Είκοσι Μέρες

×60×

"Περίμενε!"

Φώναξα και τον σταμάτησα πιάνοντας τον από την δερμάτινη ζακέτα του.

Σταμάτησε να περπατάει και γύρισε από το μέρος μου.

"Τι στον διάολο θέλεις τώρα;"

Τον κοίταξα τελείως απογοητευμένη, βλέποντας στα μάτια του έναν διαφορετικό Αχιλλέα.

Έναν Αχιλλέα που δεν είχα ξαναδεί. Ένα μέρος του εαυτού του που είχε καταφέρει να θάψει.

"Δεν με άφησες να εξηγήσω. Δεν έγινε τίποτα μεταξύ μας και δεν θα τον άφηνα ποτέ να κάνει κάτι που δεν θέλω!"

Σταύρωσα τα χέρια μου και γέλασε ειρωνικά.

"Α ναι, ε; Όπως δεν είχες αφήσει τον Γιάννη να σε φιλήσει, όπως δεν είχες αφήσει τον Δημήτρη να σε πλησιάσει μετά από όλα όσα έκανε, σωστά;"

Ένιωσα ενα δυνατό πόνο στο στήθος μου. Βούρκωσα.

"Ίσως έκανα λάθος τελικά. Μεγάλο λάθος. Είσαι ίδιος ο πατέρας σου!"

Φώναξα καθώς άρχισαν ήδη να κυλούν δάκρυα στο πρόσωπο μου. Κάλυψα τα χείλη μου αυθόρμητα.

Το βλέμμα του άλλαξε τελείως. Γέλασε πικρά.

"Αυτό πιστεύεις για εμένα;"

Με κοιτούσε έντονα.

"Αλήθεια Ζωή; Μετά από τόσα χρόνια που με γνωρίζεις;"

Χαμήλωσα το κεφάλι μου.

"Μου ξέφυγε, αλήθεια-"

Σήκωσε τον δείκτη του ως ένδειξη οτι δεν θέλει να ακούσει τίποτα παραπάνω.

"Άσ'το. Δεν έχει νόημα, αλήθεια. Κατάλαβα πολλά."

Το βλέμμα μου συνάντησε το δικό του. Ένιωθα ένα περίεργο σφίξιμο στην καρδιά μου που με έπνιγε.

Άναβε το τσιγάρο του και η φιγούρα του μίκρυνε όλο και περισσότερο καθώς απομακρυνόταν, μέχρι που χάθηκε μέσα στο σκοτάδι.