De Perfecte Tien.

Hoofdstuk 6.4: De beruchte donderdagavond.

Zeker snapte Isle de hint wel, maar ik geloof dat ze haar best deed om hem zogenaamd niet te snappen. Ik wist wel zeker dat ze gewoon was blijven zitten als Natasha het niet tegen haar gezegd had. Zuchtend stond Isle op, wierp een lieve glimlach richting Brandon en keek mij ietsjes minder vrolijk aan. Voor mij was dit al moeilijk genoeg. Ik zou ze echt niet weggestuurd hebben als ik gewoon met een ander persoon hier aan tafel zat, maar we hadden het hier wel over Brandon, hè? De Brandon. Die perfecte tien Brandon. Waar menig vrouw spontaan flauw van zou vallen als ze hem zag. Dit was dus een serieuze zaak. Iets wat nu niet verpest mocht worden. En gelukkig zou dat ook niet meer gebeuren.

Maar helaas, ik had te vroeg gejuicht. Isle had inmiddels haar stoel weer weggeschoven en maakte aanstalten om te vertrekken. Natasha daarentegen wiebelde even op haar benen, keek van mij naar Brandon en boog zich plotseling naar hem toe. Zo alert als ik was sprong ik bijna op uit mijn stoel omdat ik bang was dat ze hem plotseling zou zoenen, maar het ging nog net goed. Ze was blijkbaar niet zoiets van plan. Alleen merkte ik al snel dat haar andere plannetje ook niet zo geweldig was.

“Weet je,” begon ze zacht, maar nog luid genoeg dat ik mee kon luisteren. “Emily hier, die is helemaal verliefd..”

“Laten we maar gaan!” riep Isle plotseling, die het blijkbaar ook meegekregen had. “Kom op, Natas. We moeten ze nu wel alleen laten, hoor. Ze hebben toch een boekbespreking?”

Ik keek verbaasd van Natasha, die midden in haar zin godszijdank gestopt was, naar Isle, die haar hand uitstak naar Natasha alsof het een klein kind was dat haar moeders hand vast moest houden. Ik realiseerde me pas een paar seconden later dat ik Isle nu eigenlijk wel op mijn blote knietjes mocht bedanken. Als Brandon wist dat ik hem leuk vond.. Nee, erger zelfs. Als hij wist dat ik verliefd op hem was. Ho, wacht eens even. Opeens had ik het door. Isle onderbrak Natasha niet om mij te redden, maar vast om zichzelf niet te benadelen. Natuurlijk, anders had ik ook niet kunnen verwachten. Maar nog steeds, ik kon haar wel dankbaar daarvoor zijn. Als Brandon het wist, dan kon ik onze samenwerking zeker weten vergeten.

Natasha leek opeens niet meer te weten wat ze nou precies wou zeggen, want ze fronste even alsof ze heel diep nadacht en pakte toen Isle haar hand vast. Brandon leek nog verbaasder dan alle keren daarvoor. Die arme man wist niet wat hem overkwam. Ik had het echt te doen met hem. Isle trok Natasha mee, maar bleef opeens stilstaan, alsof ze zich bedacht. Ik keek haar afwachtend aan, bang voor wat er nu weer zou komen. Isle draaide zich langzaam om, sleurde Natasha weer terug naar de tafel en keek mij aan.

“Trouwens,” zei Isle terwijl ze naar Natasha knikte. “Robert heeft haar uit het appartement getrapt. Mevrouw hier is dakloos. En bijna vergeten te zeggen: Nog een fijne avond verder!”

Nog voor ik antwoord kon geven, draaide Isle zich alweer om en sleurde Natasha het café uit, die geen problemen leek te hebben met het feit dat ze overal maar naar toe gesleept werd. Natasha was uit haar appartement gezet? Was dat de reden waarom.. Ik kon mezelf nu wel voor mijn kop slaan. Door de ruit heen zag ik Isle en Natasha weglopen. Normaal zou ik er achteraan gegaan zijn. Of moest ik dat nu ook doen? Ik wierp een twijfelachtige blik op Brandon. Kon ik hem nu zomaar alleen laten? Nee, dat kon ik toch niet maken? Blijkbaar dacht Brandon aan hetzelfde, want toen hij weer een beetje bij zinnen was gekomen keek hij mij aan en schraapte zijn keel.

“Moet je er niet achteraan?” vroeg hij en knikte naar buiten. “Ik vind het echt geen probleem als je weggaat, hoor.”

Wel weggaan of niet weggaan? Die vraag bleef zich herhalen in mijn hoofd. Dit was echt zo een moment waarop je liever geen keuze maakte. Sowieso was een keuze tussen je vriendinnen of een man maken echt niet leuk. Shit, waarom moest mij dit nu overkomen? Ik keek even van Brandon naar buiten, al was daar niet veel meer te zien. Waarschijnlijk had Isle Natasha meegesleurd naar een café een straat verderop of iets dergelijks. Ik had nu maar een paar seconden de tijd om mezelf de vraag te stellen of Natasha het erg zou vinden of niet. Zou ze het erg vinden als ik pas morgen naar haar toekwam om te vertellen hoe vreselijk ik het voor haar vond? Ze was dronken nu.. Maar.. Ach, wat zou het ook.

“Nee, hoor,” zei ik glimlachend. “Die redden zich wel, geloof me. Ik spreek haar later nog wel, dus het komt helemaal goed.”

Op het moment kon ik mezelf wel bestempelen als bitch. Honderd procent zeker dat ik hier later spijt van zou krijgen. Maar nu moest ik daar niet aan denken. Ik probeerde mezelf nog in te praten dat dit een werkafspraak was, dus weggaan was geen goede keuze geweest, maar onze werkafspraak begon meer op een gezellige avond te lijken. Met wat rare momenten natuurlijk. Ik durfde hem daar eigenlijk niet naar te vragen, wat hij er van vond. Ik was bang dat hij volledig op mij afgeknapt zou zijn. Niet alleen door Isle en Natasha, maar ook door mezelf. Het was namelijk wel te stellen dat ik me ook niet echt normaal gedroeg. Eerder panisch, egoïstisch en een tikkeltje ongemakkelijk. Wacht, schrap dat tikkeltje maar. Ik gedroeg me enorm ongemakkelijk. Dan begon ik zenuwachtig te lachen, wist niet zo goed wat ik moest zeggen en al die dingen.

Ik zuchtte even diep en wendde mijn blik af. Deze avond leek nog erger te gaan als de eerste keer dat ik hem ontmoette op kantoor. Maar wat had ik ook kunnen verwachten? Het viel wel te voorspellen dat dit niet vlekkeloos zou verlopen. Dat moest ik maar accepteren.