De Perfecte Tien.

Hoofdstuk 16.1: De reünie.

“Heb je haar ooit nog wel eens gesproken?” vroeg ik terwijl ik opzij keek.

Natasha schudde haar hoofd en wees toen omhoog. “Nee, niet meer sinds die avond. Volgens mij is dit het juiste adres.”

Ze keek me even aan en bleef toen vlak voor de ingang stilstaan. Ik bleef zelf ook stilstaan, vlak naast Natasha en keek toen langzaam omhoog. Dat was al één ding wat veranderd was. Isle woonde niet langer in haar kleine appartementje met eenpersoonsbed en een woonkamer die bijna kleiner was dan haar slaapkamer, maar ze woonde nu in een gebouw met redelijk veel ruimte. Als ik Natasha moest geloven, in ieder geval. Ik was hier zelf nog nooit binnen geweest, laat staan dat ik wist hoe groot het was. Waarschijnlijk wel groter dan dat van mij.

Toen we hadden besloten dat er nog één iemand op de hoogte moest worden gesteld van onze nieuwe afspraak, waren we gelijk op zoek gegaan naar Isle. Met resultaat dat we die middag voor een dichte deur stonden en de schoonmaakster die toevallig langs kwam lopen ons vertelde dat het appartement al minstens twee maanden onbewoond was. Dat gaf ons een probleem. Hoe gingen we Isle vinden in een grote stad als deze als we niet eens wisten dat ze verhuisd was? Gelukkig was Natasha nog steeds goed in speurwerk en was ze er via iemand achter gekomen dat Isle naar een ander appartement was verhuisd. Twee dagen later hadden we een adres en konden we bij haar op bezoek gaan.

Ik was benieuwd in hoe verre Isle blij zou zijn met onze komst. Tussen Natasha en mij was het echt helemaal weer goed. We kletsten er behoorlijk wat af in de tijd die we samen doorbrachten en het leek net alsof er echt helemaal niets gebeurd was. Maar Natasha en ik waren een stuk vergevensgezinder dan Isle. Zij was juist heel er koppig en zou niet zo snel haar excuses aanbieden of die van iemand accepteren. Misschien zou ze de deur wel voor onze neuzen dichtsmijten als ze ons zag. Ach, we konden het in ieder geval proberen toch?

“Best mooi,” mompelde ik en pakte toen Natasha’s arm beet om haar vervolgens mee te trekken richting de ingang. “Kijk, een upgrade.”

Ik grinnikte even en wees richting de portier die voor de deur stond. Zelfs ik had geen portier, maar ik woonde dan ook in een gebouw wat niet in het luxe deel van de stad lag. Ik kon me vaag herinneren dat Isle het altijd zo’n onzin vond dat er portiers bij de ingang van sommige appartementen stonden. Ze kon zelf ook wel de deur open doen, zei ze. Daar hoefde ze niet een speciaal iemand voor te hebben.

Maar zelfs Isle had er blijkbaar aan toegegeven, want de portier opende de deur voor ons en glimlachte vriendelijk toen we naar binnen liepen. Even keek ik om me heen en zuchtte. Zelfs de hal was al minstens twee keer zo groot als bij mijn appartement. Waar had ze al dat geld vandaan gehaald? Waarschijnlijk was ze net zoals Natasha aan de bak gegaan en had ze klus na klus binnengesleept. Als je het even goed bekeek, had ik er een behoorlijk potje van gemaakt de laatste paar maanden. Natasha deed het hartstikke goed op haar werk en was nu zelfs weer gelukkig met Robert en Isle woonde nu in een veel luxer appartementencomplex. En ik? Ik deed het steeds slechter op mijn werk en was de persoon waar ik verliefd op was kwijt geraakt omdat hij ging werken in New York. En natuurlijk was ik ook nog eens een paar kilo’s aangekomen. Het was me opgevallen dat Natasha er niets over had gezegd, al wist ik bijna wel zeker dat ze het aan me had gezien. Hoe dan ook, het was overduidelijk dat ik er op achteruit was gegaan de afgelopen paar maanden terwijl Natasha en dus ook Isle er op vooruit waren gegaan. Misschien was het mijn eigen schuld, omdat ik de deal als eerste had gebroken. Dan kreeg ik dit er zeker voor terug.

“Welke verdieping zei je dat het was?” vroeg ik terwijl ik het knopje van de lift indrukte zodat de deuren opengingen.

We stapten in de lift en Natasha drukte op het knopje met het cijfer drie. “Derde verdieping. Nummer zestien volgens mij.”

De liftdeuren sloten en de lift ging omhoog. Ik hoorde zachtjes zo’n vreselijk liftdeuntje en keek even naast me naar de wand van de lift, waar een grote spiegel op zat. Gelijk daalde mijn stemming toen ik mezelf zag. Ik zag er echt vreselijk uit. Mijn gezicht stond vermoeid en dan nog niet te spreken over de rest van mijn lichaam. Het was echt allemaal mijn verdiende loon, dat was nu wel duidelijk.

