Undercover

Deel 21: Plans

Ravi pov

Ik kijk naar mijn slecht getekende plattegrond van The Blackblood Pack. Ik heb nooit tekentalent gehad, nooit nodig gehad ook, maar nu zou het toch wel handig zijn. Het is nog maar 1 dag wachten. Gisteren heb ik de brief verstuurd, mezelf aangekondigd. Ik weet zeker dat Connor hen niet zomaar vrij zou laten. Ik moet ze komen halen. Mijn plan is vrij simpel, het heeftt slechts een paar stappen. Ik pak het erbij.

Stap 1: Vroeg wakker worden, en Shadow opsluiten in een kamer met enkel een slot aan de buitenkant. Zodra ik Sanne zie geef ik haar de sleutel. Ik ben er zeker van dat zij hem zal bevrijden.

Stap 2: Naar The Blackblood Pack toegaan en dan buiten op het grote plein wachten tot iemand me opmerkt, dat zal niet lang duren.

Stap 3: Connor naar me toe laten komen, en eisen dat Sanne en Shawn ook worden gehaald en dat ik een kwartiertje met ze mag praten. Privé.

Stap 4: Hen vertellen over het plan. Ze overtuigen dat ik het zal overleven, en dat zij moeten vluchten naar The Bluesoules pack. Samen daar wonen, als een familie.

Stap 5: Connor uitdagen tot een 1 tegen 1 gevecht.

Stap 6: hopelijk Connor verslaan maar waarschijnlijk verliezen en vermoord worden. Ondertussen zijn Shawn en Sanne weggerend.

Stap 7: Shawn, Sanne en Shadow zijn gelukkig. Met, of zonder mij.

Ik zucht en gum dan een deel van stap 7 uit.

Stap 7: Shawn, Sanne en Shadow zijn gelukkig. zonder mij.

Ik zucht opnieuw en staar er hopeloos naar. Hoe gaat dit ooit werken? Ik hoor de traptreden zacht kraken en gooi het blaadje snel in de prullenbak. Niemand mag dit zien. Shadow komt de kamer binnen en kijkt even vreemd naar me maar glimlacht dan. 'Moet je niet meer kloppen?' Vraag ik met een kleine grijns. 'Om mijn eigen kamer binnen te komen?' Vraagt Shadow met een opgetrokken wenkbrauw. Hij is zo knap als hij dat doet, knapper dan normaal bedoel ik dan. Ik voel hoe ik begin te blozen.

Hoe ga ik deze jongen ooit in de steek laten? 'Uhm, ja? Het is nu ook mijn kamer he?' Hij grinnikt. 'Dat klopt, hoe gaat het met het maken van die plattegrond?' Ik schrik me halfdood, tot ik bedenk dat hij natuurlijk van de plattegrond weet. Hij is zogenaamd voor het plan van de hele pack om hen aan te vallen. Ik weet dat als dat gebeurt Sanne en Shawn waarschijnlijk om zullen komen. Dat kan ik niet riskeren. Daarom heb ik Shadow er van overtuigd dat ze een plattegrond nodig hadden, en het plan daarom uit te stellen.

Ik glimlach naar hem 'bijna klaar, overmorgen zou de aanval plaats kunnen vinden.' 1 dag nadat ik bij hen binnenval, dat zullen ze nooit verwachten. 'Shadow... Wat als ik morgen opeens dood zou gaan? Wat zou je dan doen?' Vraag ik voor ik er erg in heb. Ik vervloek mezelf, straks gaat hij nog iets vermoeden. Hij verstijfd compleet 'wa-waarom vraag j-je dat?'

Ik kijk naar de grond en bijt ongemakkelijk op mijn lip. 'Nieuwsgierigheid.' Hij schudt zijn hoofd, om hem weer helder te krijgen. 'Ik zou je achterna gaan.' Mijn adem stokt in mijn keel. Ergens had ik dit wel verwacht, maar het horen is toch... beangstigend. 'Nee.... Alsjeblieft, niet voor mij' ik schudt mijn hoofd haastig heen en weer 'ik zou niet meer met mezelf kunnen leven. Al was ik dan dood. Maar... Nee.'

Shadow en ik zuchten beiden op hetzelfde moment. 'Oké' zegt hij 'ik zal het niet doen. Maar dan moet jij niet morgen dood gaan.' Mijn ogen verwijdden zich, hij vermoed iets. Ik blijf stil. 'Hebben we een deal?' Hij steekt zijn hand uit. Na lang aarzelen van mijn kant laat Shadow zijn hand zakken, maar op het laatste moment pak ik hem toch vast. 'Dat is een deal.'

Het is half 4 s'ochtends. Tijd voor mijn plan. Ik kruip geluidloos uit bed en kijk een paar seconden naar hoe Shadow slaapt. Ik glimlach klein en geef hem een kusje op zijn wang. 'Be happy' fluister ik zacht. Ik sluit mijn ogen en haal even beverig adem, tranen inhoudend. Ik open mijn ogen en draai me vastbesloten om, om gelijk te bevriezen.

Voor me staat niemand minder dan Laura. 'U-Uhm. Hey. Wa-wat doe j-jij-ij nu al o-op?' Stotter ik verbaast. Ze kijkt me met een dodelijke blik aan, en grijpt mijn arm vast. 'Ben. Je. Gek?!' Sist ze, proberend niet te schreeuwen. Ze trekt me de kamer uit. Ik weet niet of ik gewoon moet meelopen of tegenwerken. Ik gok dat dat eerste toch beter voor me zal zijn.

Beneden duwt ze me op de bank en blijft voor me staan. Nu Shadow niet meer naast ons ligt te slapen laat ze zich blijkbaar volledig gaan 'BEN JE GEK GEWORDEN? WOU JE GEWOON WEGLOPEN? HIJ HOUDT VAN JE! HIJ ZOU ER KAPOT VAN ZIJN! WAT BEN JIJ VOOR EEN ROT-MATE? JE BENT NOG ERGER DAN ZACH!' Ik kijk naar de grond en onderga haar tirade in stilte op mijn zachte snikken na. 'H-het spijt me' mompel ik 'i-ik kan n-nie-iet ande-ers.' Laura's blik verzacht iets, met nadruk op iets. 'Ik weet het, je zusje. Maar je kan Shadow niet alleen laten. Niet zo, niet nu....'

Laura begint zacht te snikken. Ik weet niet wat te doen, moet ik haar troosten? Elk mens met een hart en geen met de dood bedreigde familie zou dat doen. 'Het spijt me Laura, het spijt me voor jou, voor hem. Maar net zoals jij je broer gelukkig wilt maken, wil ik mijn zus gelukkig maken. Ze knikt 'ik begrijp je, ga maar. Hij verwacht je.' Ik knik en zonder nog meer te zeggen ren ik het huis uit, naar The Blackblood Pack.