Undercover

Deel 16: Who?

Ravi pov

'Au!' Schreeuw ik als de dokter weer op mijn oog drukt. 'Doe nou rustig, je doet haar pijn!' Roept Shadow. Hij heeft momenteel weinig controle over zijn woorden en daden volgens mij, als ik gelijk heb dan is het Flash. Ik gebaar blij zat met een pauze naar de dokter dat hij moet stoppen en spring van het bed af. Ik sluit Shadow in mijn armen en voel hem gelijk kalmeren. Waarschijnlijk is het de mateband, en is de enige reden dat hij zich daaraan overgeeft is zijn schuldgevoel.

Het is 2 dagen nadat ik Shadow tegenkwam in het bos, en het redden van mijn zus steeds moeilijker zou worden. Nadat ik een korte uitleg had gekregen over hoe het nou zat tussen Shadow, mij en die verdomde mateband zijn we naar zijn huis gegaan. Het gebeurde die avond, en ik herinner het me iets te goed naar mijn zin.

*begin herinnering*

Als ik Shadows kamer binnenstap wil ik eerst even rondkijken, maar dat wordt me onmogelijk gemaakt doordat ik nogal onvoorzichtig aan de kant word geduwd. 'Kun je even uitkijken?' vraag ik geïrriteerd. Shadow gromt wat naar me, en is verder stil. Hij staart naar een plek precies naast mij, alsof hij me beskijkt maar dat niet wil. Ik haal mijn schouders op en besluit dan nog maar wat verder rond te kijken. 'Je kamer is leuk.' Hij maakt een geluid dat het midden houdt tussen mompelen en grommen.

'Oké, ik heb óók niet om dat hele mate-ding gevraagd, maar ik doe niet.... Zo! Doe in ieder geval normaal!' Er komt een harde grom uit zijn mond. 'Kom op, ga je dit de hele tijd doen? Mij negeren? De slechtste mate die er ooit was zijn?' Terwijl ik tegen hem tekeer ga is Shadow opgestaan en voor me gaan staan 'Want ik kan je vertellen Shadow, als jij zo blijft doen tegen mij da-'. Mijn zin wordt de kiem ingesmoord als hij zijn hand tegen mijn nek drukt op de plaats van mijn luchtpijp. Ik krijg geen lucht. Ik duw met moeite zijn hand weg.

'Ben je gek? Wil je me laten stikken?! Je eigen mate?! Je gaat er wel echt voor hè! Gefeli-' Shadows handen omvatten mijn nek weer, en in tegenstelling tot eerder kan ik ze nu niet zomaar wegduwen. Gelukkig kan ik nog wel ademen. Zijn ogen zijn diep zwart gekleurd, en ik heb het idee dat dat niet door zijn wolf is. Woede. 'Luister eens, Ravi. Zo praat je dus níet tegen iemand die hoger in rang staat dan jij. Vergeet niet: je bent en blijft. Een, waardeloze, Rogue.' Bij de laatste 3 woorden prikt hij in mijn gewonde rechteroog, en laat me dan los. Hij loopt weg.

Ik zak op de grond. Mijn oog doet gigantisch veel pijn, maar nog lang niet zoveel als mijn hart. Hij heeft gelijk, ik ben een waardeloze Rogue. Ik ga toch wel snel dood.... Maar ik zal Sanne en Shawn redden, al is dat het laatste wat ik doe! Waarschijnlijk is dat het laatste wat ik doe... Tot die tijd zal ik het hier moeten overleven, om aan te sterken. Al put dit me waarschijnlijk meer uit dan dat het me goed doet. Ik sta op, al zie ik veel te weinig. Ik ben blij dat de deur vanaf hier aan links is zodat ik die tenminste kan zien. Laat ik maar eens opzoek gaan naar een ice-pack.

*einde herinnering*

Ik laat onmiddellijk mijn armen weer langs mijn lijf vallen, en gelukkig heeft Shadow door dat ik nu geen lichamelijk contact van hem hoef. Ik ga terug op het bed zitten en kijk de dokter met mijn ene oog aan 'u kunt verder gaan.' De dokter knikt en begint weer in mijn oog te prikken en doktersdingen te doen. Ik probeer zo min mogelijk te laten merken dat ik pijn heb, en gelukkig is het dan na wat voelt als jaren voorbij. 'Er is niks ernstigs met uw oog, voor ons wolven dan. Als mens had u het nooit meer kunnen gebruiken. Normaal zou het genezen een paar dagen duren op zijn hoogst, maar door het zilver en uw toestand duurt het een paar weken.'

