Missing

Hoofdstuk 41

Breathin' ~Ariana Grande

Niamh

Dokter Kira en ik praten nog even over de resultaten.

Er zijn geen complicaties maar ik heb wel een lichte hersenschudding waardoor ik rustig aan moet doen en de komende tijd iemand op mij moet passen. Gelukkig hebben ze daar meerdere mensen voor, waarschijnlijk een Kevin.

We praten verder nog even over mijn algemene gezondheid en we dansen ongemakkelijk om het kidnap aspect.

Kevin staat in de hoek naar ons te kijken met een rustige en kalme blik. Zijn zelfverzekerde uitstraling is fijner dan die van Bran, ik denk omdat Bran arrogant is.

Mijn gevoelens zijn nogal over de wereld. Eerst dacht ik dat ik Bran nog een soort van leuk vond, maar dat is ook heel raar.

Ik gebaar dit naar Kira en ze overweegt even haar antwoord.

'Stockholm Syndroom.'

Ik knik serieus. Ik denk er even over na.

Achteraf is de tijd met mijn kidnappers nogal fücked up. Ik weet niet of mijn relatie met Maaike ook Stockholm Syndroom genoemd kan worden, maar ik twijfel sterk. Zij scheen niet betrokken te zijn met mijn oorspronkelijke kidnapping.

Mijn nervositeit neemt toe zodra we in de buurt komen van familie. Ik vind het een nogal lastig onderwerp.

Ik laat haar weten over enige ziektes in mijn biologische familie, en mijn allergie voor huisstofmijten. Ze vraagt ook naar mijn broer. De vraag is niet onverwacht, maar wel moeilijk.

Ik geef haar de antwoorden over zijn mentale staat voordat we uit elkaar gehaald werden en zijn allergie voor katten en cavia's.

Ook onze eerdere ziekenhuis bezoeken worden besproken. Ik een keer met een beenbreuk van het motorracen. Sean een keer met een polsbreuk toen hij van de trap was gevallen. En nog een paar andere keren voor dat soort ongelukjes.

En dan, het onderwerp die taboe lijkt. Mijn kidnapping.

Aan de verveelde blik van Kevin denk ik dat hij gebarentaal niet kan begrijpen.

Ik gebaar voorzichtig over politie.

Ze geeft me een kleine, hoopvolle glimlach.

Ze doet alsof ze iets aanwijst op de papieren die ze mee heeft om Kevin te misleiden.

'Ze zijn gebeld en de SÄPO is op hoogte gesteld, ook met de Nederlandse AIVD hebben we nu contact. Ze wachten op een goed moment waardoor iedereen in het ziekenhuis, en jij natuurlijk, veilig zijn.'

'Dankjewel, echt heel erg, dankjewel.'

'Het is prima, deel van mijn werk is om dit soort situaties te herkennen en aangeven, we weten alleen nog niet waar Sean is. Dit kan wel een probleem worden. Er zijn wel hondenharen op zijn kleding aangetroffen en dit lijkt erop dat jullie hond nog wel leeft. Maar, er is geen zekerheid.'

Ik kan mezelf niet inhouden en ik knuffel haar. Kevin kijkt even onze kant op, maar zodra Kira opstaat en mij instructies geeft om niet te praten en genoeg water te drinken, ontspant hij een beetje.

Ze geeft me een hand en zegt dat ze morgen weer langs komt voor een CAT-scan.

Ik knik en gebaar een snelle 'doei'.

IK zucht zodra ze weg is.

Wat een gedoe.

Niet Kira, maar alle procedures die ik moet hebben en de hele situatie.