Fearless ❃h.s❃

44- Στα αστέρια.

"Take you like a drug.
I taste you on my tongue."

ℋ

Οι μέρες περνούσαν αργά και βασανιστικά δίχως την παρουσία της, μα η σκέψη πως επιστρέφοντας θα ήμουν κοντά της με παρηγορούσε.

Το κεφάλι μου πονάει και νιώθω τα βλέφαρα μου βαριά όσο παίρνω τον δρόμο της επιστροφής. Τα δαχτυλά μου σφίγγουν το τιμόνι και το βλέμμα μου εστιάζει για λίγο στο χιονισμένο τοπίο έξω.

Το αυτοκίνητό μου είναι τόσο κρύο και ήσυχο σε αντίθεση με όταν βρίσκεται εκείνη εδώ. Τότε ο χώρος γεμίζει με το όμορφο γέλιο της και την παρουσία της που μου ζεσταίνει την καρδιά.

Οι αρθρώσεις μου ασπρίζουν από την πίεση που ασκώ στο τιμόνι και χαλαρώνω το κράτημά μου.

Ένας κόμπος έχει δεθεί στο στομάχι μου και οι σκέψεις μου σχεδόν με αρρωσταίνουν. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Υποτίθεται πως μετά από αυτές τις πέντε μέρες θα κατάφερνα να διορθώσω κάτι, μα όλοι και όλα φαίνεται να είναι εναντίον μου.

Είναι θέμα χρόνου να αποκαλυφθούν τα πάντα και φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να το κάνω εγώ.

Φτάνω στο γνωστό παρκάκι και σταματάω το αμάξι. Μένω για λίγα λεπτά προσπαθώντας να ηρεμήσω.

Έχω να μιλήσω μαζί της από το πρωί. Ήταν τόσο χαρούμενη όταν της είπα να ετοιμάσει βαλίτσα επειδή γυρνάω, σε αντίθεση με εμένα που δεν ακουγόμουν τόσο ενθουσιασμένος. Η δικαιολογία μου αυτή την φορά ήταν πως ήμουν αρκετά κουρασμένος από το ταξίδι.

Με πίστεψε. Όχι από αφέλεια. Απλά το έκανε και αυτή την φορά, ακόμα και αν έχει υποψιαστεί πως κάτι δεν πάει καλά. Αυτό βαραίνει κι άλλο τη συνείδησή μου και τρέμω για την στιγμή που θα νιώσει απογοήτευση για εμένα.

Πληκτρολογώ γρήγορα πως έφτασα και περιμένω να δω το όμορφο πρόσωπό της να λάμπει, δίνοντας μου φως και υπενθυμίζοντάς μου πως για πρώτη φορά κάποιος είναι εκεί για εμένα.

Rain's POV

Το κινητό μου δονείται πάνω κομοδίνο και το αρπάζω βιαστικά. Ένα χαμόγελο ξεπροβάλλει αστραπιαία στο πρόσωπό μου και δίχως να χάσω στιγμή αρπάζω το backpack μου από την άκρη του κρεβατιού μου.