Undercover

Deel 15: The truth

A/N IK BEN NOG OP TIJD!! Groetjes van iemand die heel slecht is in een vast updateschema aanhouden

Sanne pov

*droom*

'Het spijt me dat ik je zo verraden heb San.' Ravi zit een stuk of 20 meter verderop geknield op de grond met iemand in haar armen. Ik loop dichterbij om te zien tegen wie ze praat, maar deins dan achteruit. In haar armen ligt... lig ik. Hoe is dat mogelijk? De mij bij Ravi ligt bewusteloos. Is dit soms een herinnering? Nee, dan zou Ravi geen spijt hebben. Dit is mijn fantasie.

'Ik hou van je en ik zal ook nooit stoppen met dat te doen. Toen ik mijn missie kreeg was ik dezelfde simpele Rogue als nu, maar toen had ik nog hoop dat ik mijn levensdoel zou halen. Ik wilde jou, mijn zus, terugvinden. Ik wilde dat ik in ieder geval nog een laatste keer met je kon knuffelen voor je weg zou gaan uit mijn leven' fluistert Ravi. Haar stem klinkt gebroken. Ik ga naast haar zitten en zie dat ze huilt. Ik wil haar tranen wegstrijken maar mijn haast doorzichtige handen gaan dwars door haar heen. Ik trek snel mijn hand weer weg, maar ze lijkt er niets van gevoeld te hebben.

'Vreemd' mompel ik. Ze geeft geen enkele reactie behalve dat ze zachtjes huilt. 'Het is me wel gelukt om je te vinden, en je was liever voor me dan ik ooit had durven hopen. Helaas moest ik dit doen, want anders zou de Alpha me weer martelen. Sorry voor alles wat ik verkeerd heb gedaan. Ik wilde nooit dat het zo zou eindigen. Ik weet dat je me hierna haat. Maar als het een geruststelling is, je zult me nooit meer zien.' Gebroken kijk ik naar haar. Ze heeft zoveel spijt..... Ik zie hoe ze wat van mijn haren wegveegt en er dan een kus op drukt. Ik wil een reactie geven, zeggen sta ik haar vergeef, maar ik kan niks. Plots hoor ik geritsel in de bosjes. Ik ga in aanvalshouding staan, klaar om Ravi te beschermen. Er komen wolven en een paar mannen tevoorschijn. Een man pakt Renske vast 'meekomen jij.' Ik hoor haar schreeuwen en huilen en zie haar spartelen. De andere mij wordt ruw opgepakt en als een pop meegenomen. Ik probeer naar Ravi te komen, maar zit vast. 'Ravi!' Schreeuw ik.

Ze stopt met spartelen, en kijkt recht naar mij. Het is alsof ze me ziet. 'Ik kom je helpen.' Dan wordt ze buiten mijn zicht getrokken. 'Ravi! Ravi! Ravi. Ravi....' ik zak hopeloos op de grond ineen en barst in huilen uit. In mijn hoofd herhalen haar laatste woorden zich 'ik kom je helpen.'

*einde droom*

'Ik kom je helpen....' mompel ik. 'Wie? Sanne, je zit vast. Je kunt niemand helpen' zegt Shawn. Ik schudt mijn hoofd om hem weer helder te krijgen. 'Ze zei dat... in mijn droom. Mijn zusje bedoel ik.' 'Ravi?' Vraagt Shawn. Ik knik, maar realiseer me dan iets. 'Hoe weet jij haar naam? Die is nooit gezegd in jou buurt.' Jammer genoeg kan ik hem niet zien, nu kan ik zijn reactie niet pijlen. 'Jawel, toch?' Zo zelfverzekerd als hij begon, zo onzeker eindigt hij.

'Shawn? Moet jij mij niet iets vertellen?' Vraag ik, al weet ik zeker dat dat het geval is. 'Nee, nee, er is niks. Helemaal niks!' Ik rol met mijn ogen al weet ik dat hij dat toch niet kan zien. 'Shawn.... we zijn toch lotgenoten, waarom zouden we geheimen voor elkaar hebben?' Hij zucht diep. Het is even stil, ik geef hem de tijd om te denken over wat hij gaat zeggen. 'Omdat... omdat ik het haar beloofd heb' zegt Shawn zacht, zelfs te zacht om te horen als normaal mens. 'Wie? Ravi? Het is Ravi he?' Shawn is stil, naar mijn zin té stil. 'Shawn? Wie heb je het beloofd?

'Ravi'. Dat ene woordje is genoeg om een bom van gedachten te laten afgaan in mijn hoofd. Wie was Ravi? Hoe kent ze Shawn? Wie is die jongen die zichzelf Shawn noemt eigenlijk? En waarom wordt mij nooit iets verteld?!

