ပင်လယ်နဲ့လှေငယ်

အပိုင္း ၂၄

ဗီရိုေပၚမွ ရြက္လွပန္းအိုးကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ အ၀ါေရာင္စြန္းေနေသာ အသည္းပုံ ရြက္စိမ္းမ်ားသည္ သန္စြမ္းစြာ ရွင္သန္ေနသည္။ ပန္းအိုးတစ္ခုတည္း တင္ထားျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ သုံးအိုးကို ေနရာခြဲကာ တင္ထားသည္။ ရွည္ေျမာေျမာ ေအာက္က်ေနေသာ ရြက္လွရြက္မ်ားၾကားရွိ သစ္ခြအိုးမ်ားမွ သစ္ခြပန္းျဖဴမ်ား ‌ေ၀ဆာစြာ ဖူးပြင့္ေနသည္။

ေခါက္ေလွကားကို ဖြင့္သည္။ ေရျဖန္းဗူးကိုယူကာ အေပၚတက္သည္။ ေရမႈန္ေရဖြားမ်ားသည္ ရြက္စိမ္းမ်ားေပၚက်သည္။ အနီးကပ္ၾကည့္မွ ပိုလွေနသည္။ သူရိန္ မ်ိဳးခြဲထားခဲ့သည့္ အပင္ငယ္ေတြသည္ ယခုေတာ့ ‌‌ေ၀‌ေ၀ဆာဆာ။ အလင္းေရာင္ေကာင္းစြာရၿပီး ေစာင့္ေရွာက္မႈေကာင္းေသာေၾကာင့္ အပင္တိုင္းရွင္သန္သည္။ ရြက္ႏုေတြ‌ေ၀သည္။ အပင္သစ္မ်ားပြားသည္။

ႏွလုံးသားမွ အခ်စ္သစ္ပင္ေလးကေတာ့..

အိမ္ႀကီးသည္ က်ယ္လြန္းသည္။ အသံေတြ တိတ္ဆိတ္လြန္းသည္။ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု မနားတမ္း လုပ္ေဆာင္ေနေသာ္လည္း ရင္ခြင္သည္ ဗလာသက္သက္။ ထြတ္ငယ္ကိစၥေတြ။ စာေရး ေနေရးေတြ။ သင္တန္းေတြ။ ေက်ာင္းႀကိဳ ေက်ာင္းပို႔ေတြ။ အရာအားလုံးသည္ ယခင္ကအတိုင္း မေျပာင္းလဲေသာ္လည္း လစ္ဟာမႈသည္ ႀကီးမားလြန္းသည္။

ေျခသံေတြကို မၾကားရ။ ၾကင္နာတတ္ေသာ အျပဳံးမ်ားကို မေတြ႕ရ။ ဂစ္တာသံေတြ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

ဖုန္းသံျမည္လာသည္။

ေလွကားေပၚမွ ခုန္မဆင္း႐ုံတမည္။ စားပြဲေပၚမွ လႈပ္ခါေနေသာ ဖုန္းကိုျမင္ခ်ိန္ ကိုယ္ဟန္သတ္သည္။

သူ ေမၽွာ္လင့္ထားသူထံမွ မဟုတ္နိုင္။

မျဖစ္နိုင္။ မဟုတ္နိုင္။ မေမၽွာ္လင့္နဲ႔။ အထပ္ထပ္ အခါခါ သတိေပးေနရသည္။ သို႔ေသာ္ ေမ့လြယ္ေသာ ႏွလုံးသားက တိတ္တခိုး ေမၽွာ္လင့္ျမဲ။

ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္မပါေသာအခါ ေႏွးေကြးတတ္သည္။

'ေဟ့ေကာင္ႀကီး။ လာခဲ့မယ္ မဟုတ္လား။ ငါ ထြက္လာၿပီ။'

'ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို။ ကၽြန္ေတာ္ လာခဲ့မယ္။'