Undercover

Deel 14: That boy

Ravi pov

'Wat zijn jullie namen?' 'Mijne weet je al' zegt Shadow. Ik rol met mijn ogen, natuurlijk. 'Ik ben Sebastiaan, maar iedereen noemt me Sebas' zegt de jongen met de kuif. 'Ik ben Trase' zegt de blonde. 'Trasie is net een dronken beessie' mompelt Shadow, wat hem een klap op zijn achterhoofd van Trase oplevert. Deze jongens zijn duidelijk goede vrienden, of iets wat daarop moet lijken dan. 'We verzoeken je nu vriendelijk om mee te komen naar onze roedel' zegt Sebastiaan. Blijkbaar is de vragenronde al voorbij.

'En als ik nee zeg?' Zeg ik uitdagend, natuurlijk ga ik wel gewoon ja zeggen. Ik heb geen zelfmoordplannen, behalve hen redden. 'Dan tillen we je op en dragen je mee' zegt Shadow schouderophalend. Ik glimlach, plannen gewijzigd. 'In dat geval. Ik heb nogal ver gelopen en ik ben best moe. Dus... nee.' Ik glimlach liefelijk naar Shadow die me knarsetandend aankijkt. 'Lekker gedaan gast, jij tilt haar maar.' Shadow kijkt me aan met een blik alsof hij me wil vermoorden. "Dat wil hij waarschijnlijk ook." En dat had ik nou precies nodig. 'Dus, zullen we gaan?' Vraag ik met mijn engelenlach. Mopperend tilt Shadow mij op in bruidsstijl. Zodra hij me aanraakt gaat er een schok door mijn hele lijf maar hij lijkt het niet te voelen, het zal wel niks zijn. 'Nu gaan we.'

'En nu mag je zelf gaan lopen' zegt Shadow. We zijn bijna bij het Alphahuis, te ruiken aan de hoeveelheid wolven hier. 'Nou, ik lig eigenlijk wel lekker. En jij zei dat je me zou dragen dus je hebt pech.' Weer kijkt hij me aan alsof hij me gaat vermoorden. "Gaat hem niet lukken, dan kent hij ons nog niet." Ten eerste, we zijn zo zwak dat een konijntje ons nog zou kunnen vermoorden. Ten tweede, natuurlijk kent hij ons niet Shadow, hij heeft me nog geen 2 uur geleden voor het eerst gezien en het grootste deel van de tijd heeft hij met zijn vrienden staan fluisteren en ons genegeerd. "Boeiend." Ik zucht, ze is toch ook onverbeterlijk. 'Irritante wolf?' Vraagt Trase. Ik knik 'herkenbaar?' Hij knikt ook. Ik denk dat iedereen wel eens gek word van zijn wolf, het is ook niet niks dat iemand continue je gedachten hoort en alles wat jij ziet, hoort, voelt en ruikt ook weet.

Er komt opeens een meisje aangelopen met veel te veel make-up op. Als je haar zou laten krimpen zouden mensen haar, met haar blonde haren in een staart en door de mascara nauwelijks zichtbare bruine ogen, sowieso aanzien voor een Barbie. Ik voel Shadow zich aanspannen en mij iets tegen zich aan trekken. Volgens mij mag hij haar niet echt, en dat kan ik prima begrijpen. 'Shadow, ik dacht dat we iets hadden, tijger' zegt het meisje en maakt een 'roar' geluidje en een rare beweging met haar hand.

'Chelsea, we zijn wolven. En daarnaast hebben wij nooit iets gehad. En daarnaast, zoek je mate!' Gromt Shadow. Gezellige jongen is het, maar in dit ene geval kan ik hem toch wel geweldig begrijpen. 'Zou jij dat dan ook niet moeten doen, Shadow?' Ze spuwt zijn naam opeens uit, die kan slecht met afwijzingen omgaan. Shadow klemt zijn kaken op elkaar en sist 'die heb ik al gevonden.' Het meisje draait zich verbaast om, maar Shadow negeert het en loopt naar het Alphahuis.