Opeens klonk een kort deuntje en gingen de liftdeuren weer open zodat we uit de lift konden stappen. Natasha ging voor terwijl we op zoek gingen naar een deur met het nummer zestien erop. Gelukkig was die niet heel moeilijk te vinden, want de nummers stonden gewoon op volgorde. Voor de deur bleven we stilstaan en wisselden een paar blikken met elkaar uit.

“Ben je er klaar voor?” vroeg Natasha zacht en hief haar hand zodat ze op de deur kon kloppen.

Ik keek even naar de houten door en knikte toen. “Ik ben er klaar voor.”

Zodra ik dat gezegd had, klopte Natasha aan en zetten we allebei tegelijkertijd een stapje achteruit om een beetje afstand te creëren tussen de deur en ons. Maar misschien ook omdat het dan moeilijk was voor Isle om ons gelijk aan te vallen. Al zag ik daar tot nu toe niet echt een reden voor, of ze moest nog steeds heel erg kwaad zijn omdat we haar feest volledig hadden verknald.

Het bleef een behoorlijk lange tijd doodstil. Ik probeerde te horen of er ook geluid aan de andere kant van de deur was, maar ik hoorde helemaal niets. Net op het moment dat ik mijn hand hief om nog een keer aan te kloppen, klonken er voetstappen en schoot opeens de deur open. Verbaasd trok ik mijn wenkbrauwen op toen er een wildvreemde man in de deuropening stond. Mijn blik schoot even richting Natasha, die net zo verbaasd als ik keek, maar al snel richtte ik mijn blik weer op de man.

Snel geschat dacht ik dat hij misschien nog niet eens de vijfentwintig voorbij was. Hij had half lang haar wat in een lichte slag langs zijn gezicht hing. Ik wist niet zo goed of zijn haar meer weghad van stro of dat het gewoon in een hele rare kleur was geverfd. Het leek alsof hij zich in geen weken geschoren had en de manier waarop hij ons aanstaarde wist ik bijna wel zeker dat hij er niet helemaal bij was en dus waarschijnlijk iets gebruikt had. Zijn oogwit wat iets rood gekleurd was bevestigde dat ook. Toen mijn blik naar beneden ging sloeg ik nog nét niet mijn hand voor mijn mond, want ik kwam er achter dat hij in niets meer dan een handdoekje gehuld was.

Ik hoorde Natasha naar adem happen toen ze blijkbaar ook door had dat onze beste man waarschijnlijk net uit de douche was gekomen en zich gehaast moest hebben om open te doen. Ik had werkelijk geen idee hoe lang we daar met geschokte blikken naar de man stonden te kijken en hoe hij met die vage blik in zijn ogen terug keek naar ons. Volgens mij hadden we bij de verkeerde persoon aangeklopt. Ik keek weer opzij naar Natasha, die nog steeds met een nogal verbaasde uitdrukking naar de man stond te staren.

“Kan ik jullie ergens mee helpen?” vroeg hij uiteindelijk en trok even zijn wenkbrauw op.

Ik keek weer naar de man en kreeg het na een paar seconden voor elkaar om te knikken. “We waren eigenlijk op zoek naar Isle, maar…”

Ik kreeg niet eens de kans om mijn zin af te maken, want de man draaide zich opeens om en slofte weer het appartement binnen. Mijn blik werd gelijk weer naar zijn handdoek getrokken, die de achterkant niet helemaal goed vastgemaakt was en we daardoor dus een deel van zijn bil konden zien. Ik moest mijn kaken hard op elkaar klemmen om het niet uit te gillen. Walgelijk.

“Isle!” hoorde ik de man opeens schreeuwen. “Er staan twee meiden voor de deur!”

Opnieuw keek ik Natasha aan, die volgens mij in shock was geraak om wat ze had gezien. Begrijpelijk, het kwam namelijk niet vaak voor dat we een mannenbil zagen van een wildvreemd persoon.

“Wat voor gast heeft zij nou weer in huis gehaald?” vroeg ik op een fluistertoon en trok weer even een vies gezicht. “Zag je dat?”

Natasha knikte even en knipperde een paar keer met haar ogen. “Helaas wel.”

Opeens klonken er weer voetstappen en op het moment dat Natasha en ik onze hoofden weer richting de deuropening draaide, verscheen Isle. Wat me gelijk opviel was haar blonde haar. Het was wel even wennen om haar zo te zien, zeker als ik kleuren zoals rood, roze of blauw gewend was. Maar ik moest eerlijk zeggen dat het haar goed stond en het haar ook zeker iets volwassener maakte.

Ze bleef halverwege stilstaan toen ze ons zag en trok verbaasd haar wenkbrauwen op. Nog net niet viel haar mond open van verbazing. Wat volgde was een lange stilte waarin we nu naar Isle staarden in plaats van de man en Isle terug staarde. Het was nogal ongemakkelijk en ik was doodsbang dat Isle uiteindelijk de deur zou dichtgooien als ze weer bij zinnen kwam.