Missing

Hoofdstuk 7

Niamh Kuiper

Au. Au. Au. AUW! 

Mijn hele lichaam doet pijn. Zeker waar Milan me geraakt heeft, en de wond op mijn hoofd. Ook al heeft Bran mijn wonden verzorgt.

 Ik voel de klap van vermoeidheid nu pas en ik leun een beetje tegen de wasbak aan. Bran leunt met zijn arm tegen de deurpost, wat best wel intimiderend is aangezien hij bijna het hele deurframe invult met zijn gigantische bouw. Ik zelf ben niet zo klein, maar ik ben ook niet erg groot, gemiddeld.

Ik hoor Sem iets dumpen en iets zeggen tegen Bran. Ik sluit even mijn ogen en denk wat er de fück allemaal gebeurd is de laatste tijd, en volgens mij behandel je niet je gevangene zo. Ik zeur niet. Ik heb bij Leon geleerd dat zeuren je nog meer blauwe plekken oplevert. Bran draait zich om en ik kan mijn logeertas zien. Wat de fück. Ik zou gaan logeren dit weekend, met mijn opa.

Opa Lanny en ik missen nooit onze afspraken, we hebben een hele goede band. Hij helpt mij met mijn ideeën en neemt me mee naar mooie plaatsen om inspiratie op te doen. Ik help hem met schrijven, hij wil een boek publiceren over zijn ervaring over de tweede wereld oorlog waar hij aan mee heeft gevochten. We zijn al op de helft.

Het gaat over hoe hij in het leger wou en de dood van zijn vrienden meemaakte tot hoe hij is getrouwd. Oma is al drie jaar dood, in die drie jaar zijn opa en ik veel hechter geworden, in tegenstelling tot Sean, die juist een hele goede band met oma. Hij had last van zware depressie toen oma overleed. Eén week later deed hij zijn deur pas open. We waren toen heel close dus het was heel moeilijk voor mij om hem zo te zien. Hij was erg afgevallen, hij had bijna niks gegeten van alles dat we voor de deur hadden gezet. Het enige wat miste waren mijn pannenkoeken. Maar opa vond het ook heel moeilijk, het eten ging bij hem ook moeilijk en zwaar. Hij werd ziek en moest naar het ziekenhuis, bijna was hij overleden. Overdosis. Mijn hart brak toen ik het hoorde, gelukkig hebben we het in die jaren erna weer aan elkaar gekregen.

Ik weet wel zeker dat opa meteen naar huis belde toen ik niet optijd bij hem was. Ik mis ook nooit een afspraak, nooit. Tot nu. Ik neem ook vaak mijn uitvind spullen mee naar hem dus er zal wel veel gereedschap in zitten, als ze dat er niet uit hebben gehaald.

Bran richt zich weer op mij en ik focus mijn ogen op de zijne. Hij heeft mooie bruine ogen, en die fücking lippiercing die hem vet goed staat.

"Wil je douchen?" Vraagt hij en shït hij heeft ook een diepe stem die ik eerder nog niet had opgemerkt. Ik knik langzaam, niet zeker of dat het goede antwoord is. Ik heb nu te weinig energie om bang te zijn.

Bran geeft me een handdoek, mijn logeertas en sluit de deur achter zich, die ik snel op slot draai, blij voor het kleine beetje privacy. En als ze net zo zijn als Leon, dan is dit een van de zeldzame momenten van persoonlijke ruimte. Zuchtend draai ik de kraan open en kleed me uit en stap onder het warme water. Ik maak mijn haar nat en nu komt de moeilijke keuze. Aardbei of kokos shampoo?

Uiteindelijk ga ik voor de aardbei. Tawny en mijn lievelings fruit. Snel schud ik de gedachte van haar uit mijn brein en focus me op het wassen van mijn haar, wat best wel moeilijk is met zoveel pijn in mijn lichaam. Ik glij bijna uit als ik mijn haar probeer te wassen en een onmenselijke pijn door mijn ribben schiet.

Na een kwartiertje lekker onder het hete water hebben gestaan klim ik eruit en sla de handdoek om mijn lichaam heen en vindt en een andere voor mijn haar, ik weet niet hoeveel tijd ik heb voor dit soort dingen. Onder een half uur douchen is volgens mij wel acceptabel.

Ik duik in mijn tas en vindt wat zwart ondergoed, mijn turquoise sweater en zwarte jogginsbroek. Ik doe mijn haar met de handdoek in een tulband vorm en droog mezelf verder af, dan kleed ik me aan en pak de föhn en droog mijn haar zodat er niet overal water komt. Als mijn haar droog is geef ik het een poging om te kammen maar de pijn stopt me om echt de klitten eruit te halen.