Missing

Hoodstuk 14

Niamh

Langzaam open ik mijn ogen, om vervolgens niks te zien. Nou, dat gaat goed. Ik til mijn hoofd een beetje op en zie dat ik op een kussen lag. Ik kreun van de pijn in mijn rug en laat mijn gezicht weer vallen.

'Je bent wakker,' hoor ik een stem zeggen. Ik draai mijn hoofd dit keer zodat ik naar de zijkant kan kijken. Luuk ligt op het randje van hetzelfde bed waar ik in lig. Meteen worden mijn ogen groter en probeer ik de andere kant op te rollen maar een flits van een onmenselijke pijn stopt me, zwarte vlekken dansen voor mijn ogen en ik sluit ze even. Heilige donuts, dat had ik niet verwacht. Die wond moet wel erg zijn.

Ik hoor hem opstaan en gapen voordat ik iets tegen mijn rug voel duwen. Ik breng een hand naar mijn zij en voel een soort vreemde.. stof? Is het een shirt? Dat moet wel. En op mijn heupen voel ik een ander soort stof. Een jogginsbroek?

Ik til mijn hoofd weer op en probeer recht op te zitten. Holy fudging donuts, hallelujah.

Dat. Doet. Pijn.

Luuk helpt me een beetje overeind tot ik zit. Ik grijp de dekens tot de zwarte vlekken weg zijn.

Na een tijdje gaat het beter en open ik mijn ogen. Meteen krijg ik een smoothie in mijn gezicht gedrukt.

'Hier, eet dit, je bent veel te mager,' zegt hij dan zachtjes. Ah, over dat.

Ik heb misschien wel, misschien niet bijna anorexia gehad vroeger. Ik eet nog steeds niet genoeg, en ik weet het, ik heb alleen geen honger en vergeet dan te eten.

Dankbaar neem ik de smoothie aan en drink het op. Ik had nu wel honger en dorst. Met een zucht zet ik het bekertje naast me neer op een nachtkastje.

Ik kijk zijn kamer een beetje rond. De kamer is wit op een muur na, die met een houten planken patroon bedekt is. Hij heeft grijze dekens en een grijs kleedje. Verder nog een bureau met een laptop en wat fotolijstjes.

Luuk geeft me nog wat aan.

'Hier is een stukje taart.' Snel smikkel ik dat ook op. Ik ben nog steeds moe dus ik laat me voorzichtig weer op mijn buik zakken en val bijna meteen in slaap.

.

.

Nadat ik een deur hoor opengaan.

~

5 dagen later

~

Ik verplaatst me een beetje als mijn kont gevoelloos begint te worden. Ik ben al een tijdje bezig met de vacht van Coco, mijn elektronisch cavia. Het frame en alle bedrading, inclusief chips, had ik al af. Het was alleen de buitenkant nog. Ik pak een van de gepolijste 'ogen' en bestudeer de kleine weerhaakjes die ik in de 'huid' moet vastmaken. De neus was wat lastiger maar dat is ook gelukt. De 'huid' is niks anders als een stevige stof waarop de vacht komt en waaraan de ogen en andere dingen aan vast worden gemaakt.

Ik pak mijn vergrootglas als ik de kleine weerhaakjes nog een keer na check. Ik pak het frame en vul het op met een speciale stof die perfect is voor de vulling vanwege de eigenschappen. Ik trek de 'vacht' voorzichtig over het frame met de vulling heen.

Na een paar aanpassingen te hebben gemaakt is het eindelijk klaar. Anderhalf jaar van testen en mislukkingen maar ook verbeteringen is dit het eind product.

Ik kan niet stoppen met stralen. Blij neem ik de kleine cavia mee naar boven, sinds ik twee dagen geleden weer ben opgesloten in mijn eigen kamer. Nou, niet echt opgesloten want ik kan toch niet snel weg ofzo vanwege mijn rug. Over mijn rug gesproken, ik krijg nu pijnstillers en voel bijna niks meer van de pijn, af en toe nog een kleine flits. Ik zet Hyde op mijn schouder en liep zo snel mogelijk naar boven.

Door de techniek van tegenwoordig heb ik het mogelijk gemaakt dat ze water en voedsel consumeert tot energie, en slaap helpt bij dat proces. Ze kan niet 'doodgaan' alleen uitgaan.

Gelukkig heb ik vandaag niet mijn super warme dikke sokken aangedaan, ik flikkerde bijna van de trap laatst. Ik ben nu op blote voeten, ik hou ervan om zo te lopen. Voor de rest heb ik een grote oversized grijze sweater aan en een zwarte jogginsbroek.

Als ik hijgend boven ben aangekomen, want mijn conditie is slecht, staat Luuk meteen al weer voor me met een smoothie. Ik gooi het achterover en loop zo snel mogelijk langs hem naar de keuken, waar Sem staat te bellen met een schattige lach op zijn gezicht.

Ik pak een bakje terwijl ik Luuk achter me aan hoor rennen.

'Hey, wat ga je doen?' vraagt hij. Meteen duikt Bran om het hoekje om te kijken wat we aan het doen zijn. Ik negeer ze allebei sinds ik nog steeds een beetje bang ben van iedereen behalve Luuk hier, en Anders is ook weg dus ja.

Ik zet Coco neer en klik op het knopje aan de onderkant en bedek het weer met wat 'vacht'.

Geconcentreerd kijk ik naar het kleine beestje dat nu haar ogen opendoet.

*****

Luuk