KABANATA 19

557 6 0
                                    


KABANATA 19

TEARS

As I said to everyone, I would take everything by process and I'm doing great. Matapos ang hapunan noong gabing iyon ay tila unti-unti kong natatanggap ang lahat. Unti-unti kong nabubuo ang aking sarili at unti-unti kong nararamdaman ang paggaan ng puso ko sa bawat pagdaan ng araw.

It's been months since that dinner with my real father. Unti unti akong nasasanay sa presence ng mga Samaniego. There were times, they would invite me for dinner in some fancy restaurant or in their house just so we can have a moment at para rin daw masanay ako. There is this time na they offered me to live with them and I refused. I refused to live with them kahit pa gusto nilang doon ako tumira. Hindi pa ako handa para sa bagay na iyon. Hindi rin nila ako pinilit na ipakalala sa iba pang Samaniego.

They gave me bodyguards for protection. They were afraid of my safety lalo pa at hindi na daw nagpapakita sa kanila ang kapatid ni Daddy. Nagrequest naman ako na kung pwede ay saka na lang magpakita sa akin ang mga bodyguards kapag uuwi na ako o kaya naman ay kapag kasama ko sina Chase. Nasanay kasi ako sa mga bodyguards ng Sketch at medyo naiilang pa sa mga bago.

May iilan ding pagkakataon na binisita namin si Papa at si Robi sa Lucena. Hindi naman bitter si Papa at si Daddy sa isa't isa at nagka usap na din daw naman sila kaya okay na ang lahat. No more grudges and anger. Tita Cathy treated me like her own daughter. She never showed hatred and dislike towards me and I am thankful dahil nahanap ko sa kaniya ang pagmamahal ng isang ina na matagal ko na ring hindi nararamdaman.

Chase and Charles are acting real brothers towards me. Kapag may hindi ako naiintindihan sa mga subjects and lectures ko, kay Chase ako lumalapit para magpaturo. They even attempted to give me expensive things and gifts na hindi ko naman tinatanggap. It's too much for me. I am contented of having them in my life. That's enough for me and I don't need anything anymore. I have my money from work and I can buy my own things. Sapat naman ang pera ko sa trabaho at nabibigyan ko rin naman sina Papa.

My relationship with Isagani is doing better too. We went out for a date most of the time and sometimes, kasama namin ang mga kaibigan. Minsan, sumasama siya sa akin sa bahay ng mga Samaniego para makipagbonding kina Chase at minsan din ay nag uusap sila ni Daddy tungkol sa business.

Aya, Chrishane and I received a letter from Philippine Sports Commission through e-mail saying they wanted us to be part of the National Volleyball Team for the upcoming Sea Games. Tuwang tuwa kami lalo na ang dalawa kong kaibigan. Ever since we became friends, they wish to be part of it that's why they were happy. But because of my course and responsibility, I politely rejected the offer.

Hindi ko kayang isabay sa pag aaral ang training kahit pa sabihing sa next pa naman iyon. Masyadong mahirap ang Medicine at kung isasabay ko pa iyon, baka may mapabayaan akong isa. It's really medicine over volleyball pa rin sa akin. Masaya na ako na pumayag si Chrishane at si Aya sa offer na iyon.

Everything in that moment was perfect. Everything feels surreal and I will never ask for more. Ayos na ang lahat. Ayos na ako. Not until that day. It changed my whole damn life. Iyong akala kong ayos na dahil unti-unti kong natatanggap ang lahat at unti-unti ko nang nabubuo ang sarili ko but I was wrong. It was almost perfect and I was right.

There's no such thing as perfect. Everything has flaws and imperfections. Life without problems and downfalls isn't life at all.

It was a fine afternoon for me. Patungo ako sa building ng Business. May usapan kasi kami ni Isagani na sabay kaming uuwi ngayon. Baka may date ulit kami and I was so excited.

Humming a popular song, I reached Isagani's classroom. Naglalabasan na sila at may iilang kakilala ang bumabati karamihan ay kaibigan ni Barron.

"Magandang hapon, magandang Kapitana!" bati noong ka-team nila Barron.

Madly (IN LOVE SERIES #1)Where stories live. Discover now