Ik weet niet hoe ik me moet voelen, blij omdat het überhaupt overgaat of boos omdat het pas over zo lang overgaat? Ik zucht 'begrepen.' Ik sta op van het ziekenhuisbed en loop naar de deur van de kamer. Ik voel hoe Shadow mijn hand vastpakt en vreemd genoeg doe ik er niks tegen. Ik loop de deur uit, het ziekenhuis uit, en richting zijn huis. 'Kan ik bij jou slapen?' Vraag ik zacht aan hem. Hij glimlacht licht en knikt 'ik moet nog wel even met iemand spreken, maar ga jij maar alvast. Je weet nog waar het is toch?' Ik knik 'tot later' en geef hem een kusje op zijn wang. We laten elkaar los en gaan onze eigen weg.

Ik haat je Shadow, stomme wolf. "Graag gedaan hoor. Ik maak je alleen maar iets romantischer." Jij weet net zo goed als ik dat dat het een vreselijk idee is om romantisch met hem te zijn. Hoe meer we van hem gaan houden, hoe moeilijker het zal zijn om los te laten. Je hebt het zijn wolf niet laten merken toch? Van onze plannen. "Flash weet van niks, zoals ik je beloofd heb. Maar ze mogen niet dood!" Weet ik, dat weet ik. We laten ze ook niet mee komen. Ik wil mijn mate ook niet verliezen.

Al van verre zie ik dat het licht in Shadows huis brandt. Waarom is dat aan als hij niet thuis is? Ik loop naar de deur en haal de sleutel van onder de deurmat vandaan. Gelukkig dat Shadow me had verteld dat hij daar lag, anders had ik ingebroken. Misschien is dat waarom het licht aan staat. Misschien is er een inbreker! Zo stil mogelijk sluip ik het huis in. Ik hoor geluiden komen uit de keuken samen met zacht geneurie. Ik loop op het geluid af, en kijk ondertussen om me heen waarmee ik mijn nek bijna omdraai. 1 oog hebben is erg onhandig.

"Ik herken die geur vaag..." mompelt Shadow in mijn hoofd. Je herkend de geur? Hoe? Ik ruik niks bekends hoor. "Het doet me deken aan Flash." Natuurlijk doet het je deken aan Flash, alles doet jou denken aan Flash. Dat hij zo nodig je soulmate is betekend niet dat hij daar staat. Ben je vergeten wat ze gezegd hebben? Ze moesten even met iemand praten. Daarom staat er nu ook niemand naast me.

"Nee, Ravi. Je begrijpt het niet. Die geur ruikt naar hem, heel erg. Alsof hij de hele dag met die persoon geknuffeld heeft." Een zachte grom komt uit mijn mond, dat is vast weer Shadow's schuld. "Maar I-" we weten beide wel dat jij het was. Ze is stil, al kan ik haar horen denken over dat ze niks deed. Ik bouw een onzichtbare muur in mijn hoofd tegen Shadow. Ik loop naar binnen en loop de keuken in. Daar staat een meisje, van ongeveer mijn leeftijd. Tegen de 20 dus.

Ze heeft zwart met zilver haar dat tot over haar schouders komt en een beetje opkrult aan het eind. Ze lijkt gefocust bezig want ze heeft niet door dat ik hier sta. De koelkast staat open en er zijn allemaal ding uitgehaald, gestolen? Wie is dit onbekende meisje, en wat doet ze hier? Ik schraap mijn keel. 'Wie ben je, en wat doe je hier?' Grom ik. Ze draait zich geschrokken om en kijkt me met haar bruin-groene ogen aan. 'Doe me niks!' Ik blijf haar aankijken tot ze antwoord geeft. 'Mijn naam is Laura Vayrik. Ik ben hier omdat dit mijn huis is.' "Vayrik? Maar dat is...? Dat is Flash's achternaam!" Dus dan..... 'ben jij Shadow's vrouw?!'

A/N het lang verwachte hoofdstuk he Laura? Alsjeblieft😂