မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ တစ္ရြာလံုး ႏိုးထေနၾကျပီျဖစ္သည္။
ရြာလမ္းေပၚ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကေသာ ကေလးမ်ား၊ အိမ္အျပင္ဘက္ ေျမကြက္လပ္တြင္ ပုစြန္ေျခာက္လွမ္းေနသူမ်ား၊ ေစ်းေန႔မို႔ ေစ်းသြားေစ်းျပန္မ်ားျဖင့္ တစ္ရြာလံုး ဆူညံလွုပ္ရွားေနၾကသည္။
ထြတ္ငယ္က အိမ္ေဘးေျမကြက္လပ္တြင္ ေဘာလံုးကန္ရင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွိရာ အျပင္ကိုထြက္ေဆာ့ခ်င္သည့္အလား မၾကာခဏေမ်ွာ္ၾကည့္ေနသည္။ မိခင္ျဖစ္သူက ဒီမနက္အိမ္မွာပင္ရွိေနရမည္ဟု တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ထုတ္ထား၍သာ ေ၀းေ၀းမသြားရဲတာျဖစ္သည္။
သူတို႔အိမ္မွာဒီေန႔မွ လူ၀င္လူထြက္မ်ားေနတာကို သူနားမလည္သလို စိတ္လည္းမ၀င္စားႏိုင္။ မနက္ကတည္းကအလွေတြျပင္ေနေသာ မိခင္ႏွင့္လည္း မေနရ။ ဦးေလးကလည္း စိတ္ညစ္စိတ္ရွုပ္ဟန္ႏွင့္ အေဖာ္မရျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္းသာ ေဘာလံုးကန္ေနရသည္။
'ထြတ္ငယ္.. မင္းဦးေလးေရာ'
ဦးေလးေက်ာ္ကို အိမ္ေနာက္ေဘးသို႔ လက္ညွုိးညႊန္ျပလိုက္သည္။
'ေနာက္ဘက္မွာလား.. ေအး ေအး'
ဦးေက်ာ္ ထြတ္ငယ္ေခါင္းကိုပုတ္ကာ အိမ္ေနာက္ရွိ ေျမကြက္လပ္သို႔ ဆက္ေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။ သူ႔မွာရွိသမ်ွအ၀တ္အစားမ်ားထဲမွ အေကာင္းဆံုးကို ေရြး၀တ္လာရေသာ္လည္း အေရာင္ကလြင့္ေနျပီျဖစ္သည္။ အုန္းပင္တစ္ပင္ကိုမွီကာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေရွ႕ခ်ထားေပမယ့္ သူရိန္စာက်က္ေနတာ မဟုတ္မွန္း ဦးေက်ာ္သိသည္။
'သူရိန္'
'ဦးေက်ာ္ လာ'
သူရိန္႔အသံက အားမရွိသလို။
'မင္းကလဲကြာ.. ကိုယ့္အစ္မ မဂၤလာေဆာင္မယ့္ေန႔မွာ လူေသရုပ္မလုပ္စမ္းပါနဲ႔'
'ကၽြန္ေတာ္ေမ့ခ်င္ေနတာကို လာသတိမေပးစမ္းပါနဲ႔ဦးေက်ာ္ရာ'
'ဟာကြာ.. မင္းေမ့ထားတာနဲ႔ပဲ မေဆာင္ျဖစ္ေတာ့မွာ က်ေနတာပဲ'
သူရိန္စိတ္ညစ္စြာ ေခါင္းမွဆံပင္ေတြကိုသာ နာနာကုတ္လိုက္သည္။
YOU ARE READING
ပင်လယ်နဲ့လှေငယ်
Romance(Unicode & Zawgyi) ပင်လယ်နဲ့တူတဲ့ ဘ၀.. လှေငယ်နဲ့တူတဲ့ သူ.. မုန်တိုင်းကြားမှာ ခရီးဆက်နိုင်ပါစေ..
