Loving a Beast

Trap 25

Altair

If this pain will took longer to cease, I hope that someone spare my life at this spot.

This is the first time I felt exhausted and weakening without doing nothing. Whenever I see her smiling photo at the altar, I can't help myself from shedding tears out of heaviness inside of me.

I don't want this anymore. Please. I have no right to become vulnerable. Crying is a sign of weakness. This misery keeps messing up my head.

"Kuro-san, magpahinga ka na. Kami na ang bahala dito."

Pinaalis ko na si Shamy kanina dahil gusto kong mapag-isa sa burol ni Mama. Ngayong dumating sila Kira at Akio sa main hall, bumalik ulit ang nararamdaman kong inis.

"Leave me alone." mahinahon pero puno ng pagbabanta kong sabi sa kanya.

Ayokong magpakita ng kahit anong galit sa kanila. Ang gusto ko lang ngayon ay walang makitang tao. Kapag kasi may nakakakita sa akin, pakiramdam ko naaawa sila sa sitwasyon ko.

"Kuro-san, alam namin na hindi mo gusto ng kasama ngayon. Pero nag-aalala kami sa'yo--"

"Sinabi ko ba sa inyo na mag-alala sa akin?! Hindi ba mahirap sundin ang iniutos ko?!"

Doon na nawala ang kontrol ko. I'm sorry, Kira. Hindi ko na talaga maintindihan ang sarili ko ngayon.

Kahit hindi ko tingnan si Kira, alam kong natakot siya sa akin. Ito siguro ang unang beses na pagtaasan ko siya ng boses.

"S-Sumimasen."

[A/N: Sumimasen means sorry in Japanese.]

"Please. Iwan niyo muna ako. Hangga't maaari, huwag kang magpapapasok sa hall na 'to. Kahit ngayong gabi lang. Pagbigyan niyo ako."

From my peripheral view, I saw Kira already leaving while wipping her face. Napahilamos ako ng mukha dahil basang-basa na ito ng mga luha.

Sh*t. Why can't I stop this tears from shedding? I started tumping my chest as I felt lacking of air. Isn't there anything to mend this pain?

Kahit hindi ako lumilingon sa likuran, alam kong may kasama na naman ako dito sa hall. Hindi ako kumibo nang makarinig ng yabag ng mga paa.

Hanggang sa makalapit na siya sa akin, diretso lang ang tingin niya sa sa altar.

"I hope that you won't send me away from this place, Kuro-kun."

Tama. Wala akong karapatan na palayasin siya dahil mas mahalaga siya kay Mama. Mabuti naman at dumating agad ito ngayong gabi.

Nanaig ang katahimikan sa buong lugar matapos ng mga sinabi niya kanina. Hindi niya rin naisipang tabihan ako sa upuan.

"This is what I told you last time. With this situation, you proved to me that you ruined everything."

Shamy

Hindi ako makapasok sa hall dahil gusto ni Altair na mapag-isa. Ngayong dumating na si Akunogami-dono sa Akuma Estate, pinili ko na lang magpalipas ng oras sa hallway.

Ang mga tauhan ng Akuma Clan ay nagbabantay sa labas ng shrine gaya noong mga nakaraang araw. Dahil dito, malaya akong nakaupo sa kahoy na sahig habang nakatingin sa bintana.

I badly want to comfort Altair. Nasasaktan ako habang nakikita siya sa ganung kondisyon. Hindi biro ang mawalan ng minamahal sa buhay. Lalo pa't magulang mo ang nawala? Sobrang sakit. Wala atang lunas na makakagaling sa'yo kapag naramdaman mo ang pangungulila sa kanila.