Undercover

Epiloog: Goodbye

Sanne pov

Ik leg mijn pen weg en klap het boek op mijn schoot dicht "De Wonderlijk Sprookenboek". Ik veeg een enkele opkomende traan weg. Ik zou willen dat ze nog bij me was, kon zien dat nu haar verhaal ook geschreven was. Dat ik haar na al die jaren nog niet vergeten was. Ik zet het boek neer op mijn boekenplank boven het bureau. Ik zou verder moeten met mijn Alphataken, maar op het moment ben ik er niet in de stemming voor. Niet vandaag. Ik sta op en loop de kamer uit.

Ik loop naar Shawns kamer toe om te kijken of hij oké is, hij heeft nog meer moeite met Ravi's dood dan ik. Hij verwijdt zichzelf haar dood, zegt dat hij haar had kunnen redden als hij erbij was geweest. Natuurlijk weet ik dat het hem niet gelukt zou zijn, Ravi was te koppig om ooit naar iemand te luisteren. Ik klop op zijn deur voor ik naar binnen loop. Hij zit op zijn bed, er is te zien dat hij gehuild heeft maar zijn tranen zijn al een tijd geleden opgedroogd. Elk jaar lijkt hij deze dag beter aan te kunnen, maar ik denk niet dat hij er ooit overheen zal komen. Ik leg mijn hand op zijn schouder en hij kijkt me aan, kijkt naar de hangers om mijn nek.

'Wil je haar bezoeken?' Vraag ik Shawn, al wetend wat zijn antwoord is. Hij knikt en ik help hem met opstaan. Samen lopen we naar de rand van de Bluesoules pack. Als we uit de bomen komen zie ik de prachtige plek met het meertje. Naast het water staan 2 grafstenen.

Shadow Vayrik
"Zij hield van hem met heel haar leven, en hij gaf haar het zijne"

Ravi
"Ik houd van jullie, Sanne, Shawn. Goodbye"

Naast me zakt Shawn op zijn knieën neer en begint harder te huilen. Ik leg mijn hand op zijn schouder neer als steun terwijl ik zelf mijn tranen met moeite inhoud. Het is nu al 10 jaar geleden dat Ravi haar ogen sloot, maar we hebben het nooit helemaal verwerkt. Ik kijk naar mijn kettingen, die van haar en die van mij. Sinds de laatste keer dat we ze hebben samengeklit heb ik ze niet meer losgemaakt, zo is ze altijd een beetje bij me. Soms ben ik bezorgd, of ze het wel goed heeft daarboven, of ze ons niet te veel mist, maar die zorgen zijn niet nodig. Ze is Ravi, ze redt het wel.

Na een tijdje staat Shawn op en loopt weg. Ik ga hem niet achterna, ik blijf bij haar graf zitten. 'Hey Raaf' ik glimlach tussen een paar tranen door, voor Shawn houd ik me sterk maar vanbinnen ben ik net zo gebroken 'het is alweer 10 jaar geleden dat ik je zag'. Ik knipper wat tranen weg 'ik heb je boek eindelijk volgeschreven, met onze avonturen. Het heeft lang geduurd, ik weet het, maar ik wilde het goed doen. En Ravi, ik weet dat je niet zou willen dat ik je zo mis, maar ik kan het niet helpen, ik hield van je. Ik houd nogsteeds van je.'

'Ik zal je maar vertellen hoe het is thuis. Dus, je weet dat het al 4 jaar geleden is dat ik mijn mate vond in Sam op een Alphavergadering. Maar, hoe zeg ik dit, we hebben... hét weer gedaan, en ik ben opnieuw zwanger! Dat had je niet gedacht hé, na Mike nog een pup. Ik denk dat ze een meisje gaat worden, maar Sam claimt het een jongen te zijn. We zullen wel zien we er gelijk heeft. Mike vindt het ook leuk om een zusje te krijgen! Of een broertje, misschien. Dat zal vast ook helpen om hem bezig te houden.'

'Verder gaat het met Shawn ook goed, hij lijkt eindelijk oké te zijn met mijn rol als Alpha van de Bluesoules, sinds hij Laura weer geaccepteerd heeft. Die 2 zijn zo vaak samen de laatste tijd. Ik ben blij dat ze elkaar hebben zodat ik me bezig kan houden met mijn werk als Alpha en de opkomende pup. Sam vindt dat ik teveel werk en wil dat ik meer tijd vrij neem, hij heeft zelfs aangeboden om werk over te nemen. Ook Mike mist zijn moeder, dus ik zal wel meer tijd voor hem moeten maken. Ik zou zo graag willen dat je hierbij kon zijn' een kleine glimlach breekt door op mijn gezicht 'ik geloof dat iedereen eindelijk blij is, zelfs zonder jou. Zoals jij dat wilde.'

Ik sta op en kijk nog eens naar het graf. Ik pluk een bloem en leg hem voor haar steen, dan doe ik hetzelfde met die van Shadow. 'Ik hoop dat jij daar ook blij bent met z'n tweeën. En vergeet nooit hè Raaf, ik houd van je'. Ik draai me om en loop weg, terwijl ik haar in mijn gedachte terug hoor zeggen dat ze ook van mij houdt. Met een glimlach zing ik zacht een liedje. Welk liedje het is? Dat zal je nooit horen, dat heb ik mijn Raaf beloofd.