Fearless ❃h.s❃

46- Ενοχές.

"I've hurt myself for hurting you".

ℛ

Τα πέλματα μου είναι κολλημένα στο βρεγμένο έδαφος ξυπόλητα. Τα μάτια μου είναι ορθάνοιχτα και τα χέρια μου πιέζουν με δύναμη τα αυτιά μου προσπαθώντας να μην ακούω. Κοιτάζω την αποτρόπαιη σκηνή μπροστά μου και ουρλιάζω. Τόσο δυνατά, μα κανείς δεν με ακούει.

Βρίσκομαι στο σπίτι της γιαγιάς μου και συγκεκριμένα στην αυλή.

Ξανακοιτάζω τα πόδια μου και βλέπω τις ρίζες από το δέντρο που δεν βγάζει ποτέ καρπούς να έχει τυλίξει τα πόδια μου και να μην με αφήνει να κουνηθώ.

Αισθάνομαι απελπισμένη. Κουνάω με μανία το σώμα μου προσπαθώντας να αποδράσω. Μάταια όμως.

Ένα έντονο τσούξιμο βασανίζει την πλάτη μου και τα πόδια μου γεμίζουν με αίμα.

Το δικό μου αίμα.

Τα πόδια μου ξαφνικά ελευθερώνονται και πέφτω με δύναμη στο έδαφος. Λίγο πριν κλείσω οριστικά τα μάτια μου αναγνωρίζω το πράσινο δάσος και το βλέπω για τελευταία φορά, να καίγεται.

"Rain!"

"Rain!"

Μια φωνή. Η δική του φωνή, με ξυπνάει. Ανοίγω τα μουσκεμένα μάτια μου και κοιτάζω μπερδεμένη γύρω μου. Είμαι ακόμα γυμνή και το σώμα μου είναι ιδρωμένο.

Εκείνος είναι ντυμένος και παρατηρώ την αναμμένη φωτιά και το φαγητό πάνω στο τραπέζι.

Φέρνω τα γόνατα μου κοντά στο στήθος μου και κλαίω σιγανά, χωρίς να τον κοιτάζω.

Έρχεται από πάνω μου και φιλάει τρυφερά την κορυφή του κεφαλιού μου. Τα κρύα δάχτυλά του πιάνουν το πιγούνι μου και με κάνει να τον κοιτάξω.

"Τι είδες;" με ρωτάει διστακτικά και σταματάω να κοιτάζω τα μάτια του, αφού μου θυμίζουν την φωτιά που είδα μέσα τους στον εφιάλτη.

"Εσένα." απαντάω και νιώθω πως αυτό το έχω ξαναζήσει. Αμέσως θυμάμαι την νύχτα στη λίμνη που δώσαμε το πρώτο μας φιλί. Του είχα εξιστορήσει τον εφιάλτη μου στον οποίο ήταν πάλι πρωταγωνιστής. Και για ακόμα μια φορά με σκότωνε.

"Με σκότωνες." συμπληρώνω και αμέσως σηκώνεται από δίπλα μου. Τα μακρυά του δάχτυλα μπλέκονται με δύναμη στις μπούκλες του και τις τραβάνε με μανία.

Οι γωνίες του προσώπου του είναι σφιγμένες και το βλέμμα του, θλιμμένο.

Με κοιτάζει με βουρκωμένα μάτια και λυγίζω στην εικόνα του. Νιώθω ενοχές. Είμαστε λιγότερο από μία ημέρα εδώ και ήδη έχουμε κλάψει τόσες φορές.

"Συγγνώμη." ένας κόμπος στο λαιμό μου με ενοχλεί. Σηκώνομαι όρθια, ενώ είμαι ακόμα γυμνή.

"Δεν φταίς εσύ." τον αγκαλιάζω από πίσω όσο οι παλάμες μου χαϊδεύουν το στέρνο του. Μικρά αναφιλητά γεμίζουν το δωμάτιο, σαν να ακούω τα κομματάκια της καρδιάς του να πέφτουν σιγά σιγά στο ξύλινο πάτωμα, έτοιμα να τρυπίσουν τα ξυπόλητα πόδια μου.

Γυρίζει προς το μέρος μου και με κοιτάζει. Δεν φαίνεται καθόλου πως πριν λίγο έκλαιγε.

Αρπάζει το πρόσωπό μου και με φιλάει έντονα. Τόσο έντονα που αναστενάζω. Τα χέρια μου τραβάνε τα μαλλιά του και τα δικά του με σηκώνουν.

Με πετάει με δύναμη στο στρώμα και τοποθετεί το σώμα του ανάμεσα από τα πόδια μου. Νιώθω μια κάψα χαμηλά στο στομάχι μου και όσο εκείνος αφαιρεί το παντελόνι του πιέζω τα πόδια μου μεταξύ τους προσπαθώντας να καλύψω το κενό και το άγγιγμά του.

Η παλάμη του κρατάει με δύναμη το μπούτι μου όσο εκείνος εισχωρεί για ακόμα μια φορά μέσα μου.

Αυτή την φορά είναι πιο έντονο, πιο γρήγορο και πολύ πιο αισθησιακό. Το τρεμάμενο από την ηδονή κορμί μου λιώνει κάτω από το κράτημά του.

Η έκφρασή του είναι θυμωμένη. Μπούκλες πέφτουν μπροστά στα μάτια του και ιδρώτας κυλάει στο μέτωπό του. Τα χείλη του ελαφρώς ανοιχτά σχηματίζουν το όνομα μου. Το πηγούνι του είναι σφιγμένο και τα φρύδια του ενώνονται με ένα βαθύ συνοφρύωμα.

Οι κινήσεις του γίνονται όλο και πιο γρήγορες, όλο και πιο ατσούμπαλες. Το λευκό δέρμα μου είναι σαν να αναμειγνύεται με το γεμάτο τατουάζ δικό του δημιουργώντας μια τρομερή αντίθεση.

Τα δόντια μου δαγκώνουν με δύναμη τα χείλη μου ώσπου αίμα κυλάει πάνω τους. Το δικό μου αίμα. Το γεύομαι στην άκρη της γλώσσας μου.

Το κεφάλι μου γυρίζει προς τα πίσω και ξαφνικά δεν έχω ούτε δύναμη να κρατήσω ανοιχτά τα μάτια μου.

Το σώμα μου μουδιάζει και αισθάνομαι το κενό όταν βγαίνει από μέσα μου λίγο πριν την δική του κορύφωση.

Η πλάτη του πέφτει με δύναμη στο στρώμα και το κεφάλι του γυρίζει προς το μέρος μου.

"Ήταν..."

"Υπέροχο."