Fearless ❃h.s❃

5- Ατρόμητη.

" I'm fearless 'cause i've been afraid. "

ℛ

Το φανάρι μπροστά μας έγινε πράσινο και εκείνος αμέσως πάτησε το γκάζι. Το μικρό συννεφάκι πάνω από τα κεφάλια μας διαλύθηκε και η σιωπή επέστρεψε πάλι μεταξύ μας.

Το κάθισμά μου είναι πλέον ζεστό και βολεύομαι καλύτερα πάνω του. Η διάθεση του άλλαξε μέσα σε δευτερόλεπτα. Στην αρχή ήταν ειρωνικός, μετά χαλαρός και τώρα απλά ήσυχος.

Αν είχα αρκετό θάρρος θα του έλεγα πως έχει υπέροχη φωνή, αλλά προφανώς και δεν έχω, γι'αυτό επιλέγω να μην μιλήσω μέχρι να φτάσουμε.

Νιώθω το βλέμμα του πάνω μου και βιαστικά ξανακοιτάει πάλι μπροστά, στο δρόμο όταν καταλαβαίνει πως το παρατήρησα.

"Πηγαίνεις συχνά στο πάρκο;" η φωνή του απαλή, σαν φθινοπωρινό αεράκι.

"Έχω να πάω περίπου μια εβδομάδα. Αλλά ναι πάω αρκετά συχνά." η δική μου σιγανή σαν το κύμα που σπάει στο βράχο.

"Χμμ."

Κανείς από τους δύο μας δεν σχολίασε αυτό που έγινε πριν, πράγμα που με εκπλήσσει.

"Εσύ;" ρωτάω προσπαθώντας να μειώσω την αμηχανία ανάμεσά μας.

"Όχι. Βασικά εκείνο το βράδυ το βρήκα εντελώς τυχαία. Ξαναπήγα προχθές. Είναι ήρεμα." γνέφω στα λόγια του και εκείνος σφίγγει τα δάχτυλά του στο τιμόνι.

"Ναι. Είναι." συμφωνώ μαζί του.

Στρέφω πάλι το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο και αμέσως αναγνωρίζω που βρισκόμαστε. Σε λίγα λεπτά φτάνουμε.

Χαζεύω τις εκατοντάδες στάλες που πέφτουν με δύναμη στο τζαμί. Οι κεραυνοί φαίνεται να έχουν σταματήσει. Ευτυχώς δεν κράτησαν για πολύ.

Πιάνω το κινητό μου από την τσέπη μου και ευχαριστώ Τον Θεό που δεν έχει βραχεί πολύ. Εκπλήσσομαι που δεν έχω καμία κλήση από τους γονείς μου. Αφού διαγράψω μερικά παλιά μυνήματα το βάζω ξανά πίσω στην τσέπη μου.

Γυρνάω διακριτικά το κεφάλι μου και τον παρατηρώ, μιας και βαρέθηκα να κοιτάω συνεχώς έξω από το τζάμι. Το βλέμμα του συγκεντρωμένο ευθεία στο δρόμο, μερικές τέλεια καλό -σχηματισμένες- μπούκλες πέφτουν ενάντια στο μέτωπό του και τα πράσινα σμαραγδένια μάτια του γυαλίζουν. Το πηγούνι του είναι σφιγμένο και έχει ένα βαθύ συνοφρύωμα ανάμεσα από τα φρύδια του. Φαίνεται πως κάτι τον απασχολεί.