Korkunçtu. Gördüğüm rüyanın aynısını gerçekte yaşamam.. Korkunçtu evet.. Başta çok önemsememiştim. Ancak bu rüyaların tekrarlanması ve her rüyanın gerçekleşmesi.. Gitgide daha ürkütücü bir hale gelirken onlardan kurtulmaya çalışmam fayda etmiyordu...
Yine sizden betimlemeleri kafanızda canlandırmanızı isteyeceğim. İyi okumalar...🖤
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
9.Yeni Dostluklar🌪 __________________
Evet, yapacaktım. O tamamlamamıştı ama ben tamamlayacaktım. Boğazımı temizledim ve piyano tuşlarına yavaşça dokunurken söylemeye devam ettim.
"Only miss the sun when it starts to snow. Only know you love her when you let her go.. Only know you've been high when you're feeling low. Only hate the road when you're missin' home.."
Ve evet. İşte gelmiştim. Onun her zaman aynı yerde durduğu yere gelmiştim. Neden söylemek gelmiyordu içimden? O tamamlayamadı diye ben tamamlamak istemiştim ama sanki şarkı orada durmaya alışıktı ve yine orda durmak istiyordu. Durmak istemiyordum ama söylemek de istemiyordum.
Bir an ellerim durdu.Gözlerimi açtım ve herkesin bana baktığını gördüm. O an sadece iki kişiye dikkat edebilmiştim . Derin geriye doğru yaslanmış elinde şarkının ritmine göre kalemini çeviriyordu. Ve de Aras. O ise önündeki masaya tek elini koymuş diğer elini ise çenesine yaslamıştı.
"Neden durdun? Çok güzel gidiyordun."
"Ben.. Bugünlük bu kadar söylesem olur mu?"
"Tamam. Zaten sadece bir cümle kalmıştı."
Buruk bir gülümseme attım ve kafamı yeniden sınıfa çevirdim. Bir anda herkes alkışlamaya başladı. Çok tuhaf hissediyordum. Önceden de birilerine şarkı söylemiştim ama o birileri genelde ailem olduğu için hiç zorlanmamıştım. İşin garibi şimdi de hiç utanmamıştım. Bir anda özgüven gelmişti belki. Ama aldığım sonuç güzel olunca daha bir mutlu olmuştum.
Alkışlayanlar içinde tahmin edersiniz ki İdil ve Simge yoktu. Onlar geriye doğru yaslanmış 'Senden nefret ediyoruz' der gibi sinirle gözlerimin içine bakıyorlardı.
Alkışlayanlara doğru dönüp teşekkür ettim ve yeniden Buse'nin yanına oturdum.
"Yani buraya geldiğine göre sesinin güzel olduğunu tahmin etmiştim ama.. Bu mükemmeldi."
"Teşekkür ederim.."
"Neden son cümleyi söylemedin?"
".. Bilemiyorum.." Buse, ben bile neden söyleyemediğimi bilmiyorum. Sana verecek bir cevabım yok ki!
Tam Buse birşey demek için dudaklarını aralamıştı ki zil çaldı. Sonra güldük ve eşyalarımızı hızla toplayıp sınıftan çıktık.
"Ben demiştim! Gelmedi işte.." Yusuf'un lafıyla herkes yeniden yüzünü düşürdü. Ama Aras yine soğukkanlılığını belli etti ve hemen söze girdi.
"Hiçbir şeyi, kimseye zorla yaptıramayız. Belli ki kendini daha iyi hissetmiyor. Bırakın kendi halinde kalsın.."
"Galiba haklısın. Ama çok özledim kardeşimi ya.." Yusuf'un bu lafının üstüne herkes sessizleşti ve yatakhanelere çıkana kadar kimse konuşmadı.
