Missing

Hoofdstuk 6

Bran Dijkstra

Snel pak ik haar slappe lichaam op en gooi het over mijn andere schouder. Ze maakt een geluidje van pijn en ik herinner me haar wonden. Ik maak mentaal een aantekening om die te verzorgen, we hebben haar nog nodig, liefst levend.

"Hey, jongens, we gaan," roep ik. Als ik de kamer binnenkom zijn Milan en Sem de lichamen aan het wegslepen, Luuk belt Mason om de lijken weg te halen en het schoon te maken. Sem en Milan komen weer binnen en Luuk hangt de telefoon op. Ze doen wat ze normaal doen als iemand vermoorden en pakken hun spullen. Sem ziet een beetje witjes, hij moet nog even aan het werk wennen, hij is recent bij deze groep gekomen.

Met z'n drieën lopen we naar mijn baby (zwarte autobus), en gooien onze tassen achterin, Sem sluit de klep. Ik leg Niamh op de achterbank en ga voorin zitten. Ik kijk op mijn horloge, alweer negen uur s' avonds, let's get this show on the road.

Luuk start de auto en Milan gaat naast mij zitten, waar Sem achter zit.

-_-_-_-_-

Ik stap in de auto nadat ik gewisseld heb met Luuk. Hij stapt in aan de andere kant en valt bijna meteen in slaap. De rest slaapt ook behalve Niamh, zij is een uur geleden wakker geworden. We hebben nu elf uren afgelegd en de routes over de bruggen genomen zodat we niet met de boten hoeven. Ik pak het stuur en daar gaan we. Het witte landschap flitst voorbij.

-_-_-_-_-

Ik zie aan mijn linker kant een Macdonalds en twijfel niet, ik neem de eerst volgende afslag en ga door de Macdrive. Ik bestel twintig kipnuggets met vijf milkshakes. Chocolade voor mij en Milan, en aardbei voor de rest. Ik geef één aardbei milkshake aan Niamh. On the road again.

-_-_-_-_-

Ik rek me uit. Drie uur rijden, ja dat voel je wel. Ik gooi de deur dicht en loop naar de klep. Ik pak mijn en Niamh's tas. De rest laat ik er in zitten als ik de klep dicht doe. Nu loop ik naar de schuifdeur, die naar de achterbank leidt.

Niamh klimt er zachtjes uit, ervoor zorgend dat de andere niet wakker worden. Eenmaal uit de auto pak ik haar dunne pols vast en trek haar mee naar onze villa. Laten we zeggen dat ons werk veel betaald.

Met haar grote bambi ogen kijkt ze naar het gigantische huis. Ik vis de sleutel uit mijn zak en open de deur. Met een grote duw gaan ze allebei open. Ik stap snel naar binnen aangezien het al redelijk koud is binnen. Er ligt al een paar weken sneeuw.

Goed om weer thuis te zijn.

We komen binnen in de hal, aan beide kanten zijn er een paar deuren die naar kamers leiden. Aan het einde is er een trap, met een witgrijs kleed en een openhaard. De warmte is fijn en ik kan merken dan Niamh ook moe is. De rest maak ik later wel wakker.

Ik laat haar los maar ze wankelt, dus pak ik haar weer vast. Ze grijpt naar haar hoofd en valt tegen mij aan. Natuurlijk vang ik haar, zo slecht ben ik ook weer niet. Als ik beter kijk zie ik haar ingevallen wangen en hoe weinig ze eigenlijk weegt, de stress heeft veel invloed op haar.

Ik vloek en draag haar bruidsstijl naar de woonkamer waar ik haar op de bank leg, we hebben duidelijke instructies om haar levend af te leveren. Ik ga naar de open keuken en pak wat aardbeien uit de koelkast met wat slagroom, dat Sem had gebruikt voor de taart, omdat dat het enige is wat er in de koelkast ligt. Voorbereid, ik weet het.

Ik zet het op het tafeltje naast de bank en schud haar wakker. Ik ben nooit goed geweest om mensen subtiel wakker te maken. Ik laat haar dan ook bijna van de bank vallen, gelukkig vang ik haar op voordat dat gebeurt. Ik zucht als ik haar nog een keer wakker probeer te maken. Ze wordt langzaam wakker en met grote ogen kijkt ze om zich heen tot ze mij ziet. Tranen vullen haar ogen bijna meteen.

Zo lelijk ben ik toch ook weer niet. Grap ik tegen mezelf.

Ze gaat recht op zitten en ik geef het bakje met aardbeien en slagroom aan haar. "Eet," beveel ik, want ik ben zo subtiel, kuch.

"I-ik heb g-geen honger," zegt ze zachtjes, een fluistering. Ik rol met mijn ogen.

"Bullshit, je bent veel te vaak flauwgevallen laatste dagen, eet, ik herhaal het niet nog een keer," zeg ik streng tegen haar, waarschijnlijk iets te agressief want ze deinst achteruit. Fantastisch.

"Ik hou n-niet van aardbeien," probeert ze dan. Jammer dat ik haar door heb.

"En die milkshake van de Mac dan," grijns ik.

Ik knik voldaan als ze het rode fruit met een beetje slagroom naar haar lippen brengt. Haar ogen wijdenen als ze het proeft.

"Lekker," merkt ze op.

"Biologisch," antwoord ik, want dat is mooi geformuleerde 'zin'.

-_-_-_-_-

Ze heeft alles op en nog een beker water, ze ziet er gelijk wat beter uit. Minder bleek en minder doffe ogen.

"Kom," zeg ik dan. Ze aarzelt even tot ze Milan binnen ziet komen, in een flits staan ze achter mijn rug. Ik moet een grijns onderdrukken. Milan kan dat effect op mensen hebben. Hij knikt naar mij en staart even naar Niamh. Ze slikt. Milan had per ongeluk een paar paddo's gegeten. Hoe hij dat voor er elkaar heeft gekregen weet ik ook niet, maar Milan doet soms rare dingen. Daardoor had hij rode ogen en werd hij agressiever vanwege een 'bad trip'. Hallucinaties zijn niet altijd leuk.

Sem en Luuk volgen die meteen doorgaan naar hun slaapkamers. Gevolgd door Milan die nog een glaasje water drinkt en er dood moe uit ziet.

Ik pak Niamh's pols weer en loop naar de trap, een andere dan waar de jongens heen gingen. Deze gaat naar beneden. Weer aarzelt ze even maar volgt me dan braaf de trap af, ik denk dat ze te bang is. Beneden zijn er vier deuren. Twee slaapkamers en één badkamer, en nog een kamer die niet van toepassing is. Ze heeft een eigen kamer, en ik ook. De badkamer moeten we delen.

"Dit is mijn kamer, daar mag je niet komen, dit is de badkamer, en dit is jouw slaapkamer," zeg ik terwijl ik alle deuren aanwijs als ik ze noem.

Ik trek haar eerst de badkamer in en pak de verbanddoos. Snel en behendig verwissel ik haar verband, en reinig de wond. Ze trekt een pijnlijke grijns als ik de alcohol op een watje over de rode wond laat gaan. Het bloed is voor het meeste gestold en er ligt een korstje over. Toch ziet het er erg pijnlijk uit.

Edited