The Billionaire's Son

Chapter 27

He scanned the surroundings. Tumigil iyon sa aking direksiyon. Sage's lips went into a thin line.

"Hindi ka raw kumain?" pambungad niya sa akin sa nagagalit na tono.

Kumunot ang noo ko. "Huh?"

"Tonyo said that you're barely touching your food when he left," he said in a disapproving tone. "What's wrong, Mal? May masakit ba sa iyo? Kailangan ba nating bumalik sa hospital?"

I blinked. "Uhm, no?"

Nang tuluyang lumapit si Sage ay doon ko pa napansin ang bakas ng pagod sa kaniyang mukha. He ran his fingers through his hair. "Then what's wrong? Why aren't you eating your breakfast, Mal? Alam mo bang makakasama yan para sa bata?"

"I thought there's an emergency in the farm?" I asked instead, biting my lower lips.

"Yes. Three of our ten grain millers broke down. We need to fix them all night otherwise we wouldn't be able to meet the required sacks of grains for tomorrow's export."

Bumaba ang aking tingin sa kaniyang maduming kamay. Mukha itong nadumihan dahil sa grasa o paghawak ng kung anumang kinakalawang na bagay. I calmed down a bit.

"You and your men were up all night at the farm?"

Pagod na naupo si Sage sa sofa. "Yes... and they still need me right now there. I rushed home when I heard from Tonyo that you seem to feel ill."

Tuluyan na akong tumayo at itinabi ang aking mga sandals. Lumapit ako sa kaniya. "Sage, if there's someone feeling ill right now, it must be you." tumabi ako sa kaniya at pinagmasdan ang namumuong eye bags sa ilalim ng kaniyang mga mata. "You look so tired. Kailangan mong magpahinga..."

"It's okay," he shrugged. "It would be unfair to my men. Lahat kami ay walang tulog kagabi pa. Umuwi lamang ako upang siguraduhin na maayos ang kalagayan mo..." bumaba ang tingin niya sa aking tiyan. "At ng anak natin."

I smiled tightly at him. Ang inis at sama ng loob na nararamdaman ko para sa kaniya ay unti-unting nawawala. "We're both fine, Sage. You have nothing to worry about."

He pulled me closer and sighed tiredly. Ihinilig niya ang kaniyang ulo sa aking balikat at bahagyang pumikit.

"I just want the best for my son, Mal..." he murmured. "That's why I am doing this. So please... please take care properly. That's all I could ask for."

Kinain ako ng guilt dahil sa pagseselos ko kay Allana kahapon. Tumango ako at niyakap siya. Sage hugged me back and within seconds, he dozed off to sleep. Tuluyan na akong naawa sa kaniya. Talagang pagod na pagod siya.

Nanatili ako sa ganoong posisyon kahit na nangangalay ako dahil ayaw kong magising si Sage.

Hinaplos ko ang aking tiyan at napangiti.

"Wala naman palang dapat ipag-alala, Baby Leon, eh. Daddy is just working hard for us..." bulong ko.

As if my son could understand me, I felt him kick softly inside of my womb for the first time.

Days passed and Sage continued his usual routine at the farm. Isang tawag mula sa Mayor ang gumising sa aking panghapong tulog.

"Pasensiya ka na talaga, hija!" bulalas ng matandang mayor mula sa kabilang linya. "Masyado lang talaga akong naging abala sa pagresponde ng mga nasalanta ng bagyo at walang signal doon."

"Ayos lang po, Mayor..." I answered politely and stifled a yawn. I glanced at the clock. Mag-aalas dos na ng hapon.

"Anyway, pinakiusapan ako ni Architect Saturnina Mercado na sa bahay niya nalang kayo mag-meeting."