Od najmłodszych lat... // Trylogia

Koniec Trylogii Labiryntu! + BONUS

Patrząc się na imie: Thomas, czułam jakby on stał obok. Jakby położył mi rękę na ramieniu, wiedziałam, że jest i zawsze będzie z nami. Tak jak obiecał...

- Nareszcie w domu - zaśmiałam się jak wieczorem siedziliśmy wszyscy przy ognisku.

- Tak - powiedział Newt. - To jest nasz prawdziwy dom.

Bawiłam się naszyjnikiem Thomasa. W pewnym momencie górne wieczko lekko się poluzowało i właśnie w ten sposób odkryłam, że w środku jest list. Pierwszy spostrzegł to Minho i skupiony wpatrywał sie w moje ręce, co chwilę kolejna osoba zaczynała się przyglądać mi oraz moim czynom. Z drżącą ręką rozwinęłam papier. Wszyscy patrzyli się na mnie z oczekiwaniem, zaczęłam czytać, mój głos drżał. Starałam się brzmiec wyraźnie i nie "łkać" oraz aby moje łzy nie wypłynęły spod powiek, walczyłam z tym chwilę, robiąc przerwy w czytaniu. Jednak w tym przypadku nie byłam zbyt silna. Już po sekundzie łzy wypłynęły na policzka.

Thomas pisał o tym jak zareagował widząc w windzie 6-letnią dziewczynkę, jak się wzruszał i rozczulał na mój widok, jak był dumny z bycia moim bratem oraz z tego jak rosnę, dojrzewam, staję się piękniejsza i silniejsza.

"...Od kąd cię poznałem maluchu, ty nasza mała Njubi, wiedziałem już, że bezwzględu na to co się wydarzy i gdzie nas zaprowadzi los, ja zawsze za tobą pójdę..."

To fragment tego listu. Kiedy skończyłam chłopaki mieli łzy w oczach, a dziewczyny płakały. Przytuliłam kartki i zamknęłam oczy, po chwili uśmiechnęłam się... Było mi lżej na duszy. Schowałam listy do naszyjnika i powieściłam go na szyi. Od teraz będzie on tam zawsze. Blisko mojego serca.