The Rugby Guy Ft. Niall Horan Finished!

Hoofdstuk 59

Ik kijk in de spiegel en strijk mijn jurk glad. Mijn moeder en zusje staan langs me, toe te kijken hoe ik naar mezelf sta te kijken in de spiegel, met trots. De jurk die ik aan heb, heb ik met mijn moeder gekocht in de stad, hier een eindje verderop. Vandaag is de diploma uitreiking, dus ik moet er wel netjes uit zien.

'Ik ben zo blij dat ik deze jurk heb gekocht,' glimlach ik naar mijn moeder. Ze knikt en pakt de laatste spullen om mee te nemen naar de diploma uitreiking. Ik heb mezelf vandaag goed verzorgd, tijd aan mezelf besteed, omdat het een mens goed doet.

Diep van binnen gieren er zenuwen door mijn lichaam, omdat ik Niall straks weer ga zien. Ik heb hem nu al weken niet gezien, wat echt even wennen was. Hij was altijd de eerste die ik dingen wilde vertellen, waar ik bij kon huilen, maar ook waar ik zo'n verliefd gevoel bij kreeg. Liefdesverdriet doet pijn, je voelt het overal in je lichaam.

Stiekem had ik verwacht dat hij weer stenen tegen mijn kamerraam zou gooien of een roos zou laten bezorgen, maar ik heb niks gehad. De afgelopen weken voelde als een koude, kille stilte, waar ik maar niet onderuit kwam.

Ik heb gezegd dat hij moest nadenken en ik hoop dat hij dat ook heeft gedaan. Ik ben in de tussentijd nog een keer bij Zayn langs geweest, die mij goed advies heeft gegeven. Wie had ooit gedacht dat Zayn goed advies aan mij zou kunnen geven?

'Kom je nog Catherine?' Roept mijn moeder, als ik nog in mijn gedachten zit. 'Ja, ik kom eraan!' Roep ik en pak mijn tasje. Mijn hakken hoor je door heel de huiskamer tegen de grond en ik lach, het is tijden geleden dat ik mezelf zo heb opgetut.

Samen lopen we richting school, die aan de buitenkant al versierd is met ballonnen en slingers. Het gevoel dat je beloond wordt om wat je al die jaren weg hebt gezet, doet mij heel goed. Al die jaren goed gepresteerd te hebben, inzet getoond te hebben...

'Waar moeten we ergens heen?' Vraagt mijn zusje en ik wijs naar de grote aula. We lopen samen naar de aula en nemen plaats op de stoeltjes. Mijn ogen scannen de omgeving af op zoek naar Niall's gezicht, maar hij is er nog niet.

Ik had verwacht dat het mij niet meer zoveel zou doen, maar mijn liefde zat dieper dan gedacht. 

Ik zie dat er andere klasgenoten ook gaan zitten en kijk achter me, waar Crissy naar binnen komt gelopen. Haar gezicht hangt naar beneden en ik schiet meteen omhoog, om naar haar te lopen. Ik heb haar weken, maanden moeten missen en niemand die wist waar ze was.

Ik pak haar vast aan de kraag van d'r jurk en sleur haar de aula mee uit. Geschrokken pakt ze mijn pols vast, om haar los proberen te wurmen. Ik neem haar mee naar de kluisjes en sluit haar in. 

'Waar de fuck ben je al die tijd geweest?' 

Ik kijk in haar ogen en zie dat er tranen over haar wangen lopen. 'Weet je hoe ongerust ik me heb gevoeld? Weken lang!' Mijn stem klinkt hard. 'Je bent mijn beste vriendin! Ik heb je berichten gestuurd, misschien wel dertig voicemail's ingesproken!'

Ik veeg een paar krullen uit mijn gezicht en wacht op haar antwoord. 

'I-ik weet n-niet wat me bezielde, ik z-zat er h-helemaal doorheen,' stottert ze. Ik laat haar los en kijk haar nog eens aan. Er wordt omgeroepen dat iedereen zich moet verzamelen, omdat de diploma uitreiking gaat beginnen.

