Undercover

Deel 4: Her

Sanne pov

Ik word wakker van een harde bonk en gelijk zit ik rechtop in bed. Ik zet het lampje op mijn nachtkastje aan en kijk rond op zoek naar inbrekers, tot mijn blik op Ravi valt. Ze ligt helemaal verstrikt in de dekens op de grond en snurkt zacht. Ik grinnik, waarschijnlijk is ze net uit bed gevallen en was dat de klap die ik hoorde, en ze werd er zelf niet eens wakker van. Ik ga weer liggen en sluit mijn ogen, maar kom er al snel achter dat ik toch niet meer kan slapen. Ik stap dus maar uit bed. Voorzichtig, om Ravi niet wakker te maken open ik de deur en sluit hem achter me weer. Ik haal de zaklamp die ik in de nacht altijd bij me heb uit mijn broekzak en knip hem aan. Ik loop naar het einde van de gang, de rode deur.

Ik duw de deurklink naar beneden en twijfel even of ik de deur open moet doen. Na een minuut zo te staan twijfelen duw ik dan toch de duw open. Ik knip het licht aan en schuifel de kamer langzaam binnen terwijl ik om me heen kijk. De herinneringen overvallen me en tranen verschijnen in mijn ogen. Ik laat me op het blauwe onopgemaakte dekbed zakken dat midden in de kamer staat en kijk naar de paar foto's die op het nachtkastje staan. Mijn beeld is troebel door de tranen maar ik weet van elke foto precies wat er op staat. Ik kom hier vaak.

Op de eerste foto zitten twee kleine meisjes van een jaar of 5 keurig op stoelen naast elkaar glimlachend naar de camera kijken, terwijl ze elkaars hand vasthouden. De ene heeft blond krullend haar dat los hangt en helderblauwe ogen, dat ben ik. De ander heeft donkerbruin, haast zwart haar dat in een vlecht over haar schouders hangt en bruine ogen, dat is zij. Op de tweede foto zijn twee wolven aan het vechten, of beter gezegd trainen. De ene wolf is helemaal wit met felblauwe ogen. De andere is zwart met donkerbruine ogen en heeft een klein litteken op haar linker achterpoot.

Op de derde foto staan weer dezelfde 2 meisjes als de eerste, maar nu minder net. Die met het donkerbruine haar hangt over de blonde heen, die haar van haar rug probeert te duwen. Ze lachen allebei en lijken nauwelijks door te hebben dat er een camera is. Op de vierde, en laatste foto staan de wolven weer. Deze is vanaf boven genomen. Ze liggen tegen elkaar aan in een opvallende positie. Samen vormen ze een soort Yin-Yang teken. Het ziet er erg mooi uit.

Ik loop naar de kast die er staat in de hoek. Daar liggen al haar oude kleren, van toen ze nog bij me was. Ik pak een shirt en ruik eraan, haar geur dringt mijn neus binnen. Hij ruikt naar het bos, met alle dieren en planten, en naar kamille. Ze had altijd een vreemde verslaving aan kamillethee. Kamillethee met een blokje chocolade erin. Vraag me niet hoe ze zoiets ooit heeft bedacht, want ik zou geen idee hebben. Ik open een laatje van het bureau dat er staat en haal er een groot boek uit. "De wonderlijk sprookenboek" ik weet het, de titel is niet goed gespeld maar ik was pas 7 toen ik het samen met haar schreef.

Ik open het boek en kijk naar haar mooie krullerige letters. "Deze boek is een sprookenboek. Ik maken dit met Sanne. Wij houden allebij van een sprookje en mama leest altijd eentje voor het slaapie doen. Ze is heeeel goed in voorlezen maar Sanne is het beste. Deze verhalen is over ons maar wij beleven avonturen. Ik wil Sanne het meeste bedankt hiervoor, jij is de liefste zus ooit." Glimlachend lees ik de tekst terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Ik veeg ze weg, al komen er telkens weer nieuwe voor terug. Toen ze dit schreef zat ze pas in groep 3, dus kon nog niet goed spellen. Ondanks dat is het nog prima leesbaar.

Ik blader een stuk door en lees een paar verhaaltjes tot ik bij de nog lege bladzijdes terecht kom. "Voor alle onze avonturen" staat er nog, verder is het leeg. Ik sla het boek weer dicht maar dan valt er iets uit. Een brief, met mijn naam erop. Ik pak het van het dekbed af en bekijk hem goed. Een doodgewone envelop van normale grootte, maar zonder postzegel. Ik scheur hem langzaam open en haal de brief eruit. Ik vouw hem open, terwijl ik me nog steeds afvraag van wie hij is. Zodra ik hem open zie ik in eerste instantie onbegrijpelijke letters staan, maar dan bedenk ik me de geheimtaal die ik altijd met haar had en lukt het me om hem te ontcijferen.

"Lief zus, als jij dit leest is ik niet bij je. Ik is weg denk ik. Maar ik leef nog op een andere plek. Ik verstop deze brief nu als jij denkt dat ik dood is. Papa heeft me verbannen uit roedel. Hij denkt dat ik iets hebben gedaan wat niet zo is. Ik zie je ooit weer, als het dan is draag deze ketting, ik heb hem ook. Ik hou van je." Ik haal voorzichtig de ketting die erbij zit uit de envelop. Het is een halve maan in het wit maar met een klein rood rondje erin, het lijkt op de helft van het Yin-Yang teken. Ik doe hem om mijn nek en maak hem vast. Ik kijk in de spiegel naar de ketting. Ik kan het hangertje net onder mijn shirt verstoppen maar doe het niet, ik ben er trots op.

Ik berg het boek weer op en leg de brief er op. Dan haal ik als laatste nog een kindertekening uit het kastje. Op de tekening zie je als je goed kijkt twee meisjes. Ze zijn vrolijk aan het huppelen en de blonde van de twee zingt een liedje, te zien aan de muzieknoten. Deze tekening heeft zij gemaakt. Het blonde meisje ben ik. Ze hield er erg van als ik zong en vroeg me op elk moment dat we met z'n tweeën waren om een liedje te zingen. Ze vond altijd dat ik supermooi kon zingen en wilde niet dat anderen het hoorden omdat ze me dan misschien wel af zouden pakken, ik moest het zelfs zweren om alleen voor haar te zingen. Toen lachte ik er om, maar ondertussen houd ik me er nog steeds aan, en dat na 10 jaar. Het is een van de dingen die me aan haar doen denken, en ik zou haar nooit willen vergeten.