Achter me hoor ik een raar geluid, wat weet ik niet. Langzaam draai ik mijn hoofd om het geluid beter te horen. Een zacht licht schijnt tussen de bomen door van het dichtbegroeide park ongeveer twee meter achter dit bushokje. Verbaasd ga ik staan en...
'Hallo!' schreeuw ik naar de persoon een twintig meter verderop. Leon. Volgens mij ben ik verliefd op hem, hij is zo leuk. Ik ren met mijn shorts en tanktop op blote voeten naar hem toe, we hadden afgesproken om hier te chillen. Hij zwaait naar me met een grote glimlach. Snel plof ik naast hem neer op het groene gras.
'Hey Ni,' groet hij me, ik glimlach terug, mijn witte tanden zichtbaar. Ook al is hij drie jaar ouder dan mij, we zitten in de zelfde klas. We klikten gewoon heel goed samen vanaf het begin. We staren naar het prachtige meer voor ons.
'Niamh?' vraagt hij, en ik draai mijn hoofd naar hem toe, nog steeds een grote lach op mijn gezicht. Maar dan ineens zit er iets over mijn hoofd, een zak? In paniek probeer ik op te staan maar iets houdt me tegen.
'LEON!' schreeuw ik om hulp, maar dan besef ik dat het Leon is die dit doet. Ik gooi mijn benen en armen overal heen maar ik kan niet los komen. Langzaam verdwijnt de zuurstof uit deze zak en ik voel het donker al komen. 'Leon...' fluister ik voordat ik flauwval.
Ik word wakker in een kerker, mijn handen vast aan een soort ketting die is vast gemaakt aan de muur.
Wat?
Ik hoor een krakende deur ergens verderop. Meteen duw ik mezelf verder tegen de muur, dit is niet goed. Die f*ckerd Leon. Wat is er mis met hem.
De houten deur, met metalen strips ter versteviging, opent en niemand minder dan de f*ckboy himself staat daar. Mijn blik vol haat mist hij niet, maar ook angst en verdriet.
'Ach, liefje dacht je echt dat ik je leuk zou vinden? Voor mij ben je niks meer dan een hoop geld. Er komt over een weekje visite, die jou graag meenemen. Laten we eerst even wat lol hebben samen voordat gebeurd he,' zegt hij duivels, voordat hij zijn shirt uittrekt.
~-~-~
'Niamh! Wordt wakker, ik ben hier!' roept een stem in mijn oor. Meteen vlieg ik overeind.
Waar is Leon! Ik moet hier weg, ik wil naar huis nu! Waar is Sean, ik wil nu naar huis!
Mijn borstkast gaat hevig op en neer, de tranen stromen over mijn wangen. Ik staar verwoed in het donker maar kan door de paniek niks zien. Snel probeer ik van het bed af te stappen maar sterke armen houden mij tegen, en ik heb gevoel alsof ik weer veertien ben, toen Leon mij weer verraadde. In paniek sla ik om me heen maar een hand pakt de mijne vast en dwingt mij lichaam weer terug op het bed.
Nee! Niet weer, niet weer!
'Hey rustig maar ik ga je geen pijn doen, Niamh, ik ga je geen pijn doen, ik ben het Bran,' fluistert Bran zachtjes in mijn oor.
Mijn brein vangt op dat hij geen Leon is en laat mijn lichaam ontspannen. Bran slaat zijn armen om mij heen en trekt me tegen hem aan in een knuffel. Ik probeer zijn shirt vast te grijpen maar die is er niet, ik laat mijn handen dan daar maar gewoon rusten terwijl ik mijn ogen uit huil en Bran lieve woorden fluistert.
F*ck Leon. F*ck Leon. F*ck hem die mijn hele f*cking leven heeft verpest. F*ck hem die mijn vertrouwen heeft verwoest. F*ck hem die mijn verkracht heeft. F*ck hem. Ik haat hem. Ik haat Leon. Ik haat hem zo erg, ik kan het niet eens in woorden brengen. Maar f*ck hem.
