Fearless ❃h.s❃

15- Ιστορία αγάπης.

"Αγαπάς τον άνθρωπο που σκέφτεσαι όταν κοιτάς την θάλασσα ή τον ουρανό".

ℛ

Οι γλώσσες μας κουνιούνται ρυθμικά, εμβαθύνοντας κι άλλο το φιλί μας. Το αίσθημα που νιώθω χαμηλά στην κοιλιά μου με αποτρέπει από το να διακόψω την επαφή που έχουν τα χείλη μας.

Νιώθω λες και τα πάντα γύρω μου έχουν εξαφανισθεί. Λες και ο χρόνος έχει σταματήσει να τρέχει, σαν να θέλει να κρατήσει κι άλλο αυτό που κάνουμε.

Όταν όμως ο ήχος από τις σταγόνες τις βροχής ακούγεται πάλι από την οροφή του αμαξιού, επιστρέφω στην πραγματικότητα και το σταματάω πριν προχωρήσει παραπάνω.

"Πρέπει να φύγω." τα λόγια μου βγαίνουν με δυσκολία από το στόμα μου. Λέξεις χάνονται στο τέλος του λαιμού μου και κρύος ιδρώτας με λούζει.

Ο Harry απομακρύνεται από κοντά μου και σταματάει να με κοιτάει.

"Ναι. Ναι είναι αργά." λέει και ακούγεται και εκείνος το ίδιο μπερδεμένος με εμένα, κοιτάζοντας ευθεία.

"Τα λέμε." μουρμουρίζω σιγανά καθώς κλείνω δυνατά την πόρτα του συνοδηγού.

Την στιγμή που ανοίγω την καγκελόπορτα του σπιτιού της γιαγιάς μου, προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πόσο γρήγορα έγιναν όλα. Δεν κατάλαβα πως καταλήξαμε να φιλιόμαστε μέσα στο αμάξι του, στις έξι το πρωί. Φυσικά και δεν ήταν το πρώτο μου φιλί, αλλά ως αθεράπευτα ρομαντική θα προτιμούσα να είναι.

Προχωράω τον διάδρομο με τις πέτρες και στέκομαι για λίγο δίπλα στο δέντρο που δεν βγάζει ποτέ καρπούς. Το παρατηρώ και νιώθω μια αλλαγή πάνω του. Παρόλο που δεν είναι εμφανή, την νιώθω. Ίσως να άλλαξα εγώ από την τελευταία φορά που το είδα.

Φτάνω μπροστά από την πόρτα και νιώθω παράξενα μετά από το φιλί. Η γεύση του είναι ακόμα πάνω στα χείλη μου και τα ακουμπάω ασυναίσθητα στην ανάμνηση της γλώσσας μου μέσα στο στόμα του.

Ψάχνω στις τσέπες μου για το κλειδί και όταν το βρίσκω, ανοίγω την πόρτα. Από μέσα ακούγεται η ανοιχτή τηλεόραση.

Καθώς κλείνω την πόρτα, η ένταση της τηλεόρασης χαμηλώνει και η γιαγιά μου πετάγεται από το σαλόνι.

"Λουλούδι μου!" αναφωνεί και με παίρνει στην αγκαλιά της.

"Γιαγιά μου συγγνώμη. Αλήθεια συγγνώμη." δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου και η εξάντληση όλης της βραδιάς εμφανίζεται.