Undercover

Deel 12: Visitors

Ravi pov

Ik kruip bang achteruit. De 4 jongens voor me zijn makkelijk uit elkaar te houden. Een van hen heeft bruin haar in een kuif en achter zijn bril 2 bruine ogen die mij inspecterend aankijken, wat betekent dat zijn wolf 99% zeker ook bruin is. Naast hem staat een blondharige jongen met een zonnebril op waardoor ik zijn ogen niet kan zien, zo te zien is hij de oudste van hen en hij heeft in 1 oor een oorbel zitten. Naast hem staat nog een bruinharig jochie met schattige krulletjes en groene, vrolijk kijkende ogen. Hij is hoogstens een jaar of 7. Als laatste staat er een jongen met zwart piekerig haar met zo'n serieuze blik in zijn grijzige ogen dat ik me afvraag of hij nog wel kan lachen. Hij heeft een klein litteken over zijn wang lopen.

Wat willen ze van me? "Misschien komen ze gewoon even de weg vragen." Ik zweer het je Shadow, als je niet mijn wolf was geweest had ik je nu geslagen. 'Wie zijn jullie?' Vraag ik. Mijn stem klinkt vreemd genoeg niet bang en ik stotter ook niet. 'Wij zijn leden van The Bluesoules pack, en jij bent op ons terrein' zegt de blonde jongen. Ik kijk hem vreemd aan 'dit is neutraal gebied hoor. Daar mag iedereen komen.' Hij gromt zacht 'niet iemand van The Blackblood pack.' Ik kijk hem ongelovig aan. Denkt hij echt dat ik een lid ben van The Blackblood pack? Dat ik vrijwillig ook maar iets te maken met ze wil hebben?

'Ik ben geen lid van The Blackblood pack.' Hij snuift 'en waarom stink je dan naar die pack?' Ik grinnik humorloos. 'Ik kom inderdaad net bij ze vandaan. Ze hebben me gemarteld, maar ik moet terug. Voor mijn zus.' Ik zie de handen van de zwartharige zich ballen tot vuisten 'leugens' sist hij. Ik kijk hem nijdig aan 'ja joh, ik vermink mezelf zo erg dat ik geen plekken meer heb zonder littekens en steek mijn oog uit. Goed idee zeg.' Zijn mond knijpt zich samen tot een streep. 'Ze heeft wel gelijk. Als ze dat zelf heeft gedaan had ze al lang zelfmoord gepleegd toch?' Zegt de jongste. 'Kop dicht Sven' sist de zwartharige. Sven krimpt lichtjes in elkaar, de arme jongen.

'Waarom gaan jullie niet gewoon weg en laten mij sterven in een falende reddingsactie, dan heeft iedereen toch wat hij wil?' Stel ik zuchtend voor. 'Reddingsactie?' Vraagt de blonde dommig. 'Mijn zus' zucht ik 'zij is nog bij die rot Blackblood pack. Ik moet haar bevrijden.' De jongens kijken mij vreemd aan 'dat zou die zus van jou toch zelf wel moeten kunnen.' Nu is het mijn beurt om hen vreemd aan te kijken. Zomaar even ontsnappen aan The Blackblood pack, tuurlijk. Dat is namelijk ook zo geweldig makkelijk.

'Jullie denken dat je daar zomaar weg komt?' Snuif ik. 'Laat me je 1 ding vertellen. Ze hebben mij ontvoerd toen ik klein was. Ze hebben me jarenlang gemarteld en weet ik veel wat nog meer. Het is een wonder dat ik dat nog heb zo lang heb volgehouden. Een paar maanden geleden hebben ze me gezegd dat ik een missie moest doen om mezelf en mijn... een hele gewone vriend te beschermen. Ik moest mijn bloedeigen zus die ik na jaren eindelijk terugzag verraden. Ik wilde het niet, maar werd gedwongen. Omdat ik me niet aan de opdracht hield werd ik een hele nacht gemarteld, en geloof me, dat was geen fijne nacht. Dat gebeurde allemaal voor ik wakker werd vandaag. Mijn wolf is nog steeds te zwak om ook maar iets te doen, en jullie denken dat er daar iemand zomaar uit kan ontsnappen? Nooit.'