'Wat een trut was dat' mompel ik. 'Zeg dat wel' zegt Shadow en grinnikt humorloos. We lopen het Alphahuis in 'en nu mag je zelf weer lopen, ik heb je gebracht.' Ik knik en ga zelf staan. Ik voel een verdrietig gevoel door me heen gaan en besef opeens dat ik eigenlijk wel langer in zijn armen had willen liggen. Wat? Ik heb geen tijd om aan dat soort dingen te denken! Ik moet even aansterken en daarna ga ik hen redden. Elk moment dat ik langer niks doe dan nodig is, is een moment meer zonder hen. Is een moment dat ze pijn zouden kunnen hebben.

We lopen naar een grote ruimte, waar een twintigtal mensen wat rondhangt. Er wordt nauwelijks aandacht aan ons besteed. Ik plof neer op een stoel en al snel gaan de jongens op de bank tegenover me zitten. Alleen Sven lijkt niet goed te weten wat hij moet doen. Ik klop op mijn schoot en hij gaat zitten. Glimlachend sla ik mijn armen om hem heen, ik heb een zwak voor kleine kinderen. Ik hoor een zachte grom ergens vandaan komen maar ik negeer het. 'Dus, waarom moest ik hierheen komen?' 'Het zit zeg maar zo... er is in onze roedel een legende' begint Trase met vertellen.

'Verhaaltje!' Roept Sven enthousiast. Trase rolt met zijn ogen, al kan ik Sven alleen maar schattig vinden. Ach, ik ben en blijf toch altijd een meisje. 'Een jongen in onze roedel zou zijn mate vinden in een meisje waarvan de wolf dezelfde naam heeft als hijzelf. Jij en Shadow dus. Ma-' begint Trase alweer maar ik onderbreek hem nu. 'Wacht even, dus ik en Shadow zijn mates? Hoe heb ik dat niet gemerkt? En waarom merk ik het nogsteeds niet?'

'Dat weten we niet' zegt Sebastiaan. Natuurlijk niet, we zouden het eens makkelijk maken. 'Maar ik wilde dus verder vertellen. Er zijn nog een paar dingen bekend in de mythe. Ik ken hem letterlijk uit mijn hoofd, dus hier komt het. "Zijne naamgenoten zullen hen leven wagen voor de 3e ziel. Zij sterven, deze overwint. Een triest verlies, maar de grootste overwinning." Zodra ik het heb gehoord weet ik het al zeker. Sanne is de 3e ziel, het moet wel zo zijn. Maar waar is hij? Waarom komt hij niet in de mythe voor? Vreemd.... Ik zal sterven in een poging Sanne te redden. Maar Shadow dus ook.... Ik wil geen mensen mee mijn graf in trekken. "Eigenlijk trek je mij sowieso mee." Shadow! Andere Shadow, dit is verwarrend zeg. Fijn je eindelijk weer te horen! Je hebt ook meegeluisterd he? Denk jij hetzelfde als ik?

"Hoi Ravi, ook leuk om jou weer te spreken hoor. En waarom ben ik nou weer de andere? Je kent mij al veel langer dan hem! Maar ja, je hebt gelijk. Het moet Sanne zijn. Niemand anders zou het kunnen zijn. Maar dat betekent wel dat we dood gaan, en ándere Shadow ook." Je hebt gelijk, zoals altijd. Maar we falen niet! Wie had dat ooit gedacht? We moeten het zonnige hiervan inzien. En ándere Shadow sluiten we tegen die tijd wel ergens op. Jammer van die mateband, dat wel.

"Daarover gesproken, ik ruik niks, en zie niks en horen ook niet. Maar het lijkt wel alsof ik communiceer met zijn wolf, Flash. Maar in plaats van in dezelfde kamer te staan schreeuwen we heen en weer over een gigantisch veld. Alles voelt zwak, maar volgens mij is er toch wel iets." Dankje Shadow, nu is alles toch weer een stuk duidelijker. Ga maar weer pra- schreeuwen met zijn wolf. Ik stoor je niet langer, niet dat ik veel aan je heb.... "Hé! Je weet zelf even weinig, dus hoe durf je het ook maar op mij af te schuiven?! Ik hoor een wel-gerespecteerde wolf te zijn. Weet je hoe gelukkig je moet zijn met een wolf o krachtig als ik? En zwart is ook niet een kleur die je vaak ziet hoor! En mijn ogen dan! Die zullen altijd rood blijven, al gaan de jouwe weer terug naar hun eigen kleur. Dat staat je wel beter dan die vage gloed, dat was deels mijn schuld mo-". Shadow, shut up en praat met die Flash.