Fearless ❃h.s❃

20- Τι κάνεις εδώ;

"Είναι απίστευτο το πόσο μοναξιά μπορείς να νιώσεις όταν βρίσκεσαι με τα λάθος άτομα."

ℛ

Η  βροχή δυναμώνει όλο και περισσότερο από την ώρα που τελείωσε το σχολείο. Προχωράω γρήγορα κατά μήκος του πεζοδρομίου και κοιτάζω συνεχώς τα βήματά μου.

Η πολυκατοικία της Sophie είναι ένα τετράγωνο μακρυά από εδώ που βρίσκομαι. Έλειπε για δεύτερη συνεχόμενη μέρα από το σχολείο και αποφάσισα να την επισκεφτώ στο σπίτι της. Ανησυχώ για την υγεία της και για ακόμα μια φορά το μυαλό μου πάει στο χειρότερο. Επίσης ούτε ο Bert ήρθε σήμερα στο σχολείο, τουλάχιστον από όσο είδα.

Φτάνω μπροστά από την είσοδο της πολυκατοικίας της. Για καλή μου τύχη ένας κύριος βγαίνει εκείνη την ώρα και έτσι δεν χρειάζεται να χτυπήσω το κουδούνι. Τον ευχαριστώ σιγανά και περνάω στο εσωτερικό της πολυκατοικίας. Είναι μια σχετικά παλιά πολυκατοικία, με πολλά ξεραμένα φυτά στην μικρή της είσοδο.

Ένα παλιό ασανσέρ βρίσκεται λίγα βήματα μακρυά μου, μα επιλέγω να πάω από τις σκάλες, αφού μένει στον πρώτο όροφο.

Ανεβαίνω τα σκαλιά γρήγορα και το άγχος μέσα μου αυξάνεται. Φτάνω μπροστά από την ξύλινη πόρτα της. Η επιφάνειά της είναι φθαρμένη και ένας τεράστιος καφέ λεκές βρίσκεται στο κέντρο της.

Η γροθιά μου χτυπά ενάντια στο ξύλο και βήματα ακούγονται από μέσα. Η πόρτα ανοίγει γρήγορα και η Sophie με υποδέχεται με έκπληξη, η οποία είναι φανερή στο πρόσωπό της.

"Rain τι κάνεις εδώ;" λέει αργά και σιγανά, ενώ στέκεται ακόμα στην μέση, κρατώντας την πόρτα με το ένα της χέρι.

"Να περάσω;" την ρωτάω και εκείνη κουνάει καταφατικά το κεφάλι της, κάνοντας μου χώρο για να μπω.

Το σπίτι της είναι ίδιο με πάντα. Το σαλόνι με τους δύο κυπαρισσί καναπέδες και η μεγάλη τηλεόρασή τους.

"Κάτσε." μου λέει και κάθομαι μαζί της σε έναν από τους δύο καναπέδες.

"Πως είσαι; Γιατί έλειπες πάλι σήμερα;" την ρωτάω αμέσως.

"Απλά δεν ένιωθα καλά." μου απαντάει, δίχως να με κοιτάει στα μάτια.

"Είσαι σίγουρη;" επιμένω, καθώς νιώθω πως δεν μου λέει την αλήθεια.

"Ναι Rain, είμαι σίγουρη." ξεφυσσάει και φαίνεται πως δεν θέλει να το συνεχίσω. Εγώ απλά νεύω και αισθάνομαι την ατμόσφαιρα ανάμεσά μας αρκετά αμήχανη.

"Μίλησα με τον Bert." την ακούω να μου λέει, έπειτα από λίγες στιγμές σιωπής. "Μου είπε τι έγινε." συμπληρώνει, και την κοιτάζω στα μάτια.

"Πιστεύεις πως κάνω κάπου λάθος;" η φωνή μου βγαίνει περισσότερο απεγνωσμένη από όσο θα ήθελα. Εκείνη με κοιτάει για λίγο με ένα βλέμμα που δεν μπορώ να καταλάβω.

"Είχα και εγώ μια διαφωνία μαζί του." μου λέει, προσπερνώντας την ερώτησή μου. Νιώθω πως αν μιλήσω λίγο παραπάνω για τον Bert θα στεναχωρηθώ ακόμα πιο πολύ, γι'αυτό αποφασίζω να της μιλήσω μετά από πολύ καιρό για τον Harry.

"Θα πάω σε μια συναυλία απόψε." της αποκαλύπτω και η έκφρασή της αλλάζει.

"Αλήθεια; Με ποιον;" με ρωτάει και με κοιτάζει υπονοώντας μου κάτι.

"Με τον Harry. Εκείνο το αγόρι που είχε έρθει στο σχολείο μου." λέω γρήγορα και χαμογελάω ασυναίσθητα μόλις λέω το όνομά του.

"Εκείνος με γύρισε σπίτι όταν μέθυσα;" ρωτάει προσπερνώντας για ακόμα μια φορά κάτι που είπα.

"Ναι." της λέω χάνοντας το χαμόγελο που είχα. Είχα την εντύπωση πως θα χαρεί όμως η στάση της μου δείχνει το  αντίθετο.

"Καλά να περάσετε." αποκρίνεται απλά, χαμογελώντας μου.

Παραξενεύομαι αρκετά που δεν με ρωτάει κάτι περαιτέρω. Η συμπεριφορά της όμως είναι αυτό που με έκανε να αναρωτηθώ αν πραγματικά με νιώθει όπως πριν.

Η ώρα πέρασε, μιλούσαμε για διάφορα πράγματα, εκτός από την σημερινή μου έξοδο με τον Harry. Πραγματικά θα ήθελα τόσο πολύ να μοιραστώ την χαρά μου με κάποιον, μα για ακόμα μια φορά ο μόνος που μου απέμεινε είναι ο εαυτός μου.

Καθώς απομακρύνομαι από την πολυκατοικία της, θυμάμαι τις δικές μου λέξεις και υπενθυμίζω στον ίδιο μου τον εαυτό πως πρέπει επιτέλους να ζήσω αγνοώντας κάθε φόβο.

Βγάζω το κινητό μου από την τσέπη μου και δίχως να σπαταλήσω άλλο χρόνο στο να το ξανασκεφτώ, του στέλνω ένα μύνημα, λέγοντάς του πως τελικά θα πάω μαζί του απόψε.

Δεν ξέρω αν θα το μετανιώσω που πήρα αυτή την απόφαση, μα ξέρω πως αυτό ήταν ένα τεράστιο βήμα για να νιώσω επιτέλους χαρούμενη, μετά από τόσο καιρό.

Γειά σας! Ελπίζω να είστε όλοι καλά! Ήταν μικρό το ξέρω μα το επόμενο θα ανέβει πολύ σύντομα. Μπορεί και το βράδυ.

All the love as always,
Nasia.