Do strefy trafiają sami 8 i 10-letni chłopcy, bez względu na swoje dawne charaktery, tam zdobywają nowe. Stają się innymi osobami.
Jedna osoba wyłamie się z grupy ze względu na wiek, wygląd i pochodzenie, ale miejsce i próby labiryntu ukażą jej pra...
W ostatniej jednak chwili potwory pociągły Winstona, a przez kolejne 10 minut jego wrzaski przeplatały się z naszą siłą i ich pazurami, kiedy się jednak udało, go przeciągnąc za drzwi i je zatrzasnąć, był bardzo ranny.
Uciekaliśmy jeszcze z 2 minuty, kiedy przebiły się przez drzwi i zaczęły zwalniać, oddalać się, a my uciekliśmy. Następnie schowaliśmy się pod dziwną skarpą. Szukali nas, ale nie znaleźli. Leżałam na kolanach Minho, cała się trzęsłam, ten trzymał mnie w objęciach. Rano wstaliśmy, strasznie bolała mnie głowa, czuliśmy się jakoś dziwnie... ale musieliśmy iść dalej, w góry, tak oto wyszliśmy na Pogorzelisko...
- Co to za miejsce? Co tu się stało? - Zapytał totalnie zmieszany Aris, choć przyznaję, że my nie wiele mniej byliśmy zszokowani.
- Pogorzelisko - odpowiedziałam - to przez te promienie słoneczne, wszystko spłonęło.
- Oby nie wszędzie tak było. - Jęknął Patelniak.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Cholera! Ale co to za stwory?! - Wciąż dumał Thomas. Kiedy szliśmy ulicami ruin wielkiego miasta.
- To przeciesz logiczne! - Westchnęłam, a oni spojrzeli na mnie. - Choroba mózgu, Pożoga opanowała świat, ludzi zmieniła się w Poparzeńców, a tu jest Pogorzelisko.
Nagle usłyszeliśmy warkot.
- Cholera! - Wrzasnęłam i zaczęłam rozglądać się za schronem. - Skarpa!
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Nigdy nie przestaną nas szukać...
- Musimy iść. Dalej. - Zarządził Minho.
Wspinaliśmy się, po wieżowcach, po ruinach, po wydmach... Niestety Winston był ciężko ranny, z każdą minutą było z nim coraz gorzej. Aż w końcu zemdlał. Nieśliśmy go na noszach. I jeszcze na dodatek ta burza piaskowa, musieliśmy szybko znaleźć jakieś schronienie, musieliśmy odpocząć.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Thomas stał na wydmie, patrzył się w góry. Wiedziałam, że coś go martwi i trapi.
Siedziałam przy Minho.
- I jak? - Odezwał się Newt do Tommyego.
- Jeszcze kawalek - odkrzyknął.
- Nie przekonał mnie - mruknął blondyn.
- Musimy mieć nadzieję. - Powiedziałam. - Ona umrze ostatnia.
