Missing

Hoofdstuk 22

Bran

Ik stap vol zelfvertrouwen de zwarte auto uit. Een andere auto gevuld met mijn mannen stopt achter mij. Ik trek mijn stropdas wat strakker en draai mijn hoofd een beetje rond om mijn nek wat losser te krijgen. Ik leg mijn hand even op mijn riem en voel het vertrouwde handvat van mijn pistool. Ik hoop dat ik het niet nodig heb maar je weet maar nooit. Gang leiders kunnen heel onvoorspelbaar zijn. Soms is dat goed, maar in dit geval niet. De newbies worden vaak te snel dronken en gaan ruzie zoeken wat meestal slachtoffers op levert, aan hen kant. Mijn mannen komen hier niet vaak, alleen voor check-ups. Ik bemoei me meer met andere zaken.

Een frisse bries waait langs en ik adem de schone lucht in, en laat het weer ontsnappen. Ik ben te gestrestst, fúcking Leon komt zo ongelegen. De kleine shït, hij is zo arrogant, zelf ingenomen en denkt dat hij alles is. Dat gaat snel veranderen, hij moet zien wie de echte baas is. IK en niemand anders.

Ik ben de baas, de leider en de persoon naar wie hij moet luisteren en doen wat ik hem opdraag. Hij kan niet eens iemand vermoorden, hij is nutteloos aangezien ik mensen heb die zijn werk makkelijk kunnen vervangen. Zo speciaal is hij niet, maar dat denkt hij niet. Hij moet maar weg, een ongehoorzame man kan ik niet hebben, te gevaarlijk voor de organisatie.

Ik wenk mijn mannen en ze volgen me geluidloos met een harde, emotieloze blik. De harde muziek kan ik al voelen buiten, het vibreert door de stenen muren. Daniel zwaait de deur voor me open en ik loop binnen. Een snelle scan geeft me de informatie die ik moet weten. Veel mensen zijn al dronken en de rest kijkt niet onze kant op. Daarom heb ik ook de achterdeur genomen, niet iedereen hoeft te weten dat ik hier ben. Ik loop naar het VIP gedeelte. Een van mijn mannen blijft bij de deur, de andere vier volgen mij op mijn hielen, gereed om wie dan ook uit te schakelen die me probeert te verhinderen.

Aangekomen bij de VIP kamer houden twee bodyguards me tegen. Ik hoor Daniel achter me zijn pistool onopgemerkt tevoorschijn halen. Ik schud mijn hoofd zachtjes en hij brengt zijn hand weer naar beneden. Zijn vinger nog wel op de trekker.

Ik trek één wenkbrauw op en ik zie herkenning in de donker blauwe ogen van een van de wachters.

'O-oh, meneer Dijkstra, onze excuses, treed alstublieft binnen,' stottert hij, een kenmerk dat hij zenuwachtig is. Ik geef hem een knikje en loop de kamer in. Ik heb geen zin in bloedvergieten en ik mag Harvey wel, loyale man. Alleen Daniel volgt me naar binnen, de rest wacht buiten op verdere orders.

Een snelle scan geeft me veel informatie. Ik zie meteen Michelangelo zitten. Tulio en Santos zitten in de hoek met hun wapens te spelen, een paar andere gespierde mannen zitten zwaarbewapend achter mijn baas. Naast Tulio zie ik een vaag hoopje mens liggen en een hond ligt beschermend over de jongen. De donker bruine ogen kijken argwanend de kamer rond. Ik knik richting de jongen en Daniel loopt erheen. Ik richt me tot Michelangelo.

'Wanneer kan ik haar ontmoetten? De zaak heeft nogal haast,' zegt hij geduldig, zijn accent maar vaagjes te horen. Ik knik als begroeting.

'Ze is schuw, Leon heeft een fout begaan waardoor dit proces langer duurt. Natuurlijk bied ik mijn excuses aan, ik had Leon nooit zo dicht moeten laten. De aanwezigheid van de jongen zal helpen bij het wennen aan de omgeving en de mensen. U kunt haar vanavond ontmoetten als u wilt,' leg ik uit.

Michelangelo knikt langzaam terwijl mij met zijn eeltige handen over zijn baard strijkt, hij denkt na. Ik wacht geduldig terwijl Daniel bij de jongen staat. De hond gromt zachtjes en haar kop is een beetje overeind, de tanden ontbloot.

'Doe maar morgenavond, we willen haar niet afschrikken,' grijnst de baas sarcastisch. Hij weet dat Niamh een verlegen meisje is en deze situatie helpt niet echt. Ik grijns ook. Ik steek mijn hand uit en schud de zijne. Ik knik als afscheid en loop naar de jongen toe. Daniel geeft me snel wat informatie over de hond en de jongen. Donja en Sean. De hond richt haar blik nu op mij en ik hurk voor haar neer, mijn hand uitgestoken. Ik hou van honden en de meeste voelen dat aan. Ze snuffelt voorzichtig en likt dan mijn vingers voordat ze piepend haar hoofd op de jongen legt. Ik verplaats mijn hand langzaam naar haar wang en krab daar even, ze duwt haar hoofd nu tegen mijn handpalm aan. Ik aai haar hoofd even en verplaats mijn handen naar haar zijdes. Ik hijs haar omhoog en trek haar naar me toe. Ze legt haar poten over mijn schouder terwijl ik haar vasthoud. Ik geef Daniel een teken en hij tilt de bewusteloze jongen op. Donja piept zachtjes in mijn oor, ze volgt de jongen de hele tijd, ze laat hem geen moment uit het oog.

Ik schop een keer tegen de deur aan en Harvey opent het. Ik loop door met Daniel vlak achter mij. Mijn andere mannen volgen mij en maken een ruit positie om ons heen. We vervolgen onze weg naar de auto's. Ik zet de hond op de achterbank naast Milan. Daniel dropt de jongen naast de hond en Luuk gaat naast de jongen zitten. Een beetje krap maar dat maakt niks uit. Ik ga weer voorin zitten en bedank Daniel die weer de club ingaat.

Ik rek me even uit en kijk achterom. De jongen lijkt inderdaad sprekend op Niamh, alleen dan in jongens vorm. Donja heeft haar kop op zijn hangende schouder geplaatst. Zijn regelmatige ademhaling is het enige geluid in de auto. Ik draai me weer om en focus me op de weg.

'Okay, let's go!'

_______________________ 

Donja \/\/\/\/

Hallo mensen, ik weet het, het is een kort hoofdstuk maar er is veel shit aan de hand geweest en bezig in mijn familie nu dus ik raakte in een dipje en voelde niet om iets te schrijven. Ik heb toch maar een hoofdstukje weten te produceren.

Zo erg bedankt voor 2.7K reads, het is gewoon fantastisch om te zien dat je mijn boek leest en het leukt vindt. Ik moet natuurlijk wel nog wat editen en  herschrijven. Ik ben van plan om het een beetje anders te laten lopen.