Undercover

Deel 2: Alpha's luxe

Sanne pov

'Wouw' klinkt er bewonderend uit Ravi's mond als we de kamer in stappen. Op tafel ligt niet veel speciaals, voor mij in ieder geval, maar voor een Rogue als zij moet dit wel het paradijs zijn. De hele tafel staat vol met broodjes en croissantjes met beleg. Eieren, bacon, stukjes vlees en nog veel meer. 2 dienstmeisjes uit de roedel helpen mij om goed op mijn stoel te gaan zitten en schuiven hem daarna aan. Ravi weigerde de hulp en zit nu aan tafel op een stoel die scheef staat met haar benen over de leuning. De dienstmeisjes kijken haar aan alsof ze haar zouden willen vermoorden, maar ze trekt zich er niks van aan. Ik denk dat ze dat soort blikken wel gewend is.

'En, is het lekker?' Vraag ik aan Ravi. Ze knikt waarna ze een chocoladecroissant, waar ze nog minstens 3 lagen chocopasta op heeft gesmeerd in haar mijn propt. Ze sluit genietend haar ogen. Ik grinnik zachtjes en ga weer verder met mijn eten. 'Dus, hoe is het om een Rogue te zijn?' Vraag ik nieuwsgierig aan haar. 'Aan de ene kant is het niet leuk, want bijna iedereen heeft een hekel aan je, al heb je helemaal niks fout gedaan. Er is ook vaak weinig eten en als je een slechte conditie hebt is het niet uit te houden, zeker in de koude winters niet' zegt Ravi, ze klinkt een beetje verdrietig.

Even denk ik dat ze gaat huilen maar dan vrolijkt ze weer helemaal op en is er niets meer te zien van haar verdriet. 'Er zit natuurlijk ook een goede kant aan. Ik houd erg van de natuur en het is dan ook fantastisch om er elk moment te zijn. De dieren zijn schattig en er is niets leuker dan in de herfst door de bladeren rollen of s'winters proberen te schaatsen op het ijs, en dan natuurlijk keihard falen door in een wak te vallen of er gewoon doorheen te zakken omdat een wolf veel te zwaar is. Het geeft gewoon een geweldig gevoel om vrij te zijn en geen verantwoordelijkheid te hebben. Gewoon alles doen wat je zelf wilt, omdat niemand het je kan verbieden. Omdat niemand de baas over je kan spelen.' Haar ogen schitteren als ze over het bos en alle dieren verteld en ze lijkt ondanks alles erg gelukkig te zijn.

Ik zou bijna deze roedel in de steek laten om ook Rogue te worden, maar dat kan ik ze niet aandoen. Ik kwam 2 jaar geleden aan bij deze roedel, The White Light Pack, om een bericht te brengen van mijn vorige roedel, The Bluesoules Pack. Toen ik zag hoe de Alpha en Beta de Omega's van deze roedel behandelden werd ik kwaad. Ik ben persoonlijk altijd van mening geweest dat Omega's, ook al zijn ze het laagst in rang van de hele pack, ook goed behandeld moeten worden. Ik heb een onverwachte aanslag gepleegd op de Alpha en Beta en heb ze beiden kunnen vermoorden. Hoe is me nog altijd een raadsel, maar waarschijnlijk speelde het verrasingselement een grote rol. Sindsdien ben ik een soort Alpha van deze pack, al luistert lang niet iedereen goed naar me.

'Als je het zo zegt klinkt het super om een Rogue te zijn.' Ze kijkt me glimlachend aan 'dat is het vaak ook. Het is veel beter dan mijn oude roedel.' Zodra ze het heeft over haar oude roedel betrekt haar gezicht en staart ze droevig voor zich uit. Ik word hier erg nieuwsgierig door maar ik weet dat ik er niet over door moet vragen. Als ze het wil zal ik er vanzelf wel achter komen. 'Als je het wilt kun je hier blijven slapen. We hebben dan wel geen logeerkamers maar op mijn kamer staan 2 bedden, je zou bij mij kunnen slapen' stel ik wat onzeker voor. Als ik haar aankijk zie ik dat de twinkeling weer in haar ogen verschenen is 'echt? Wouw! Dat lijkt me super! Logeerpartijtje!' Schreeuwt ze vrolijk, en springt op van haar stoel.

'Zal ik je dan nu alvast een rondleiding geven?' Vraag ik. Ravi knikt enthousiast en rent voor me uit terwijl ik van alles vertel wat het is. 'De badkamer, slaapkamers van de roedel, de zolder, de logeerkamers.' Plots stopt Ravi met lopen en verward kijk ik haar aan. 'Geen logeerkamers hè?' Vraagt ze met opgetrokken wenkbrauw. 'Eh.. Ja.. Ik dacht eh... Ik wist niet...' Stotter ik. Wat ben ik toch een waardeloze Alpha in dit soort situaties. Plots begint ze te lachen 'het geeft niet hoor. Ik vind het alleen maar gezellig.' Ze kijkt me vrolijk aan, ik heb in deze paar uur die ik met haar heb doorgebracht echt het gevoel gekregen alsof niets haar vrolijkheid ooit kan wegnemen.

'En deze kamer dan?' Vraagt Ravi. Ik slik als ik de rode deur zie waar ze naar wijst. 'Dat is niks. Het is niet belangrijk' zeg ik snel, te snel. Ze merkt gelijk dat er iets aan de hand is maar gelukkig vraagt ze er niet over door. 'En dit is mijn kamer' zeg ik en open de blauwe deur. Ik hoor haar achter me naar adem happen en een zachte 'wouw' klinkt uit haar mond. Ik grinnik 'dat is nog eens iets anders hè, dan de bosgrond?' Ze knikt en kijkt dan met grote ogen de kamer rond, zoals ik de eerste keer ook deed.

Alles in mijn kamer is blauw, maar in verschillende tinten. Er staan twee grote 2-persoonsbedden en een inloopkast, die zelfs ík met al mijn nutteloze rotzooi, en natuurlijk mijn kleren niet vol heb gekregen. Naast beide bedden staat een nachtkastje met een glaasje water, een boek en een lampje erop. Er hangt een kleine kapstok aan de muur waar een paar kledingstukken aan hangen met daarnaast een kleine spiegel. Er staat nog een rommelig bureau met een plank erboven waar een wekker en nog een paar boeken op staan. Er zit ook nog een deur in mijn kamer die leid naar de badkamer. Ik geef toe dat hij best groot is.