De Perfecte Tien.

Hoofdstuk 14.2: De grote aankondiging.

Met mijn vingers tikte ik ongeduldig op de armleuning van de bank terwijl ik mijn blik op de klok bovenop de kast gericht hield. Het was kwart voor zeven, wat betekende dat Brandon hier elk moment kon zijn. Ik zuchtte gefrustreerd en stond toen maar op om naar de keuken te lopen, waar op mijn kleine kookpitje twee pannen stonden te pruttelen die het eten voor vanavond bevatten.

Ik kon het niet uit mijn hoofd zetten wat ik op die televisies in de elektronicazaak had gezien. Als ik verstandig was geweest, had ik Brandon gelijk opgebeld om hem te vragen wat er aan de hand was, maar het bleek maar weer eens dat ik mijn verstand was verloren. Ik had namelijk de hele dag expres geen contact meer met hem opgenomen en de uren opgesloten in mijn appartement doorgebracht. Hij had me nog wel een sms’je gestuurd die avond, maar die had ik – natuurlijk – genegeerd. Vandaag belde hij me op met blijkbaar zijn kantoortelefoon, want ik herkende het nummer niet en nam daarom gelijk op. Toen ik hoorde dat hij het was, wilde ik het liefst de telefoon weer op de haak gooien, maar daar had ik het lef niet voor. Daarom had ik hem uit blinde paniek maar uitgenodigd om vanavond hier iets te komen eten. Brandon had toegestemd en nu zou hij hier dus zo rond zeven uur zijn.

Ik had werkelijk geen flauw idee hoe ik hem het beste kon confronteren met mijn ontdekking en mij kennende zou ik dat ook niet eens durven. Daarom hoopte ik maar heel erg dat hij er uit zichzelf mee zou komen, maar als dat het geval was geweest had ik het misschien ook wel eerder te weten gekregen. Ik had de aflevering van het journaal namelijk opgezocht en het bleek dat het interview al van twee en een halve week geleden was, wat betekende dat Brandon al genoeg kans had gehad om het nieuws aan mij te vertellen. Ik hoopte maar gewoon dat hij het was vergeten, al kon ik me zoiets ook niet helemaal voorstellen omdat het redelijk groot nieuws was. Hoe dan ook, het was maar te hopen dat hij een goede verklaring had.

Met de pollepel die ik op het aanrecht had neergelegd begon ik driftig in de pan die op het vuur stond te roeren, waardoor de inhoud – een rode spaghettisaus – opeens uit de pan spatte en zich daarbij maar al te graag vastgreep aan mijn witte shirt. Ik vloekte wat, gooide de pollepel met een harde klap in de pan wat alleen maar tot meer spetters resulteerde. Ik veegde gefrustreerd met mijn hand langs mijn wang, want zelfs op die plek was de saus gekomen. Snel draaide ik me om en liep de keuken uit om een nieuw shirt aan te trekken. Dit shirt droeg ik toch al de hele dag, maar de vlekken zou ik er waarschijnlijk niet zo snel uit krijgen. In mijn slaapkamer trok ik snel mijn shirt uit en opende mijn kledingkast, waardoor er een stuk of tien kledingstukken uit vielen en op de grond terecht kwamen. Het werd echt tijd voor een grotere kast, want op deze manier kon het niet langer. Zeker als je ook bedacht dat er nog een ander deel van mijn kleding door het huis verspreid lag of in de wasmand zat. Ik plukte een lichtroze shirtje uit mijn kast en trok die snel aan. Terwijl ik weer terug liep naar de woonkamer wierp ik een blik op mezelf in de spiegel en trok wat plukjes uit de losse knot die ik van mijn haren had gemaakt. Ik zag er echt uit alsof ik al de hele dag een bed-dag had, maar dat kon me eerlijk gezegd niet veel schelen. De laatste paar weken deed ik veel minder de moeite om er leuk uit te zien bij Brandon in de buurt.

Toen ik hem net leerde kennen was een goede indruk natuurlijk een must. Maar hoe vaker ik hem zag en hoe vaker hij dus ook de momenten meemaakte waar ik een minder goede dag had, hoefde ik niet meer zoveel mijn best te doen. Hij had me zelfs al vaak genoeg met een slaperig hoofd en een vogelnestkapsel gezien, dus erger dan dat kon het niet worden.

Net op het moment dat ik weer in de keuken stond en voorzichtig in de pan stond te roeren in plaats van hem met zo weinig respect te behandelen, hoorde ik de bel gaan. Er verscheen toch een glimlach op mijn gezicht, ondanks dat ik eigenlijk helemaal niet zo blij was met Brandon op het moment. Terwijl ik naar de deur toe liep probeerde ik mezelf opnieuw toe te spreken dat hij waarschijnlijk een hele goede verklaring had voor dit alles. Hij deed het vast niet expres. Waarom zou hij zoiets voor mij verzwijgen? Een reden kon ik niet bedenken, dus ik kon mezelf er steeds meer van overtuigen dat hij een goede verklaring had. Met dezelfde glimlach op mijn gezicht opende ik de deur van mijn appartement, waar ik Brandon zag staan.

