De Perfecte Tien.

Hoofdstuk 12.3: Het puddinggevecht.

“Natasha, alsjeblieft,” begon ik uiteindelijk maar weer voor ze de kans kreeg om weg te lopen. “Ik kon het echt niet helpen. Weet je wel hoe moeilijk het is om hem te weerstaan? En hij vindt mij leuk! Hoor je dat? Hij heeft me gezoend.”

Haar mond viel open, die van mij klapte ik juist weer dicht. Natasha’s ogen begonnen opnieuw vuur te spuwen. Ik had zo’n idee dat ik de verkeerde opmerking had gemaakt. Langzaam zette Natasha een stap in mijn richting zodat ze boven me uit torende, ondanks dat mijn hakken hoger waren dan die van haar. Ik voelde me net een klein kind wat iets stouts had gedaan, wat Natasha dus de boze moeder maakte. Ze zette haar handen in haar zij en keek me teleurgesteld aan.

“Ik had het gewoon niet van je verwacht, Emily,” zei ze hoofdschuddend. “Weet je wel hoe erg ik dat vind? We zijn vriendinnen, in godsnaam. We laten toch niet een man tussen onze vriendschap komen alleen maar omdat jij je niet kunt inhouden? Wat ben je dan voor een vriendin?”

Ik liet mijn hoofd wat hangen. “Een hele slechte vriendin.”

De tranen prikten inmiddels in mijn ogen en ik moest mijn best doen om ze weer weg te knipperen. Om hier zo midden in een zaal vol mensen te gaan huilen werd me iets veel van het goede. Maar ik had er gewoon zoveel spijt van en ik zou zelfs nu alles stopzetten met Brandon als ik daarmee mijn vriendschap met Natasha kon behouden.

“Wacht eens even,” mompelde Natasha opeens op een hele andere toon, alsof ze zich ineens iets leek te realiseren. “Wat zei ze net?”

Ik fronste even en keek haar met betraande ogen aan. “Wat bedoel je? Ik zei dat ik…”

Natasha stak haar hand op als teken dat ik moest stoppen met praten en schudde haar hoofd. Daarna duwde ze me zachtjes opzij en zette een paar stappen in de richting van het buffet. Langzaam draaide ik me om en veegde vlug met mijn handen langs mijn ogen zodat de tranen die wisten te ontsnappen verdwenen. Natasha draaide zich weer iets naar me toe. Haar blik was niet langer teleurgesteld, maar eerder geschokt.

En dat was het moment waarop ik wist wat ze bedoelde. Met ‘ze’ bedoelde ze Isle. Nog een keer liet ik de woorden van Isle door mijn hoofd gaan. Tijd om te scoren… tijd om wát te scoren? Opeens klonk er een paniekerige gil en duurde het een paar seconden voor ik door had dat die gil uit mijn mond was gekomen. Natasha knikte heftig.

“Brandon,” zei ze en voor ik nog iets terug kon zeggen en begon in de richting van het buffet te lopen, de richting waarin Isle was verdwenen.

Ik ging gelijk achter haar aan. Tijd om te scoren. Isle ging achter Brandon aan en we hadden het niet eens gelijk doorgehad. Misschien stond ze nu al… Oh god. Ik probeerde de gedachte gelijk uit mijn hoofd te bannen, maar ik zag het al helemaal voor me hoe ze in een innige kus stonden. Mijn hart klopte ergens halverwege mijn keel terwijl Natasha en ik steeds dichter bij het buffet kwamen. Een paar keer bleef Natasha even stilstaan zodat ze om zich heen kon kijken, maar al snel liep ze weer door. Dit was het moment waarop ik wel mijn hak verloor, waardoor ik bijna omkieperde maar me nog net kon vastgrijpen aan iemand. Helaas was die iemand een ober mét dienblad, wat betekende dat toen hij zijn evenwicht verloor doordat ik hem opeens vastgreep, zijn dienblad scheef ging en daardoor alle glazen eraf gleden. Ik kon het rondvliegende glas nog net ontwijken, maar tijd om mijn schoen te pakken had ik niet. Ik riep zo’n tien keer sorry richting de ober en ging daarna op één schoen door, al trapte ik die na een paar stappen ook uit omdat het voor geen meter ging om met maar één schoen aan te lopen.

Opeens bleef Natasha stilstaan, waardoor ik tegen haar op botste, maar dit keer niet mijn evenwicht verloor. Ik hoorde haar naar adem happen, dus drong ik snel langs haar zodat ik volledig zicht had op de buffettafel. Daar stond Brandon, nog steeds op dezelfde plek waar ik hem had achter gelaten. Voor hem stond Isle, al hing ze meer tegen hem aan. Hij glimlachte even naar haar en praatte, al konden we door de harde muziek niet horen wat hij tegen haar zei. Voor een moment draaide Isle haar hoofd, alsof ze wist dat Natasha en ik op een afstandje stonden toe te kijken. Ik maakte oogcontact met haar en zag dé pretlichtjes in haar ogen. De pretlichtjes die altijd in haar ogen te zien waren als ze van plan was haar slag te slaan. Vanaf dat moment leek alles in slow motion te gaan. Isle grijnsde naar ons, draaide haar hoofd terug naar Brandon en greep hem stevig beet voordat ze haar lippen met een kracht op die van hem drukte. Brandon leek geen flauw idee te hebben wat hem overkwam, hij wilde Isle wegduwen maar dat lukte hem niet. Mijn mond zakte open, Natasha en ik wisselden een blik uit en op hetzelfde moment kwamen we in actie. Ik had geen flauw idee wat ons bezielde. Ik had ook echt geen idee hoe we hetzelfde konden denken, alsof we via gedachten hadden uitgewisseld wat we zouden doen. Allebei tegelijk renden we op Isle af, ik op mijn blote voeten en Natasha op haar hoge hakken, en grepen haar beet om haar weg te sleuren bij Brandon. Alleen was de vaart waarmee we op haar afkwamen zo groot dat remmen er niet meer in zat. Isle liet Brandon los zodat hij niet mee werd gesleurd in onze val en ik hoorde haar een gil slaken voordat we met zijn drieën tegelijk bovenop de enorme drilpudding die op de buffettafel stond terecht kwamen.