The Rugby Guy Ft. Niall Horan Finished!

Hoofdstuk 38

Ik zucht, eindelijk een opgelucht gevoel. Ik veeg de laatste tranen met mijn vingers weg en glimlach naar mijn moeder. Ik heb alles te lang opgekropt, waardoor alles er nu uit komt. Het voelt alsof ik degene ben die alles verpest.

'Jij bent niet fout hé, dat weet je toch wel?' Ik haal mijn schouders op, alsof ze mijn gedachten kan lezen. 'Kom op, geloof in jezelf, Niall wil niet voor niks alleen bij jou zijn,' glimlacht mijn moeder. Ze haalt een hand door mijn haar en drukt een kus op mijn voorhoofd.

Ik denk terug aan vanochtend, hoe snel alles kan gaan. Het ene moment staat Emily beneden en het andere moment ben ik met Niall bezig. 'Liefde is nou eenmaal niet altijd even makkelijk,' lacht ze, en daar heeft ze ook gelijk in.

Ik probeer de gedachte van Emily en Niall uit mijn hoofd te zetten. Stiekem durf ik niet op mijn telefoon te kijken, omdat ik bang ben dat me nu nog meer verrot gaat schelden. Naar haar idee heb ik Niall van haar afgepakt, wat dus helemaal niet zo is.

Ik leg mijn telefoon onder m'n kussen en kruip even onder de deken, met de gedachte dat ik niet in slaap moet vallen.

- 

Ik voel een hand over mijn arm glijden en ergens in de verte hoor ik mijn naam die gefluisterd wordt. 

'Catherine,' ik draai me om en duw mijn gezicht in de deken. 'Catherine, volgens je moeder lig je nu al twee uur te slapen, anders slaap je vanavond niet meer,' fluistert de stem nog een keer.

'Wie ben jij?' Vraag ik nog half slapend. 'Ik voel me beledigd, ik ben Niall,' lacht hij. Zijn schaterlach vult de kamer en meteen open ik mijn ogen. 'Ik heb je al een aantal keren geprobeerd te bellen, maar je nam niet op,' zucht hij. 'Dus besloot ik maar om een kijkje te nemen.'

Hij drukt een kus op mijn voorhoofd, waardoor ik weet dat het goed zit. 'Ja, m'n telefoon ligt ergens verstopt onder mijn kussen,' mompel ik. 

Ik zoek mijn telefoon en kijk een keer. Zo te zien heeft Niall inderdaad een paar keer gebeld, naast de gemiste berichten van hem, Crissy en... Emily.

'Wat is er dan?' Mijn stem slaat een keer over, vanwege het berichtje van Emily. Wetende dat ik een bericht van haar heb laat mijn hart sneller kloppen, omdat het een soort van onmacht opwekt.

'Ik heb Zayn gesproken, over wat er gebeurt is met Emily, waarom heb je mij niet meteen gebeld?' Ik haal mijn schouders op, probeer m'n haar een beetje te fatsoeneren en druk een kus op zijn hand. 

'Nou,' zucht ik. 'Wilde je niet lastigvallen en ik zou je toch morgen spreken.' Hij komt langs me liggen en drukt zijn lichaam tegen de mijne. 'Ik wil graag dat je zoiets meteen tegen mij zegt, je hebt geluk dat Zayn je zag, hoe had je het anders willen oplossen met haar?'

'Zeg je nou dat ik haar niet aankan?' Ik druk mezelf omhoog en stap uit bed. Meteen overrompelt de kou mij en heb ik spijt dat ik uit bed ben gestapt. 'Nee, dat zeg ik niet. Ik probeer te zeggen dat ze niet te vertrouwen is en dat ze spontane verassingen heeft.'

'Daar weet jij natuurlijk alles van,' mompel ik. Als ik Emily vergelijk met mij, is zij veel ruwer qua uitstraling, haar woorden komen harder aan en ik heb het idee dat ze alles durft, en daar kom ik aan, een trutje wat zich aan de 'regels' houd en zorgt dat ze overal op tijd is.

'Proef ik daar nu een beetje jaloezie?' Ik begin te lachen. 'Ik? Ik jaloers op haar? Nog geen haar op mijn hoofd die dat voelt of denkt.' Ik sla mijn armen over elkaar heen en hij komt naar me toegelopen.

'Jij zit ook vol spontane verassingen hoor,' grijnst hij. Die blauwe ogen die altijd zo lief lijken, hebben zo'n duistere kant, dat het me af en toe gek maakt, in goede zin. 'Wie zegt dat?' Ik probeer mijn verliefde grijns te onderdrukken.

Hij plaatst allebei zijn warme handen op mijn wangen. 'Dat heb ik vanmorgen wel gezien, leuke duistere kant die ik nog nooit heb gezien, mysterieus.' Ik bijt op mijn lip en probeer niet in zijn ogen te kijken, want ik weet dat dat hem gek maakt.

'Misschien ben ik ook wel een beetje mysterieus,' fluister ik. Ik laat mijn lippen langs die van hem afglijden, mijn liefde voelt zo puur naar hem toe. 'Ik houd van mysterieus,' gromt hij en hij drukt zijn lippen op die van mij.

Onze tongen vloeien samen en ik laat mijn nagels over zijn rug strelen, want ik weet dat dat een van zijn gevoelige plekken op zijn lichaam is. Ik druk mijn onderlichaam tegen die van hem aan en merk aan zijn zoenen dat hij meer wil.

Ongemerkt pak ik mijn telefoon die langs mij ligt, kijk met een oog over zijn schouder naar het beeldscherm en verwijder het bericht van Emily. Ik hoef haar bericht niet eens te lezen, Niall is nu hier, bij mij en dat is genoeg.

A/N

Hell yeah, dat is echt alweer even geleden. En ik maar met mijn grote mond zeggen, herfstvakantie en schrijven... Dat zat er dus echt helemaal niet in.

Ik ben laatst ook nog jarig geweest, dus goed en uitgebreid gevierd en heel veel aandacht aan mijn studie besteed, omdat het gewoon nodig is/was.

Ik ga vanaf maandag bijna elke dag van de week stage lopen van 8 tot 5, dus dat zijn lange dagen, dus is het passen en meten voor mij om nog te gaan schrijven. Inspiratie om te schrijven was echt heel ver te zoeken dus daar moet ik echt mijn momenten voor vinden.

Hoe gaat het bij jullie?

Xxx