Undercover

Deel 3: Sleepover

Ravi pov

Als ik al mijn spullen, 2 haarspeldjes, op het nachtkastje heb gelegd ga ik op mijn bed zitten. Op het dekbed staan allemaal verschillende dieren. Ik bedenk wat het allemaal zijn, een giraffe, een leeuw, een stokstaartje. Ik blijf hangen bij een dier dat veel op een paard lijkt, maar zwart-wit gestreept is. Een pinguïn? Nee. Een Orka? Ook niet. Het lijkt ook een beetje op een ezel? Ja! Een nieuwe soort! De zwart-wit-ezel! Nee? Jammer. Een lama? Wat denk ik nu, dat líjkt er niet eens op. Na een tijdje geef ik het op. Het is te lang geleden dat ik naar school ben geweest. Alleen vroeger in de roedel kreeg ik les, maar ik werd er op mijn 7e al uit gezet. Ik zucht weemoedig als ik terug denk aan die roedel.

'Is er iets?' Vraagt Sanne, die ondertussen naast me is komen zitten. Ik schud mijn hoofd, ik denk niet graag terug aan die tijd en ik vertel er al helemaal niemand over. Misschien verdient ze het wel om te weten, maar ze krijgt het later wel te horen. 'En, heb jij je mate al gevonden?' Vraagt Sanne nieuwsgierig. Ik schud snel mijn hoofd, ik heb hem nog niet gevonden en daar ben ik blij mee ook. Als ik hem wel had gevonden had hij me afgewezen en had ik nog meer pijn gehad. 'Ik ook niet, maar ik zou het wel willen. Zo'n stoere wolf' zucht ze dromerig. Ik grinnik zachtjes, mates zijn lang niet altijd zo fantastisch. Ik laat haar maar in haar droomwereldje, ik wil haar plezier ook niet verpesten.

"Dat zou je wel moeten willen" zegt Shadows irritante wolvenstem in mijn hoofd. Dus jij ben er ook weer? Geweldig. Ga maar weer weg. Sanne is aardig. Ik kan me al inbeelden hoe Shadow kijkt. "Je mag haar niet aardig vinden, je weet de missie." Ik weet dat Shadow haar pijn zou doen als het nodig was, en ik weet ook dat ze gelijk heeft. Als ik me aan haar hecht zal het alleen maar moeilijker worden, en dat is nu net iets wat ik helemaal niet kan gebruiken. Dit moet helemaal goed gaan of ik hang, en daar is mijn leventje me toch iets te dierbaar voor.

'En, heb je nog familie?' Vraag ik oprecht geïnteresseerd aan Sanne. Ze knikt een beetje onzeker maar schudt dan met haar hoofd 'mijn ouders heb ik geen contact meer mee en van mijn verre familie weet ik niks. Ik had ooit ook een zusje maar ik heb geen idee waar ze nu is. Misschien I-is ze wel d-dood.' Sanne snikt zacht als de tranen over haar wangen rollen.

Ik sla voorzichtig mijn armen om haar heen, twijfelend of het goed is wat ik doe, maar als ze haar armen ook om mij heen slaat en zich dichter tegen me aan drukt glimlach ik. Ik wrijf geruststellend over haar rug en langzaam kalmeert ze weer. 'Sorry dat ik me zo liet gaan. Je shirt is helemaal doorweekt' zucht ze als ze gestopt is. 'Het geeft niet. Het droogt wel weer op' zeg ik geruststellend. 'Je vind dat ik overdrijf hè?' Ik kijk haar verbaast aan, ze overdrijft echt niet.

Ik schud mijn hoofd 'nee, als je echt van haar hield overdrijf je niet. Ik ben bespot, uitgescholden, buitengesloten, weggestuurd, gevangengenomen en gemarteld maar het ergst van alles was dat ik mijn familie miste. Als je van iemand houdt is de ergste straf ooit om diegene moeten missen, en zeker als je niet weet of het wel goed met diegene gaat.' Ik merk dat tijdens mijn speech ik steeds kwader ben geworden, maar ik heb geen idee waarom. 'Je-je o-o-ogen' stottert Sanne. Ik zucht en sluit mijn, nu bloedrode, ogen terwijl ik probeer te kalmeren. Langzaam voel ik me weer rustig worden en als ik mijn ogen opendoe hebben ze dan ook weer hun natuurlijke kleur. 'Wat was dát?' Vraagt Sanne geschokt. 'Niks, ik praat er liever niet over. Wat gaan we doen?' Sanne begint te grijnzen en ik heb zo'n idee dat ik doodsbang moet zijn.

Ik had inderdaad gelijk want 5 minuten later zit ik, haast vastgebonden, op een stoel. Sanne staat achter me met als wapens een schaar, een borstel en een stijltang. 'Nee, doe me dit niet aan!' Roep ik dramatisch, maar ze luistert niet. Ze is al begonnen met de eerste pluk van mijn haar te stijlen. Een half uurtje later is ze daar helemaal klaar mee en nadat ze nog even wat klitten er uit heeft geborsteld haalt ze een spiegeltje om me mezelf te laten zien. 'Hier, kijk eens' zeg ze vrolijk en geeft me het spiegeltje. Als ik in de spiegel kijk kan ik niet anders dan opmerken dat het me nog niet eens zo slecht staat. 'Nu ga ik jou haar doen' zeg ik en grijns kwaadaardig.

Sanne heeft lang bruin, krullend haar waar bijna elk meisje een moord voor zou doen. Het past dan ook nog eens perfect bij haar helderblauwe ogen. Ik kan me voorstellen dat ze zich soms dood kan ergeren aan jongens die met haar proberen te flirten. Ik pak de spullen van haar over en besluit om eerst maar eens haar haar iets korter te knippen. Als ik er een paar centimeter van af gehaald heb begin ik bepaalde plukjes te stijlen, maar niet allemaal, zodat het een beetje een mix wordt van stijl en krullen. Met een aantal clipjes houd ik haar haren goed bij elkaar, en maak er dan een knot in.

Tevreden kijk ik naar het resultaat, het ziet er cool uit. Ik geef Sanne het spiegeltje en ze geeft een kort gilletje 'wouw, dat is zo mooi! Super dankje. Je mag elke dag mijn haar wel komen doen!' Roept ze blij. Ik glimlach, het ziet er naar uit dat ze me al vertrouwt, of in ieder geval een beetje. 'Laten we nu eerst maar eens gaan slapen, morgen kan ik je haar opnieuw doen.' Ze knikt enthousiast en dan gaan we beiden in bed liggen. 'Welterusten' zeg ik. 'Welterusten' zegt Sanne terug, en nog geen minuut later val ik in een diepe slaap.