HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Ops! Esta imagem não segue as nossas directrizes de conteúdo. Para continuares a publicar, por favor, remova-a ou carrega uma imagem diferente.
"Μπαμπά;"
Δεν πίστευα στα μάτια μου. Γύρισε;
Δεν κρατούσε βαλίτσες, ούτε καν εναν σάκο. Τίποτα.
Το χαμόγελο σβήστηκε από το πρόσωπο μου.
Ζούσαμε μόνες τόσα χρόνια εξαιτίας της συμπεριφοράς του και των ναρκωτικών. Δεν θα έπρεπε να χαίρομαι που βρίσκεται εδω. Σε διαφορετική περίπτωση θα τον έδιωχνα, μα δεν θέλω να κάνω βιαστικές κινήσεις.
Ίσως χάρηκα, επειδή κατά κάποιον τρόπο με έσωσε. Ισως χάρηκα, επειδή ειναι ο πατέρας μου γαμώτο.
"Μπορώ να περάσω;"
Ρώτησε, ξύνοντας αμήχανα το σβέρκο του. Έκανα στην άκρη και του έκανα νόημα να καθίσει στον καναπέ.
Έχουμε πολλά να πούμε.
Παρατήρησε το σπίτι ακριβώς όπως το παρατήρησα και εγώ πριν λίγες ώρες. Μόνο που αυτός είχε να πατήσει σχεδόν δέκα χρόνια εδω.
Φυσικά και έχει αλλάξει. Τα έπιπλα, το χρώμα στους τοίχους, η διακόσμηση.
Κάθισε στον καναπέ και έκανε χώρο για να κάτσω δίπλα του, αλλα επέλεξα να κάτσω στην πολυθρόνα απέναντι του.
Θέλω να τον βλέπω καθώς μου εξηγεί. Θέλω να διακρίνω την αλήθεια στα μάτια του και στην στάση του.
Μπορώ να καταλάβω καλά εάν ένας άνθρωπος λεει ψέματα. Έχω συνηθίσει άλλωστε σε αυτά. Ναι, είναι σίγουρο οτι ήρθε για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα.
Αν ο σκοπός του είναι άλλος, εγώ και πάλι θα τον κρατήσω εδώ, μέχρι να μου πει και την τελευταία λεπτομέρεια.
Λείπουν αρκετά κομμάτια από το πάζλ και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό.
"Λοιπόν, πως και από εδω;"
Αναδεύτηκε στην θέση του και έβγαλε το λεπτό μπουφάν του. Πήρε μια βαθιά ανάσα, σαν να ετοιμαζόταν να μου μιλήσει.
