My Other Half

Chapter 53

Pisil pisil ko ang kamay ko habang nilalapitan ko si Kyle. Tumingin akong muli sa likuran ko at nakitang nandun pa din si Brozon. Ngumiti siya pero halatang pilit lamang bago ako talikuran at naglakad palayo.

Nanatili lamang ang tingin ko sakaniya at nag-iwas na nung nakitang sinalubong na siya ni Ianrie.

Humarap na ako at tinuloy ang paglalakad ko papalapit kay Kyle. Nakaupo na siya ngayon habang nakapatong ang dalawang siko sa magkabilang tuhod at nakayuko na para bang nagdadasal. 

"Kyle," I called out his name.

Ilang saglit pa bago niya ako tignan. Even with his dark expression, he's still handsome as ever. Tipong hindi mo alam kung anong mas gusto mong makitang ekspresyon niya. Kung yung pagiging masungit ba o yung nakangiti.

In a swift motion, he held my wrist and pulled me towards him. Niyakap niya ang bewang ko kaya hindi ako nakagalaw. Hindi ko alam ang gagawin ko. Ramdam ko lang ang matindi niyang kapit sa damit ko.

Tahimik lang kami. Nang makabawi ako ay inangat ko ang kamay ko para laruin ang buhok niya. Hindi ko alam kung anong iniisip niya pero kahit naiilang ako sa pwesto namin ay pinabayaan ko na lang siya.

I'm taking what Brozon said to me.

Pero habang nakayakap sakin si Kyle, narealize ko ang sinabi ni Brozon.

Galit si Kyle kanina at umaasang darating ako para pakalmahin siya. Dumating ako. Pero ngayon... nagparaya si Brozon. Anong nararamdaman niya? 

"How did you know that I'm here?" tanong bigla ni Kyle at nag-angat ng tingin sakin.

"I... I was..." waaah! I can't find the right words!

May naglalarong mapang-asar na ngisi sa labi niya habang nakatingin sakin. Kahit itago niya pa iyon, yung mata niya halatang nangaasar.

"You followed me?" tila tuwang tuwa pa siya.

"I did not!" depensa ko agad.

He made a face like he's trying to say, 'weh?'

"Hindi naman talaga!"

"Then how did you know that I'm here?"

Umirap ako, "Magpapahangin sana ako. Kaso napadaan ako dito and heard you two talking,"

"So, you heard all of it?"

Umiwas ako ng tingin sakaniya at napatango.

Oo na. Alam kong masama ang makinig sa pinaguusapan ng iba. Pero pinangunahan ako ng pagiging curious e!

Tinap niya ang tabi niya senyales na umupo ako doon. Umupo namana ko at inistretch ang paa ko at inabot 'yun. 

"I pushed her away. Because that's the right thing to do, right? She deserve someone else and that's not me,"

"Do you think... you deserve me?" I asked without looking at him.

"I do, Brina. I deserve every bit of you. I deserve someone like you because you're one of a kind."

I'm pushing both of them, too. Sa sitwasyon nila, hindi sila yung nagpapalungkot sa sarili nila. Ako yung nananakit. Ako yung nagiging masama dahil kahit anong pakiusap nila hindi ko pinapakinggan at lagi na lang ang sarili ko.

Hindi ko alam kung ano ba dapat ang gagawin ko. Sa tingin ko kailangan ko na talagang hingin ang opinyon ni Mommy tungkol dito. O kaya ni Tita Vanessa. 'Wag lang si Daddy dahil baka pagalitan ako nun at 'wag lang si Tito Jules dahil baka pagtawanan lang ako nun.

"I'm not in a rush, okay? I can wait. And I will wait. For your answer and for your decision. I'm gonna respect whatever it is, Brina,"

**