'Martelen?' Vraagt Sven met een klein stemmetje. Ik knik droevig 'het is geen fijne plaats.' 'Ze heeft veel informatie, ze zou ons kunnen helpen met het plan over de aanval op The Blackblood pack' zegt de jongen met de kuif. Zijn blik is nog steeds bedachtzaam en zijn ogen staren me aan alsof hij mijn hersenen doorspit op eventuele fouten die ik gemaakt zou hebben. Als hij dat echt doet zal hij vast niet zo lang hoeven te zoeken aangezien mijn hele leven een grote fout is. 'Ik dacht dat we zwijgplicht hadden' sist de zwartharige. 'Dat hebben we ook Shadow. Ik vroeg me alleen af hoe ze zou reageren als ik het had gezegd. Tot nu toe positief.' Ik spits mijn oren zodra ik de naam van de zwartharige hoor.

'Shadow?' Vraag ik. 'Wat?' Sist de zwartharige jongen. Ik schud mijn hoofd 'niks hoor. Het is alleen je naam. Mijn wolf heet ook zo.' Ze verstijven direct, alleen Sven niet. Hij lijkt net als ik geen idee te hebben waar dit over gaat. 'Hallo? Jongens waar ik de naam niet van weet. Kan ik ingelicht worden in wat er aan de hand is?' De zwartharige schud ongelovig zijn hoofd 'dat kan niet.' Volgens mij dring ik niet echt tot hun door. Ik sta op en zwaai met mijn hand voor zijn gezicht 'hallo? Aarde aan zwartharige jongen?' Vraag ik.

Als hij nog geen kik geeft laat ik me door mijn kniën op de grond zakken. 'Sven?' Vraag ik. Het kleine jongetje kijkt op. 'Zin om een leuk spelletje te doen tot zij weer in staat zijn te praten?' Vraag ik hem. Hij knikt enthousiast en gaat tegenover me zitten. 'Oké, kun je dammen?' Vraag ik. 'Ja, maar er is hier geen bord. En er zijn geen damschijfjes' zegt hij zacht. Ik glimlach, ik zal moeten aansterken en momenteel heb ik toch weinig beters te doen dan wachten op 3 angstaanjagende idioten. 'Dan maken we die toch? Kijk maar, er zijn genoeg takken om een bord mee te maken en en we kunnen van stenen hele mooie damschijfjes maken.'

We gaan bezig met het verzamelen van de materialen en al snel hebben we een niet al te stevig, maar wel werkend dambord gebouwd. Ik leg alle stenen bij elkaar. 'Hoe houden we ze uit elkaar?' Vraagt Sven. 'Je tekent op al jou stenen met een speciaal takje hetzelfde figuurtje' zeg ik en doe het voor. Op mijn stenen teken ik een sterretje. Normaal zou ik 1 oog dichtknijpen, maar dat kan nu natuurlijk niet meer. Sven kijkt verbaast toe 'probeer zelf maar.' Hij pakt een steentje en tekent er wat op. Vrolijk laat hij het eindresultaat aan mij zien. 'Wat mooi!' Roep ik enthousiast uit, al zou ik geen idee hebben wat hij nou heeft getekend.

Kort daarna zijn wij klaar om met ons spel te beginnen. 'Jij mag als eerste' zeg ik. Hij pakt een steen op en verplaatst hem. Daarna doe ik hetzelfde. En dan is hij weer. Zo gaan we verder. Ondertussen zijn de andere 3 jongens uit hun trance ontwaakt en zitten ze in een kringetje met elkaar te fluisteren. Wij negeren ze gewoon en gaan verder met ons spel. Sven is echt goed en toch ik ben net iets beter, maar ik laat hem natuurlijk winnen. 'Nee! Dat kan niet!' Roep ik uit als hij 3 steentjes tegenlijk van het bord haalt. Ik wist al dat dit zou gebeuren toen ik mijn stuk voor dat van hem neerzette, maar anders had ik gewonnen en dat zou niet goed zijn.

'Zijn jullie klaar?' Vraagt de blonde jongen. 'O hee, zijn jullie er ook nog? Jullie waren zo stil dat ik jullie bijna was vergeten' zeg ik sarcastisch, en gelijk heb ik er spijt van. 'Wij zijn bereid om nu antwoorden te gaan geven op je vragen, dus wat vriendelijk er zijn mag wel.' Ik rol met mijn ogen 'natuurlijk allerliefste blonde jongen waarvan ik de naam nog steeds niet weet. Mijn koning, de geweldigste ter wereld. Vergeef me alstublieft mijn misstap' zeg ik met een stem waar het sarcasme vanaf druipt en buig mijn hoofd. Hij rolt met zijn ogen. 'Stel je vragen nou maar.'