In mijn hoofd vervloek ik Leon met alles in mijn woordenschat dat niet aardig is. Na waarschijnlijk een uur ben ik eindelijk uit gehuild. Ik adem rustig door mijn neus terwijl mijn hoofd op Bran's naakte borstkast ligt. Op een of andere manier ben ik niet meer zo bang voor hem, het voelt zelfs... veilig?
Ik negeer het en sluit mijn ogen weer als ik merk hoe moe ik ben.
'Bedankt Bran.'
~-~-~
Ik word wakker door het bewegen van mijn kussen. Ontevreden kreun ik terwijl ik me omdraai en mijn kussen probeer vast te pakken. Het enige probleem is, is dat het geen normaal kussen is. Het is een arm. Van schrik ga ik overeind zitten. Wacht, dat ging te snel. Zwarte vlekken doen hun bekende dansje voor mijn ogen en laat me weer terug vallen op het bed. Te laat bedenkt ik dat er misschien ook nog een persoon lag dus ik kom lekker hard met mijn nek op zijn arm terecht, ik zweer dat ik een krak hoorde. Ik kreun van pijn maar verder ligt het lekker dus hou ik mijn ogen gesloten. De wereld kan me gestolen worden vandaag. Ik ben moe als een luiaard.
'Auw,' hoor ik iemand naast me zeggen, op een sarcastische toon. Ohja er zit ook nog een persoon aan de arm vast, dat hoop ik tenminste.
Ik verplaats mijn hoofd van de arm af het bed op. En trek de dekens verder over mijn nu koude lichaam heen. Ik zucht van genot als de warmte me omringt.
'Niamh, we moeten praten. Je hebt elke nacht al nachtmerries, wat is er precies gebeurd?'
Ik open mijn ogen, f*ck. Tranen prikken in mijn ogen bij de herinneringen.
WACHT! Wat zei Bran gisteren over Milan en een broertje. Verrotte donuts, dan is er kans dat ik hem vaker ga zien. Wacht, Leon zit in de gevangenis voor nog acht jaar. Gelukkig, ik laat een mentale opgelaten zucht.
'Niamh?' hoor ik een Bran's stem. 'Ga even rechtop zitten,' commandeert hij.
Ik ga langzaam rechtop zitten, bang dat hij me pijn doet als ik niet doe wat hij zegt.
Ik laat mijn haar hangen als een soort gordijn, ook al zit het vol klitten omdat ik het niet echt heb gekamd de laatste dagen. Toch kijk ik nog naar de zijkant van het bed, het grijze vloerkleed is best wel mooi, och wat prachti-
'Niamh, kijk me aan, nu,' zegt Bran met een dreigende toon. Met tegenzin kijk ik naar zijn richting. Hij zucht geïrriteerd en pakt mijn kin vast om vervolgens mijn gezicht tot vlakbij de zijne te dwingen. Met grote ogen staar ik hem aan, angst weer duidelijk zichtbaar. Ik ben altijd al slecht geweest om mijn emoties te verbergen.
Hij kijkt me boos aan. 'Omdat je vannacht hier sliep betekent niet dat je ineens niet meer hoeft te luisteren, vergeet niet wie de baas van jou is!' sist hij.
Ik voel woede in me opwellen maar onderdruk de nijging om iets te zeggen en slik het door. Hij merkt het, de vuile f*cker, hij grijnst naar mij, blij dat hij macht over mij heeft. Ik sluit mijn ogen en haal een paar keer diep adem voor ik ze weer open.
'We hebben een leuke verassing voor je.' zegt hij dan meer serieus. Ineens ebt alle woede weg, nieuwsgierigheid komt ervoor in de plaats.
~-~-~
Leon
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Hey mensen,
Esmeralda hier, ik wil jullie bedanken voor al de support de laatste tijd, heel erg bedankt.
Alleen, ik heb binnenkort toetsweek dus ik upload wat minder, ik wil hoofdstuk 20 ook wel langer maken dan de andere dus dat neemt sowieso meer tijd. En ik wil de vorige hoofdstukken nog editen omdat ze er nu zonder extra check opstaan en spelfouten hebben.
Verder wil ik @maaikemarquez in het bijzonder bedanken voor de inspiratie en motivatie, zonder haar hadden jullie dot hoofdstuk pas een paar dagen later :)
