The Billionaire's Son

Chapter 7

Chapter 7

The knots in my stomach worsen when we entered the last barangay of Governor Generoso. Masyadong madilim ang daan kaya hindi ko na nabasa ang sign. Ipinikit ko nang mariin ang aking mga mata.

"Don't worry, you're going to go home first thing in the morning tomorrow." wika ni Sage. I looked up on him only to find him gazing at me already. My cheeks immediately burn.

Ipinaliwanag ko sa kanya na hindi na ako maaaring makababa ng bus dahil wala ng sasakyan na babalik ngayon sa aming bayan kahit na hindi pa naman gaanong malalim ang gabi. Buses from Davao are long gone this time, kaya wala din akong mapapala kung maghihintay pa ako. At isa pa, masyadong madilim ang daan at malayo para lakarin ko pa pabalik.

Tumahimik ako at nagpalinga-linga sa paligid habang nakahawak sa bakal ng upuan sa tabi ko. Kaming dalawa lang ni Sage at ang konduktor ang nakatayo sa loob ng bus. Most of the passengers are tired and sleeping quietly on their seats.

"Hey." Nagulat ako nang biglang tapikin ni Sage ang isang natutulog na lalaki. Kasing-edad lang namin ito. When he opened his eyes, he immediately frowned and glared at him. "Get up." Sage demanded.

Nanlaki ang mga mata ko sa narinig. "Sage, anong—"

"I said get up." He repeated, more firmly this time.

"Ang yabang mo ah?" inis na wika ng lalaki. Dumapo ang kanyang tingin sa akin at ibinalik itong muli kay Sage, nanlilisik ang mga mata. "Bakit naman ako tatayo? Para ikaw ang umupo dito?"

"No." he glanced at me briefly making my heart skip a beat. "Let this girl sit."

Tumaas ang kilay ng lalaki. "Eh paano kung ayaw ko?"

"Don't make me force you..." banta ni Sage at nakipagtitigan sa lalaki. His lips set in a thin line and his intense eyes once again flashed with anger and arrogance.

The guy groaned and finally got up. "Pasalamat ka naaawa ako dito sa babae." He murmured under his breath.

"Kuya, okay lang—"

"Sit, Mallory." He commanded.

Tumango ang lalaki. "Upo ka na. Diyan lang naman ako sa Lupon bababa."

Hindi ko malaman ang gagawin ko. Nahihiya ako sa lalaking inaway ni Sage para bigyan lang ako ng upuan. I slowly lowered myself down and fidgeted with my fingers.

"Pogi, dito ka upo oh." Naghagikhikan ang dalawang bakla na nakaupo sa kabilang side ng bus. Hindi sila pinansin ni Sage at nanatili lamang na nakatayo sa tabi ko.

I took a deep breath. Hindi ko makontrol ang malakas na pagpintig ng puso ko. When we arrived at Lupon, the other guy left the bus. Masama pa rin ang kanyang tingin kay Sage pero mukha naman itong walang pakialam.

Thankfully, someone took the bus off at Talisay. Pinalitan ni Sage ang kanyang upuan. Mga tatlong upuan ang layo niya mula sa akin. Natigil na din ako sa pag-aalala.

"Young love is very rare nowadays..."

Napapitlag ako nang biglang magsalita ang babae sa aking tabi. Hindi ko siya namalayan kanina dahil nakatuon ang atensiyon ko kay Sage. She smiled kindly at me. The middle-aged woman clad herself in a dark violet blouse with lots of beads and small details. Mataas din ang kanyang palda na tinatakpan na ang kanyang mga paa. Her nails are polished with red paint and her eyes shone in dim light.

From the looks of it, this woman must be a fortune-teller.

"Is he your boyfriend?"

Umiling-iling kaagad ako. "Kaibigan lang po..."