Loving a Beast

Trap 30

It feels like a year or a decade when the time passes by. Right after I felt the most unbearable pain in losing him, I almost live like a lifeless doll.

Isang bagay na walang kakayahan na makapag-isip ng maayos. Isang bagay na hindi nagpapakita ng emosyon. Isang bagay na nakatitig lang sa kawalan.

I remember the day when I woke up from that nightmare, a warm embrace welcomed me which I thought I'll never receive on the rest of my life.

Two people who's very concern of me. Herza and Gun. My bestfriend and her lover. They are the one I encountered first after I got home from Japan.

Kahit gaano pa kaganda sa pakiramdam ng binibigay nilang pagmamahal sa akin, nakatitig lang ako sa kanila na para bang iyon ang una naming pagkikita.

Mag-isa akong nakabalik sa Pilipinas sa tulong ng kasama ni Ford na isang beses ay tinawag siyang Jacques. For the former, he can't go back with me since he needs to take care of something else.

That's the time when I cried again because I remember what happened.

Hindi ko alam kung ilang araw ng dumadalaw si Gun sa bahay ko mula nang may mag-iba sa akin. Herza decided to stay with me since I might harm myself whenever I'm alone. Ayon sa narinig ko sa kanilang usapan, tanging sila lang dalawa ang nakakaalam ng kondisyon ko.

Ang turing ko sa kanila noon ay mga estranghero na merong mabuting loob dahil inaasikaso nila ang isang tulad ko. They're doing their best to help me overcome this heavy feeling after I lost him.

"Sorry talaga lovey doves ha? Promise, babalik agad ako mamayang hapon kapag nakauwi na kayo dito sa bahay." rinig kong sabi ni Herza.

"It's okay. Habang nandito ako, asahan mong hindi mapapabayaan ang best friend mo."

"Thank you. Una na ako."

Narinig kong may yabag ng mga paa na papalapit sa akin.

"Shamy, aalis muna si beshie ha? Babalik ako, okay? Kay Gun ka muna. Kapag inaasar ka niya, sumbong mo sa akin. Ako na ang babanat sa kanya kapag nakauwi na ako."

Naramdaman kong yumakap sa akin si Herza pero ni isang lingon ay wala akong isinukli sa kanya. Hindi rin nagtagal ay umalis na siya ng bahay kaya naiwan ako kasama si Gun.

"Maganda ang panahon sa labas. Tamang-tama lang ang oras ng pag-alis natin."

I can see in my peripheral view that Gun is busy on his phone. When I heard a single beep, he smiled.

"The doctor's already available. Shall we go?"

Hindi ko siya sinagot. Hindi ko rin alam kung paano niya ako napilit sumama dahil nakita ko na lang ang sarili ko sa isang lugar na halos kulay puti ang paligid.

The people around the place are busy with their respective job. Sa lobby muna kami nagstay ni Gun dahil ang sinasabi niyang doktor ay meron pang kausap sa opisina.

"Bakit tayo nandito?" tanong ko sa kanya habang nakatingin sa puting tiles.

"Every thursday, you need to visit your psychiatrist to observe your condition. Kapag okay na ang result mo ngayon, isang beses kada isang buwan ka na lang babalik dito."

"Baliw na ba ako?"

I'm expecting that Gun will laugh at me because of what I've said. Sa halip ay tikom ang kanyang bibig habang nakapatong ang mga kamay sa kanyang hita.

"It doesn't mean that there's something wrong with you when you're visiting a psychiatrist. I also had a mental health check up last week. Have you forgotten in our Psychology subject that mental hygiene is also important?"