Είκοσι Μέρες

ᴇᴘɪʟᴏɢᴜᴇ

Του ανακάτεψα τα μαλλιά και με αγριοκοίταξε. Τύλιξα το χέρι μου γυρω από τον ώμο του και τον φίλησα στο μέτωπο.

"Είμαι πολύ περίφημος Ζωή."

Χαχάνισα.

"Περήφανος."

Τον διόρθωσα και χαμογέλασε, κοιτώντας προς το μέρος του αδερφού του που κατευθυνόταν προς το μέρος μας, τραβώντας την προσοχή όλου του πληθυσμού.

Άνοιξε τα χέρια του και χώθηκα στην αγκαλιά του. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και τον φίλησα στο μάγουλο.

"Ήταν υπέροχο."

Χαμογέλασα μέσα στην αγκαλιά μας και παρατήρησα τον κόσμο που μας κοιτούσε και χειροκροτούσε. Κοκκίνησα και έκρυψα το κεφάλι μου στο στέρνο του.

Ο Αχιλλέας γελούσε και έπιασε γλυκά το πρόσωπο μου.

"Ευχαριστώ που ήρθες."

Έγνεψα καταφατικά και με φίλησε.

Τον αγκάλιασα ακόμη πιο σφιχτά, μέχρι που είδα ένα πολύ γνωστό άτομα να πλησιάζει.

Γούρλωσα τα μάτια μου.

Ήταν ο Μάριος. Τι δουλειά έχει εδώ;

Έσπρωξα τον Αχιλλέα από πάνω μου.

Έτρεξα προς το μέρος του και αγκάλιασα ενθουσιασμένη τον Μάριο. Μου είχε λείψει απίστευτα.

"Πως; Πότε;"

Χαμογέλασε και χάιδεψε τα μαλλιά μου. Βούρκωσα, αλλά δεν έκλαψα. Αρκετή προσοχή τράβηξα σήμερα.

Ο Μάριος ήταν το στήριγμα μου όταν είχα απομακρυνθεί απο τον Αχιλλέα και δεν θα ξεχάσω ποτέ το αίσθημα της ασφάλειας που μου είχε προσφέρει.

Μου στάθηκε σαν πραγματικός φίλος περισσότερο από κάθε άλλη ψεύτικη κολλητή μου.

Απομακρύνθηκα διστακτικά όταν ο Αχιλλέας είχε φτάσει ήδη δίπλα μας. Μπορούσα να διακρίνω την ζήλεια στο πρόσωπο του.

Παραδέχομαι οτι μου άρεσε οτι ζήλεψε. Γέλασα.

Αφου χαιρετήθηκαν απλά, συνειδητοποίησα οτι είχαν ξαναβρεθεί, σίγουρα.

"Πόσο καιρό είσαι εδώ;"

Ρώτησα καχύποπτη.

"Τέσσερις μέρες."

Γούρλωσα τα μάτια μου.

"Και δεν μου είπες τίποτα;"

Σταύρωσα τα χέρια μου.