Loving a Beast

Trap 27

A/N:   
    
    
   
Shamy has no Point of View up to the end part of this chapter. Before I forgot, this will be the climax of Loving a Beast. Three chapters to go bago mag-epilogue. Happy reading!

WARNING:

This chapter contains violence and brutality that might give uncomfort and fear to readers. A friendly reminder from yours truly.

- R.A.    
   
     
      
Altair    
    
   
       
Hindi ako lumalabas ng silid hangga't hindi nakakaalis ang sasakyan na maghahatid kay Shamy papuntang airport. Ngayon ay abala ako sa binabasang libro at hinihintay ang kanyang paglisan.

I don't want to make her feel sad leaving this place. My father and I agreed to send her back in the Philippines. Habang nasa Akuma Clan siya, mas lalong mapapapunta sa panganib ang kanyang buhay.

Isinara ko ang hawak na libro nang marinig ang pag-andar ng sasakyan. Sakto, iyon rin ang oras na mayroong kumatok sa pinto ng aking silid.

"Kanojo wa sudeni jinja o satta, Kurogami-dono." balita sa akin ng isang tagapagsilbi.

[A/N: Translated as 'She already left the shrine'.]

Her silhouette move when she didn't get any answer from me. When I can no longer sense her presence, that's the time I exited my room.

Mamaya pa ako pupunta sa university para ituloy ang mga naiwan kong trabaho doon. Dahil wala akong magawa, bumisita ako sa kabilang shrine.

To my surprise, there are two people who went here before me. Bigla ko lang naalala ang lugar na 'to kaya dito ako nagdesisyon na magpalipas ng oras. Sa kasamaang palad, mukhang kailangan kong bumalik sa aking silid.

"Kuro-san!" Kira called.

Another misfortune for me, the two people caught my presence. Nag-iingat na nga ako kanina dahil hindi nila napansin ang pagdating ko. Yun pala, malalaman rin nila na nandito ako.

"What are you two doing here?" I asked.

Lumapit ako sa kanila at nakitang may nakakalat na mga colored paper sa sahig. Pagkaupo sa tapat nila, napatigil ako nang makita ang mga nakatuping papel sa harap ko.

They are making a pile of paper cranes.

Kinuha ko ang kulay bughaw na paper crane at tiningnan ito. Unlike what they made, its edges have holes and already yellowish. Hindi lang ito ang nag-iisang luma na nakita ko. There are bunch of them on the floor. If I'll count it manually, there are 900 paper cranes excluding the newly made origamis.

How did I come up with a hunch of 900 pieces?

It's because I made a half of it from the past.

"Kira-chan, wala ba kayong pasok ngayon?"

Pansamantalang tumigil si Kira sa pagtutupi ng papel.

"None. Kung itatanong mo rin ang duty namin, mamaya pang gabi."

Tumango na lang ako bilang sagot.

Dahil wala akong napala sa pagpunta dito, nagpaalam na ako sa kanila para bumalik ng silid.

Habang naglalakad sa pasilyo, paulit-ulit akong tumitingin sa suot na relo. Ang bagal ng oras. Gusto ko na matapos ang gawain sa university para malaya na akong tumigil sa shrine at magpahinga.

As I stood infront of my room, I made a glance at the neighbor slidding door. Iyon ang pintuan papasok sa tinutuluyang silid ni Shamy noong nandito pa siya sa shrine. Imbis na pumasok sa aking silid, ang kwartong iyon ang pinuntahan ko.