Fearless ❃h.s❃

2- Μείνε.

"You painted beauty on my canvas- I called it art. You called it life"
-

Chris McGeown.

ℛ

Τα μάτια μου συναντάνε τα δικά του. Όλα όσα ήθελα να πω έχουν σταματήσει στο τέλος του λαιμού μου και δεν μπορώ να τα βγάλω προς τα έξω. Το μόνο που κάνω είναι να κοιτάω σαν υπνωτισμένη τον πράσινο παράδεισο μπροστά μου.

"Εε... Εγώ.." τραυλίζω φοβισμένη

Ηρεμεί λιγάκι βλέποντας την τρομαγμένη μου έκφραση. Μένω για λίγα ακόμα δευτερόλεπτα παγωμένη στην θέση μου, πιέζοντας τον εαυτό μου να σκεφτεί κάτι για να μπορέσω να φύγω επιτέλους από αυτό το καταραμένο πάρκο.

Έχω μετανιώσει ήδη την ώρα και την στιγμή που αποφάσισα να έρθω εδώ. Είμαι τόσο αφελής που πίστευα πως τέτοια ώρα εδώ δεν θα είναι επικίνδυνα.

"Εγώ έφευγα." κατάφερα να ξεστομίσω βιαστικά το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό να πω.

Γυρνάω την πλάτη μου για να φύγω ελπίζοντας πως δεν θα με ακολουθήσει, αλλά για ακόμα μια φορά κάνω λάθος.

Φαίνεται η τύχη δεν είναι ποτέ με το μέρος μου.

"Περίμενε, δεν ήθελα να σε τρομάξω." τον ακούω να λέει από πίσω μου.

Η φωνή του ακούγεται σαν ψίθυρος στα αυτιά μου, καθώς οι λέξεις χάνονται στον αέρα.

Η βροχή είναι αδύναμη και εξασθενεί σε κάθε λεπτό που περνάει. Οι μικρές ψιχάλες σε συνδυασμό με την πανέμορφη πανσέληνο που κοσμεί τον νυχτερινό ουρανό, προσδίδουν κάτι μαγευτικά ονειρικό μέσα στην δροσερή αυτή φθινοπωρινή νύχτα.

Παρ'όλα αυτά, αυξάνω τα βήματα μου προσπαθώντας να τον αποφύγω.

"Περίμενε." φωνάζει για ακόμα μια φορά πιάνοντας δυνατά τον καρπό μου.

Ανατριχιάζω στο άγγιγμα του και αναπηδώ από τον φόβο. Πρώτη φορά νιώθω τόσο φοβισμένη. Πότε στο παρελθόν δεν έχω βρεθεί αντιμέτωπη με κάποιον κίνδυνο και αυτή την στιγμή δεν έχω παρά να φοβάμαι.

Απομακρύνω το χέρι μου από την δυνατή λαβή του και γυρνάω προς το μέρος του για να δω τι θέλει.