Zelfs in zijn simpele zwarte jas die hij helemaal had opengeritst zodat ik het witte shirt wat er onder zat kon zien, zag hij er verrukkelijk uit. Er verscheen een kleine grijns op zijn gezicht toen hij me zag en boog zich naar me toe om een kus op mijn lippen te drukken. Alleen was ik natuurlijk nog steeds een beetje koppig en draaide ik mijn hoofd op het laatste moment iets zodat zijn lippen op mijn wang terecht kwamen in plaats van op mijn eigen lippen.

“Hallo schoonheid,” zei hij grijnzend en stapte toen naar binnen.

Ik rolde even overdreven met mijn ogen en sloot toen de voordeur. “Dat valt ook wel weer mee, hoor. Hoe is het met je?”

Ik nam zijn jas aan toen hij die had uitgetrokken en kon het toch niet laten om naar zijn licht gespierde armen te kijken die ik door de stof van zijn mouwen heen kon zien. Het kostte me een paar seconden voordat ik mezelf herpakt had en zijn jas kon ophangen.

“Gaat goed,” glimlachte Brandon terwijl hij me naar de woonkamer volgde, waar hij op de bank ging zitten. “En hoe is het met jou?”

Ik bleef een beetje twijfelend naast de bank staan. Hoe ging het met mij? Aan de ene kant ging het goed met me. De ellende van de afgelopen weken had eindelijk geen invloed meer op me en ik voelde me beter dan ik ooit had gekund. Maar aan de andere kant zat ik nu met een nieuw probleem, waar ik eigenlijk helemaal geen antwoord op wilde hebben. Het was verwarrend en kwetsend tegelijkertijd. Alleen zou ik dat Brandon maar niet vertellen en hem een antwoord geven waar hij hoogstwaarschijnlijk genoegen mee zou nemen.

“Het gaat prima met me,” antwoordde ik met een overdreven glimlach. “Heb je honger? Ik heb spaghetti gemaakt.”

Zonder zijn antwoord af te wachten draaide ik me om en liep ik terug naar de keuken, waar ik nog even vlug in de pan met saus roerde. Die rook tenminste goed. Het was een recept van Natasha wat ik had gebruikt. Toen ik vanmiddag zat na te denken over wat ik deze avond kon koken, herinnerde ik me een boekje wat ze altijd in de keuken liet rondslingeren. Ik was er gelijk naar gaan zoeken en had het gevonden. Natasha was het waarschijnlijk vergeten mee te nemen, of ze was gewoon zo aardig geweest dat ze wist dat ik het niet zou overleven als ik alleen maar tosti’s of Chinees zou eten. In ieder geval had ik het recept gebruikt voor een spaghettisaus en het had me niet eens moeite gekost. En daarmee bedoelde ik zowel moeite gekost om het te maken als moeite gekost om iets te gebruiken wat van Natasha was. Ik was in ieder geval niet in huilen uitgebarsten toen ik terugdacht aan de dagen dat Natasha een poging deed mij te leren koken. Zonder haar had ik deze saus nooit kunnen maken.

Ik zuchtte even en keek opzij, naar Brandon die in de deuropening was verschenen. Ik zag een verlekkerde blik op zijn gezicht terwijl hij richting de pannen op het kleine kookpitje keek. Even glimlachte ik en pakte toen voorzichtig de pan van het vuur waar de spaghetti in zat. Die moest ik natuurlijk eerst nog afgieten. Met veel gedoe om niet kokend water over mijn handen te gieten leegde ik de pan en liep er toen mee naar Brandon toe.

“Breng jij die maar naar de tafel,” zei ik terwijl ik hem de pan overhandigde.

Dit keer was het totaal onverwachts en boog hij zich zo snel naar me toe dat ik met geen mogelijkheid aan zijn lippen kon ontsnappen. Ik kon ook eigenlijk nooit lang koppig blijven, dus liet ik het maar gewoon toe toen hij een kus op mijn mond drukte. Flauwtjes glimlachte ik, maar voelde van binnen weer een warm gevoel. Ik wilde me gewoon niet laten kennen. Snel draaide ik me om en tilde voorzichtig de pan met saus van het vuur toen ik de knoppen van het kookpitje had uitgedraaid. Ik had het al vaak genoeg meegemaakt dat ik het vuur per ongeluk aan had laten staan, maar er waren gelukkig nooit gevaarlijke dingen gebeurd. Ik liep achter Brandon aan de keuken uit richting de eettafel, die ik al netjes had gedekt. Er lag een wit tafelkleed, wat behoorlijk riskant was met de rode saus die vlekken zou achterlaten, maar ik durfde het risico te nemen. Voorzichtig zette ik de pan met saus neer op één van de onderzetters die ik op tafel had neergelegd en nam toen plaats tegenover Brandon zodra hij de pan met spaghetti ook had neergezet. Ik glimlachte even naar hem. Ik besloot het maar gewoon af te wachten tot hij het me uiteindelijk zelf zou vertellen. Misschien moest ik zo af en toe nog een subtiele toespeling maken, maar ik zou er zeker niet zelf naar vragen. Want zelfs om iets zoals dit, kon ik nog vreselijk koppig blijven.