Fearless ❃h.s❃

11- Λες ψέματα.

"I don't wanna lie but I don't wanna tell you the truth."
-Arctic Monkeys.

ℛ

Οι ρόδες του αυτοκινήτου σταματάνε και ο Harry μου κάνει νόημα να βγώ έξω. Κλείνω την πόρτα του συνοδηγού ελαφρά και περπατάω προς το μέρος του.

"Δώσε μου το χέρι σου." μου λέει και τον κοιτάω ερωτηματικά.

"Τι;"

"Λέω δώσε μου το χέρι σου. Είναι αρκετά σκοτεινά εδώ πέρα. Το τελευταίο που θέλω είναι να σε ψάχνω μέσα στην νύχτα." αποκρίνεται και του δίνω το χέρι μου.

Η μεγάλη του παλάμη κρατάει σφιχτά την δική μου και τα δάχτυλά του μπλέκονται ανάμεσα από τα δικά μου.

Μου χαρίζει ένα συγκρατημένο χαμόγελο, στο οποίο ανταποδίδω και προχωράμε λίγα βήματα μακρυά από την μαύρη Mercedes.

Μπροστά μας εμφανίζεται μια όμορφη λιμνούλα. Τα νερά της γυαλίζουν κάτω από το φεγγαρόφωτο. Η βροχή έχει σταματήσει και τα σύννεφα είναι αραιά πάνω στον νυχτερινό ουρανό.

Η λίμνη είναι περιτριγυρισμένη από γρασίδι και ένα μεγάλο δέντρο διακρίνεται κατά μήκος της.

Ο Harry σφίγγει και άλλο το χέρι μου, και με οδηγεί μέχρι το δέντρο.

"Περίμενε!" αναφωνεί την στιγμή που πάω να κάτσω.

"Τι έγινε;" αποκρίνομαι και στρέφω την προσοχή μου πάνω του.

Απομακρύνει το χέρι του από το δικό μου και απομακρύνεται ελάχιστα από δίπλα μου. Τρέχει προς το αυτοκίνητό του και ανοίγει την πίσω πόρτα. Βγάζει από μέσα, κάτι που δεν μπορώ να διακρίνω τι είναι, και προχωράει ξανά γρήγορα προς το μέρος μου.

"Το γρασίδι θα είναι υπερβολικά βρεγμένο για να κάτσουμε." λέει και στρώνει μια μπλούζα δίπλα από τον κορμό του δέντρου.

"Έχεις δίκιο." αποκρίνομαι χαμηλόφωνα και κάθομαι πάνω στην μπλούζα.

Κάθεται και εκείνος δίπλα μου, όμως η μπλούζα δεν είναι αρκετά μεγάλη για να μπορούμε να έχουμε απόσταση μεταξύ μας, έτσι τα μπράτσα μας ακουμπάνε το ένα το άλλο.

"Όμορφη βραδυά." σχολιάζει σιγανά. Σαν να το λέει πιο πολύ στον εαυτό του, και κοιτάει μπροστά στην λιμνούλα.

"Πανέμορφη." ψιθυρίζω και τον κοιτάζω.

"Λοιπόν, σ'αρέσει εδώ;" μετά από λίγα λεπτά απόλυτης σιγής η φωνή του ακούγεται πάλι.