GİRDAP

3.Dağ evi

3.Dağ Evi🌪🖤
_______________

Bir insan acısını ne kadar saklayabilir?Nereye kadar mutluymuş rolü yapabilir?Ona her baktığımda acımı her bir hücreme kadar hissediyordum. Bu evde Demir'den sonra nasıl yaşardım?Her yer onun anısıyla dolup taşarken kendime nasıl bu acıyı unutturacaktım?Peki her zaman çocukça geçirdiğim bu hayatı nasıl geri toparlayacaktım?

    Bu cevapları olmayan soruların içinde kaybolmuştum.Her bir dakika bir saat gibi geçiyordu.Kendimi odama kapatmış kimseyi düşünemiyordum.Annem, babam, Barış..Ne haldeler bilmiyordum ama gidip bakmaya bile cesaret edemiyordum.Ben kendimi bile toparlayamamışken nasıl onlara moral verecektim?Demir eminim herşeyi anlamıştı.Hatta şu an hepsine anladığını belli eden bakışlar atarak olgun bir duruş sergiliyordu.Ama ben bile onun kadar olgun olamıyordum.Onu kaybetmeyi hiç bir zaman göze alamıyordum..

    Aşağıda saatlerdir bir sessizlik vardı.Ben de hala odamdaydım.Ailemin bu zor gününde yanında olmalıydım.İlk defa belki de son defa olgun bir kız olmalıydım.Gözyaşımı sildim ve kendime baktım.Acımı gizleyebileceğim kadar gizleyecektim.Demir'in bizden gitmeden önce dünyadaki en mutlu çocuk olmasını hakettiğini biliyordum ve bunu gerçekleştirmek için elimden geleni yapacaktım.

    Suratıma mutlu bir ifade takınmaya çalıştım ve kapımı açtım.Merdivenin yanındaki balkona ilerledim ve salona doğru baktım.Gördüğüm manzara bana ne kadar şanslı bir şekilde dünyaya geldiğimi hissettirmişti.Annem, babam, Barış ve Demir yan yana salondaki koltukta uzanmış, uyuyorlardı.Ne konuşmaya gerek vardı,ne de derdini gizlemeye.Onlar çarelerini uykuda bulmuşlardı.Sessizce merdivenlerden indim ve Barış'ın yanına kıvrıldım.Uyurken yeniden ve yeniden böyle bir aileye sahip olduğum için şükrettim..

🌪

    Annemle babamın sessizce konuşmaları bile uykumu bölmeye yetmişti.İkiside aynı şekilde yatmaya devam ediyor bizi rahatsız etmemek için ellerinden geleni yapıyorlardı.

"Anıl ben kızımın daha fazla acı çekmesini istemiyorum."

"Merve.."

"Lütfen Anıl.Nolur onu o okula gönderelim."

Annemin ağzından bu cümleyi duyduğumda şok olmuştum.Daha fazla üzülmemi istemediği için beni göndermeye çalışıyordu.Yapamazdım.Onları yalnız bırakamazdım.

"Okul hakkında daha hiç araştırma bile yapmadım.Biraz düşünmeme izin ver Merve."

"Tamam ama kızımızın hassas biri olduğunu unutma.Eğer burada kalırsa uzun süre atlatamaz."

"Barış?O ne yapıcak?O nasıl Demir'in varlığını unutucak?"

"O daha küçük.Ona unutturabiliriz.Zor da olsa.."

    Yaşadıklarımız hepimize kabus gibi geliyordu.Annem cümlesinin sonunda dayanamadı ve ağlamaya başladı.Ama o kadar sessiz ağlıyordu ki sinek vızıltısı gibiydi.Babamsa onu teselli edecek gücü bile kendinde bulamıyordu..

   Yavaşça uyanmış rolü yaparak doğruldum ve anneme baktım.Uyandığımı görünce gülümsemeye çalıştı.

"Yanımıza gelmişsin.."

"Size bakmak için çıkmıştım.Sonra böyle yattığınızı görünce dayanamadım."

"Seni seviyorum tatlım.."

    Yanağıma küçük bir öpücük bıraktı.Önce Barış'ın saçlarını parmaklarıyla taradı sonra Demir'e baktı.Gözünden bir damla yaş düştü.Hızla yanağını sildi ve Demir'i yavaşça öpüp ayağa kalktı.