ROOM 520 | Hunhan

ＲＯＯＭ［２８］

İyi okumalar, bol yorumlar miniciklerim♡

|28|

"Araban, yakışmış."

İzlediğim videoya öyle dalmıştım ki Luhan'ın geldiğini ne yazık ki farketmemiştim. Ne yazık ki diyorum çünkü tam anlamıyla ahtapot gibi kolumla bacağımla yastıklara sarılmış yatıyordum. Elbette sıradan iki arkadaş için gayet normal bi görüntüydü ancak son zamanlarda Luhan'ın yanındayken tavırlarıma özen gösterme ihtiyacı hissediyordum. En azından deniyorum diyeyim. Fakat bilirsiniz aynı evde yaşayınca bu her zaman mümkün olmuyordu. Reflekslerimi kuvvetlendirmeye yönelik çalışmalarda bulunmalıydım bir an önce. Aksi taktirde şimdiki gibi Luhan'ı görür görmez kendimi koltuktan aşağı bırakmaya devam edecektim.

"Ha, ne?" kulaklığı çıkarıp düştüğüm yerden toparlanarak geri oturdum. Bu kez tertipli ve havalı bir duruştu. Yani o düşmenin ardından ne kadar havalı olabiliyorsa o kadar.

"Oyuncak araban diyorum, oraya yakışmış." o, halime kıkırdarken
gösterdiği yere baktım. Rezilliğimi ört bas edecek bir sevinç kapladı içimi. Bu tahta arabaya ne zaman baksam aynı sevinçle dolacaktım sanırım.

"Ona baktıkça yaşadığını hatırlıyorum." dedim. Abim hala yanımda değildi ama kendini hatırlatan güzel bir parçasını göndermişti bana. Senelerdir çektiğim yalnızlığı Luhan'dan sonra ilk defa dolduran biri olmuştu. Bu yalnızlığın asıl sebeplerinden, abim.

"Sana değer veriyor olmalı. Baksana seneler sonra kendi eliyle bunun için uğraşmış."

"Onun yaptığını nerden biliyorsun?" televizyon ünitesinde duran arabayı alıp incelerken gülümsedi.

"Notunu okumuştum."

"Ben o heyecanla ne yazdığına dikkat edememişim." dedim şapşal bir mutlulukla.

"Baksana." dedi güzel gözleri parıldayıp bana dönerken. Ona bakmayı bir an olsun kesemiyordum ki zaten. "Neden abini aramıyorsun? Sonuçta yaşadığına eminsin, e sana hediye bile göndermiş yani senin yerini de biliyor olmalı. Görüşmemeniz için hiçbir sebep yok."

"Senelerce bekledim zaten Luhan, gelmek isteseydi çoktan gelirdi." abime ne kadar kavuşmak istesem de böyle bir gerçek vardı maalesef. Ben onu senelerce gelir diye o tek göz evde beklemiştim. Gelmeyi bırakın bir kere bile aramamıştı.

"Senelerce hediye de göndermemişti ama bak şimdi gönderdi. Demek ki bir şeyler değişmiş. Hem nerden biliyorsun sana ulaşmayı denemediğini ve korsanlar tarafından tutsak edilen bir köle olmadığını."

"Gerçekten çok çizgi film izliyorsun Luhan." eğlenerek arabayı yerine koyup yanıma koştu. Heyecanlı Luhan'ın duygularımı şaha kaldırdığını söylememe gerek yok sanırım.

"Hayır sadece çok webtoon okudum ve hayal gücüme engel olamıyorum." söylediğinin ne kadar çocukça ve gerçek dışı olduğunun ikimiz de farkındaydık neyse ki.

Onun gibi tek kolumu koltuğun tepesine yaslayıp güzel yüzüne döndüm. "Masalına inanmayı çok isterdim ama Kore'de korsanların olduğunu hiç sanmıyorum Luhan."

"Sığ kafalısın Sehun." hakaretine kırılmamamdaki tek sebep alnımı ittiren parmağıydı. Tırnağının ucu bile tenime değse kalbim gümbürdüyordu. "Korsan konusunu daha sonra seninle tartışırız ama abini bulman konusunda oldukça ciddiyim."