Undercover

Deel 24: A fight fought

Ravi pov

Ik voel mezelf steeds vermoeider worden terwijl ik steeds de dodelijke aanvallen van beide wolven probeer te ontwijken. Ik kan niet opgeven, ik mag niet opgeven! Ondanks het succesvolle ontwijken van de mijn dood, lukt het me niet om alles te ontwijken. De wolven komen steeds dichter bij. Dit is hopeloos, dit kan ik niet alleen af! Vanuit het niets hoor ik hoe een wolf omgegooid wordt, en hoeveel makkelijker de aanvallen opeens te ontwijken zijn. Een minuutje later wordt ook de andere wolf omgegooid, en kan ik eindelijk enigszins ontspannen. Ik krabbel overeind, de stekende pijn in mijn borst negerend.

Als ik opkijk naar mijn reddende engel zie ik haar weer neerzakken op de grond. De witte wolf met de haast schitterende blauwe ogen hijgt alsof haar leven er vanaf hangt. Ik verlaat snel mijn wolvenvorm om haar te ondersteunen. 'Sanne, rustig, doe rustig alsjeblieft!' Ik inspecteer haar snel, maar buiten een paar oude littekens en het feit dat ze ernstig ondervoed is kan ik niks vinden. Ze zal het wel overleven. Ik kijk om naar waar ze net zat met Shawn.

Shawn kijkt moe op naar mij als hij mijn blik op zich voelt rusten. Zonder meer te hoeven zien dan die ene zwakke glimlach die hij me toewerpt, weet ik dat hij wel naar het packziekenhuis van de Bluesoules zal moeten gaan. Ik werp mijn eigen zwakke glimlach terug naar hem, om hem te laten weten dat het met mij ook gaat. Ik sta op en leg Sanne, die bewusteloos is neergevallen, naast hem neer. Ik sta op en verander weer, zoekend naar de Alpha, nog voor ik Connor zie, zie ik hoe Shadow snel naar mij toegesprongen komt, en haast slippend komt de eveneens zwarte wolf voor mijn neus tot stilstand. Hij en Laura hebben de Alpha dus al vermoord. Hij kijkt me onderzoekend aan, maar voor hij veel heeft kunnen zien ren ik weer weg, terug het oorlogsveld in.

Ik help nog meer leden van de Bluesoules die op het punt van doodgaan staan, om hun vijanden te overwinnen. Ik voel hoe ik meer bloed verlies, mijn zwarte vacht roodbruin begint te worden, maar het kan me allemaal niks schelen. We gaan deze oorlog winnen! Eindelijk, na al die jaren kan ik Shawn bevrijden, ik kan Sanne bevrijden. Er raast zoveel adrenaline door mijn hele lichaam dat ik de pijn niet eens voel. Misschien had de voorspelling niet gelijk, misschien ga ik wel helemaal niet dood, en Shadow gaat zeker niet dood. Ik heb me nooit beter gevoeld dan nu!

Er klinkt een dof geluid in mijn oren en het blijft daar rondsuizen. Voor ik het goed en wel geregistreerd heb hebben mijn hersenen al bedacht wat het geluid is, een schot, een kogel, en hij vliegt mijn kant op. In tegenstelling tot wat je altijd hoort ging mijn wereld niet in slow-motion, de kogel vloog op me af en ik had minder dan een seconde de tijd, en ik wist dat ik dood zou gaan. Ik sloot mijn ogen, ik was hier oké mee, dit was mijn lot geweest, al vanaf de dag dat ik had besloten Sanne te bevrijden wist ik dat mijn leven zou eindigen. De manier waarop? Nee, dit had ik nooit verwacht. Een simpele zilveren kogel.

Mijn leven dat ik de dagen hiervoor had geleden had ik ook nooit verwacht. Maar ik ben er zo dankbaar voor. Ik houd van Shadow, ik houd van Sanne, ik houd van Shawn, ik houd van hen allemaal zo veel. Maar nu zal het afgelopen zijn. Mijn gedachten worden verstoord doordat hij me raak.

Maar... Het is niet de kogel... Het is te zacht, te groot, te zwaar en te kriebelend voor een kogel. Ik open mijn ogen en ze vergrootte zich, mijn adem komt vast te zitten in mijn keel. Tranen zo groot als parels starten uit mijn ogen te vallen, op hem, Shadow... Mijn wolfvorm ontglipt me ik til hem op in mijn armen. Hij ademt nog, maar zo zacht... Hij fluistert wat tegen me en pas als ik mijn oor voor zijn mond houdt kan ik het horen 'ik zei toch... dat ik mijn... leven zou ge... ven voor.. je Ra..vi..' Ik begin luid te huilend als hij daarna stopt met ademen, en als ik mijn hand op zijn hart leg voel ik hoe het niet meer klopt.

