Missing

Hoofdstuk 39

Dying in LA ~Panic! At The Disco

Niamh

Ik word langzaam wakker met een barstende koppijn.

Is dat chloroform dat ik ruik? Alweer gekidnapt, het houdt niet op...niet vanzelf.

Ik zucht maar open mijn ogen nog niet. Ik heb geen zin om de onzin van de wereld meer aan te horen. Ik lig op iets zachts en warm, maar het beweegt. Ik gok op mens. Waarschijnlijk Bran.

Hij beweegt weer en ik word keihard in mijn zij ge-elleboogt.

"Fück!" Roep ik, terwijl ik van hem af rol. Ik val op de grond, die lekker hard en koud is. Ik houd mijn zij vast in pijn.

"Wat de fück, Bran."

"Gaat het?"

"Ik lig te huilen op de grond, natuurlijk gaat het goed!" Reageer ik geïrriteerd. Ik ben niet aan het huilen, maar het had wel gekund. Ik trek me kreunend aan het bed omhoog waar Bran in lag.

De brandende pijn in mijn zij is er nog, maar ik negeer het voor het moment. Ik staar naar Bran's bezorgd gezicht. Hij lacht verontschuldigend en sleurt me het bed op.

"Bran! You piece of shït."

Mijn heup schaaft over de houten rand en, alweer, voel ik pijn.

Ik ben te jong om zoveel pijn te voelen. Okey dat was iets te serieus. Uhm. Het is te vroeg om de wereld nu al te haten. Dat is beter.

"Bran! Het is veel te vroeg voor dit soort onzin. En je doet me pijn, alweer."

Hij trekt me met mijn rug tegen zijn buik aan. Ik kreun van de pijn in mijn en zij EN heup.

Ik laat mijn hoofd op zijn borstkast rusten, omdat ik te moe ben om te vechten. Hij slaat zijn armen strak om me heen. In het begin is het wel schattig, ook al ben ik gekidnapt, maar na een paar seconden word ik een beetje achterdochtig. Hij is ook een beetje gespannen.

Ik wrijf over het plastic van mijn tattoo. Die is nu wel geheeld zei Kjell. Ik maak het voorzichtig los en gooi het plastic op de grond.

Ik neem de tijd om even rond te kijken. We liggen in een kleine kamer op een houten bed, met een super zachte matras, tot het oncomfortabel aan. Het beddengoed is helemaal wit, net zoals de muren. De deur is een rare kleur geel wittig. Zou het veel moeite zijn geweest om die even te schilderen. Lui mensen hier. Waar hier ook mag zijn.

Er is een lamp. Die geel licht schijnt. Cool. Er zijn geen ramen.

Mijn interieur designer komt naar voren. Geef me veel geld en tijd, en deze ruimt kan alles worden. Van (mini)keuken tot slaapkamer. Of misschien wel een (grote)badkamer. Ik mijn gedachtes ben ik verschillende kleur paletten aan het maken voor een mooi kantoor.

Misschien wel wat grijs met wit, en als accent kleur een marine blauw. Een bureau in die hoek, met de kast aan de andere kant. Een Ikea kastje naast het bureau, ik zit te denken aan een Alex.

Ik voel Bran's warme adem in mijn nek en ik word ineens een pinguïn. Nekloos, ik haat het als iemand aan mijn nek zit, of er tegen ademt. Mijn hoofd gaat dan automatisch naar de plek en mijn schouders gaan omhoog.

Ik weet zelf ook wel waarom ik afleiding zoek, in dit geval decoratie, ik heb geen zin om aan gisteren te denken.

En nu denk ik aan gisteren. Awesome! Echt wat ik wou. Nu ben ik nog steeds de gedachtes aan het verdrukken met nutteloze klachten. Wat jammer nou dit. Alles is okay. Alles is okay. Jup.