HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
«Καλημέρα.»
Είπε λίγο βαριεστημένα ο Μιχάλης και παραλίγο να μου πέσει το ποτήρι από το χέρι.
Πήρα μια βαθιά ανάσα—ναι, τρομάζω εύκολα.
«Με τρόμαξες! Τι κάνεις εσύ εδώ;»
Ρώτησα απότομα.
«Η μητέρα σου μου είπε να σε προσέχω, μιας και θα λείπει αρκετές ώρες.»
Τι;
«Έχω κλείσει τα 17. Είμαι αρκετά μεγάλη για να προσέχω μόνη μου τον εαυτό μου. Μπορείς να φύγεις, δεν έχω ανάγκη από ντάντεμα.»
Είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα δείχνοντας την εξώπορτα.
«Μην ανησυχείς, δεν θα σε ενοχλήσω καν. Θα κάτσω εδώ, δεν μου αλλάζεις γνώμη.»
Είπε τσιμπώντας το μάγουλο μου και απομάκρυνα το χέρι του κατευθείαν. Δεν είπα τίποτα παραπάνω, πήρα την τσάντα μου και βγήκα από το σπίτι.
Είναι αρκετά νωρίς, αλλά δεν θα έμενα λεπτό παραπάνω με αυτόν στο σπίτι μου.
Πρέπει να το συζητήσω με την μητέρα μου—συμπεριφορά του είναι περίεργη.
Σε λιγότερο από δέκα λεπτά, είχα φτάσει στο σχολείο και κάθισα στο παγκάκι που καθόμασταν συνήθως με τα κορίτσια.
Έπρεπε να τους μιλήσω. Δεν μου αρέσει καθόλου η κατάσταση. Φοβάμαι να αντικρίσω ξανά τον Δημήτρη. Είναι ικανός να με χτυπήσει χειρότερα, το ξέρω.
Πάντα είχε επιθετική συμπεριφορά, οι γονείς του από μικροί του συμπεριφέρονταν με τον ίδιο απαίσιο τρόπο. Μου είχε πει πως εγώ τον είχα βοηθήσει να το ξεπεράσει και ένιωθα όμορφα μαζί του.
Τώρα είμαι εγώ η αιτία που άφησε τον κρυμμένο του εαυτό να εμφανιστεί και να επιστρέψει στις κακές του συνήθειες.
Τελικά οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Άπλα συμβιβάζονται προσωρινά με μια κατάσταση, γεμίζοντας την ζωή τους με ψέματα για να μας κρατήσουν κοντά τους.