Ik draai me om en loop terug naar de aula. Ik weet het, ik ben haar beste vriendin, net zoals ik de vriendin van Niall was. Ik ben er altijd voor haar geweest, ook in moeilijke tijden en zij verlaat iedereen hier, zonder iets te zeggen, niet eens een briefje!

Zij heeft net als Niall mij ook in de steek gelaten. Nu hoor ik je denken, maar zij had het toch ook moeilijk? Iedereen in deze tijd heeft het moeilijk, maar wil dat zeggen dat je je familie, vrienden en kennissen in de steek moet laten? Had op z'n minst een briefje of een kaartje gestuurd.

Ik ga terug langs mijn moeder en zusje zitten en pak mijn moeder haar hand vast. De directeur van de school houd een speech over de jaren.

'Welkom alle ouders, pleegouders, broertjes, zusjes, opa's, oma's en iedereen die erbij hoort.

In mijn ogen, maar ook in de docenten en leerlingen hun ogen waren dit zware schooljaren, werken aan de toekomst. Iedereen heeft op z'n eigen tempo aan de toekomst gewerkt, wat ieder mens hier zo uniek maakt.

Zo waren er hele mooie momenten, maar ook momenten die moeilijk waren voor iedereen. Zoals velen van jullie weten is dit schooljaar Harry Styles overleden, wat veel teweeg heeft gebracht bij iedereen...

Toch heeft iedereen zich zo hard ingezet, wat mij als directeur heel erg trots, maar ook dankbaar maakt. Niet alleen de leerlingen en docenten, maar ook de ouders en familie die achter de kinderen staan. 

In de loop der jaren zijn we met z'n allen als school gegroeid, waardoor we veel meer als school konden bieden, als ooit te voren. Zo hebben we nieuwe leerlingen aangenomen, alle mensen een unieke kans kunnen bieden en veel meer aandacht aan iedereen kunnen geven.

Kortom, ik wil iedereen, maar dan ook iedereen, bedanken voor deze fijne jaren en ik wens iedere leerling succes, liefde, doorzettingsvermogen en natuurlijk vrijheid. Want vergeet niet, iedereen is uniek op zijn eigen manier.'

Sommige ouders moeten een traantje wegpinken bij de woorden van de directeur. De woorden zijn samengegaan met een verslag op de beamer achter hem. Zijn woorden kwamen recht uit zijn hard.

Ik kijk langs me en zie Maura zitten, waardoor mijn hart sneller begint te kloppen. Niall zit langs haar, met zijn ogen gericht op de directeur. Wanneer ik net mijn hoofd weg wil draaien, kijkt Niall mijn kant op.

Zijn blauwe ogen glinsteren in het licht van de lampen en zijn lippen zijn een rechte lijn. Mijn handpalmen beginnen te zweten en ik draai mijn hoofd richting de beamer. Als hij heeft nagedacht, dan zal hij zeker wel wat te zeggen hebben.

Ze gaan alle klassen opnoemen om de diploma's te ondertekenen, waarna er buiten de aula straks nog allerlei drankjes en hapjes te halen zijn. 

Ik sluit mezelf helemaal af voor de buitenwereld en zet mijn handtekening met trots gevoel.

Er is niemand die mij nu nog kan stoppen.

A/N

Suprise! Ik had zelf niet eens gedacht dat ik nog tijd en inspiratie heb gevonden om te schrijven, maar here I am ;). Wie weet schrijf ik nog wel een hoofdstuk voordat ik weg moet, maar dat zal toch even passen en meten zijn.

Ik zal wel duidelijk aangeven wanneer ik een deel 2 ga maken van dit boek, maar dat zal over een paar hoofdstukken zijn. 

In ieder geval, I hoped u enjoyed it! 

Als ik jullie niet meer spreek, see you soon sweeties!