Shadow... Nee, ik kan je niet verliezen! Niet nu.... Zijn hand ontspant zich en daarin zie ik iets glinsteren. Als ik het pak zie ik dat het mijn ketting is, hij heeft hem terug gehaald van de Alpha, voor mij. Ik doe hem om mijn nek en een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht 'dankje Shadow, voor het terughalen'. Ik geef hem een zacht kusje op zijn koude en levenloze lippen. Ik veeg mijn tranen weg en til zijn lichaam op. Normaal had mijn plotselinge sterkte me verbaasd maar nu kan ik nog maar 1 ding denken. Ik wil niet dat hij hier zal liggen, niet in een slagveld. Mijn gedachten worden opgenomen door enkel hem. Ik ren terug naar zijn roedel, en door naar een klein meertje op de uiterste rand.

Herinneringen komen op van de dag dat hij me deze plek liet zien en me vertelde, dat dit was waar hij zijn graf zou willen hebben. Ik beschouw deze wens vervullen als mijn plicht, nu hij zijn leven voor mij heeft gegeven. Hij had zoiets nooit moeten doen, niet voor mij, niet voor zo'n waardeloze Rogue. Ik leg zijn lichaam neer op de grond als ik denk aan zijn woorden, toentertijd kwetste hij me ermee, maar nu kan ik niets anders voelen dan dat hij gelijk heeft. Ik verander in mijn wolf en graaf een groot gat en plaats zijn lichaam er dan uiterst voorzichtig in. Hij is bleek geworden, en lijkt rusteloos.

Ik veeg mijn tranen weg 'Sha-a-adow ik h-h-houd- zo ve-veel va-an j-j-je' stotter ik, terwijl mijn ogen wederom verblindt worden door de tranen. Ik veeg mijn tranen weer weg en kijk nog een laatste keer naar hem voor ik het gat dichtgooi. Ik doe geen moeite meer om overeind te blijven en zak ineen tot een huilend hoopje. Zonder het dringende doel om Shadow begraven te krijgen verdwijnt de adrenaline langzaam weer uit mijn lichaam en voel ik me daarmee steeds zwakker worden. Mijn blikveld wordt zwart en ik laat het gebeuren, me nauwelijks verzettend. Ik voel zoveel pijn.

.....

'Piep! Piep! Piep! Elke paar seconde klinkt er een luide piep door de ruimte waar ik in lig. Ik heb geen energie om iets te doen, alles doet zo'n pijn. Ik open moeizaam mijn ogen, om naast mijn bed Sanne te zien zitten. Zodra ze ziet dat mijn ogen open zijn lijkt ze zo blij. Ze begint te praten over hoe ik wakker ben geworden, hoe ze bang was me kwijt te raken. Ik luister niet, ik ben zo moe. Midden in haar bezorgde vragen praat ik voor het eerst 'Sanne, hoe laat is het?' Komt er zacht uit mijn mond. Ze kijkt me aan met een mengeling van opluchting en verbazing. 'Het is 19 uur 21 Raaf, je bent bijna 3 uur bewusteloos geweest!' Ik knik klein. 'Mag ik weer slapen Sanne? Ik ben zo moe, alles doet pijn' zeg ik zacht. Sanne knikt 'wordt wel weer wakker' zegt ze 'ik wil je niet kwijt'. Met dat sluit ik mijn ogen weer.

Even laten wordt ik weer wakker, en als ik mijn ogen open zie ik Sanne nogsteeds zitten naast mijn bed. Ik voel me zwak maar stel toch weer dezelfde vraag 'Sanne, hoe laat is het?' Ze kijkt weer verward maar antwoord snel 'het is 20 uur 4 Raaf, 3 kwartier nadat je voor het eerst wakker werd'. Ik verwerk deze informatie en herhaal mezelf 'mag ik weer slapen Sanne? Ik ben zo moe, alles doet pijn'. Ze knikt alleen maar en ik ga weer slapen. Ik moet blijven leven, ik kan nog niet doodgaan. Niet nu.

Deze situatie speelt zich nog enkele keren af. Eens heeft Sanne me gevraagd waarom ik de tijd wil weten, maar toen ik niet antwoordde heeft ze het daarbij gelaten. 'Sanne, hoe laat is het?' Vraag ik voor de zoveelste keer. 'Het is 0 uur 12 Raaf, het is middernacht geweest.' Ik knik zwak 'Mag ik een knuffel?' Ze staat op en knuffelt me uiterst voorzichtig, bang me te breken. Ik snik zacht 'mag ik gaan Sanne? Ik ben zo moe, ik voel niks...' Ik hoor haar adem stokken in haar keel 'je kan nu niet weggaan Ravi, je kan me niet verlaten! Je bent mijn enige familie die ik nog heb! Blijf bij me!'

Ik grinnik zachtjes humorloos, een traan rilt over mijn wang 'blijf bij Shawn en Laura, zij zorgen voor je. Het komt wel goed. Het spijt me'. Ik pak met mijn hand mijn ketting en zij doet hetzelfde. Als de 2 hangers samen komen hoor ik de zachte 'klik' en glimlach, wetend dat ze nooit alleen zal zijn. Ik sluit mijn ogen, gerustgesteld, ze redt het wel zonder mij. ik heb mijn belofte gehouden Shadow, ik ben gisteren niet doodgegaan, ik kom naar je toe. Ik fluister zacht mijn laatste woorden 'ik houd van jullie, Sanne, Shawn, goodbye'.

A/N Guess what? Dit boek wordt eindelijk afgeschreven! Morgen komt de epiloog online