'Shawn...?' Ik krijg geen reactie. 'Hoe ken jij Ravi?' Ik hoor een zucht waarvan ik heel zeker weet dat hij niet uit mijn mond kwam. 'Het is een lang verhaal....' mompelt hij. Een lang verhaal? Denkt hij echt dat ik met dat antwoord genoegen neem? Zo ja, dan kent hij mij nog niet! 'We zitten hier toch voor eeuwig vast, dus ik heb de tijd.' Ik hoor hem verschuiven, waarschijnlijks gaat hij lekkerder zitten. 'Niet voor eeuwig, ze komt ons halen. Shadow heeft je die droom gegeven, ze is sterk. Ravi is veilig en ze komt ons redden' zegt Shawn zelfverzekerd.

'Hoe ken je Ravi?' Vraag ik opnieuw. Dit keer geeft hij vrijwel direct antwoord. 'Ik kwam haar jaren geleden weer tegen. Ze dacht dat ik dood was dus was super vrolijk toen ze erachter kwam dat dat niet het geval was. We hebben een aantal jaar samen rondgereisd tot we hier kwamen. We dachten dat hij aardig was... Zo gedroeg hij zich eerst ook. Hij gaf ons beide een kamer. Alleen mijn kamer had een slot. Maar sinds ik wist dat Ravi doodsbang was dat er s'nachts wolven in haar kamer kwamen, al zou ze dat zelf nooit toegeven, ruilden we van kamer. Achteraf was dat mijn slechtste beslissing ooit. Als ik die kamer had gehouden had ik haar kunnen beschermen.

s'Nachts kwamen ze mijn kamer in en namen mij mee naar deze cel. Sindsdien houden ze haar aan het lijntje, ze doen mij wat als ze niet luistert. Ravi wilde je niet verraden, en daar kan ik je het bewijs van tonen. Maar ze wil mij beschermen, ze wil ons beschermen. Ik dacht dat hij haar gedood zou hebben, maar na jou droom... Ik heb weer hoop.' Mijn hersenen hebben moeite om al deze informatie op te slaan. 'Dat... ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen...' mompel ik verslagen. 'Wil je het zien? Het bewijs? Of geloof je me?' Ondanks dat ik vermoed dat ik het niet wil zien, knik ik tochIk vertrouw het niet helemaal, ik heb zo lang aangenomen dat Ravi me haat dat het bijna onuitwisbaar in mijn geheugen staat. 'Ik wil het zien, maar hoe kan dat als het donker is?' Hij mompelt enkel wat naar me, ik heb het nog maar net verstaan.

'Dat komt wel goed.'

Zijn stem klinkt duister en tegelijk vol angst. Ik weet niet precies wat het is maar ik weet dat er niks goeds gaat gebeuren. 'Vanavond, 8 uur. Dan zie je het.' Ik knik een beetje afwezig, me niet realiserend dat hij dat natuurlijk niet ziet. Mijn hersenen kunnen alleen maar denken aan hoe hij er nu aan toe moet zijn, en hoe hij er straks aan toe is. Daar spendeer ik dan ook de rest van mijn dag mee, en de mogelijkheden gaan van kwaad tot erger.

Dan is het moment dat het licht aangaat eindelijk daar. Ergens wilde ik dat ze niet kwamen en hem niks aan zouden doen, maar ik weet ook wel dat dat niet het geval is. Shawn trekt razendsnel zijn T-shirt over zijn hoofd en ondanks de situatie kan ik het niet laten om voor een seconde naar zijn gespierde borstkas te kijken. Deze ziet er toch aardig ongeschonden uit. Zou Shawn hebben overdreven? Hij draait zich om en als vanzelf sla ik mijn hand voor mijn mond.

Hij heeft absoluut niet overdreven. Het vlees van zijn halve rug is opengereten, op sommige plekken kan ik de huid die er moet hebben gezeten niet eens zien. Het deel van zijn rug dat nog redelijk heel is bestaat uit enkel brandvlekken en kleine sneetjes. Ik knijp mijn ogen dicht, dit wil ik echt niet zien. Ik hoor hoe hij zijn shirt weer aantrekt en open mijn ogen opnieuw. Hij kijkt me triest aan 'nu weet je het.' Ik knik schaapachtig en sluit dan mijn mond die blijkbaar de hele tijd openhing. Ik hoor voetstappen aankomen en voel me bang, maar niet bang dat ze mij wat aan gaan doen. Ik ben bang... voor hem.

A/N IK BEN VEEL TE HYPER OM TE SLAPEN!!