De Perfecte Tien.

Hoofdstuk 11.2: De bh, het kopieerhok en de collega's.

Ik werd drie keer achter elkaar wild in mijn zij gepord, waardoor ik opzij sprong en daarbij bijna tegen een werkhokje van iemand aan knalde. Boos keek ik opzij naar George, die met een glas champagne in zijn hand naar me stond te kijken. De blik op zijn gezicht was zo onschuldig dat ik hem bijna zou geloven. Snel schudde ik mijn hoofd en nam een slokje van mijn eigen champagne, die gelukkig nog gespaard was gebleven toen ik opzij was gesprongen om George’s prikkende vingers te ontwijken. Mijn blik ging subtiel naar de andere kant van het kantoor, waar een groot deel van onze collega’s stonden, maar ook Brandon. Ik weet niet of hij er expres voor had gekozen, maar hij had weer precies dezelfde stropdas om als dat hij had toen ik hem voor het eerst op kantoor had gezien. Hij lachte even om Edward, die met drukke gebaren stond te praten, waarbij ik zijn witte tanden kort kon zien. Er klonk een wanhopige zucht uit mijn mond. Het was een prachtige man. Ik kon het bijna niet geloven dat ik met hem anderhalve week geleden nog op de brug had staan zoenen.

“Wanneer ga je er nou eindelijk heen?” vroeg George ongeduldig en slurpte daarna luid van zijn champagne, overduidelijk om mij te irriteren en aan te sporen om ergens anders te gaan staan. “Of ga je de hele tijd van een afstandje staan kijken tot hij jouw kant op komt?”

Ik wapperde wild met mijn hand in de richting van George, maar hield mijn blik op Brandon gericht. “Geduld, Georgie. De vorige keer dat we samen waren, deed hij zoveel afstandelijker. Ik moet wachten tot hij het teken geeft.”

Er klonk een schamper lachje uit de mond van George. “Welk teken, Emily? Wacht je tot hij de kleding van je lijf scheurt?”

Ik rolde overdreven met mijn ogen en schudde mijn hoofd. George begreep er ook helemaal niets van. Het was op dit soort momenten weer overduidelijk dat hij een man was. Ik wachtte tot het moment waarop Brandon en ik oogcontact zouden maken en ik ook zijn blik zou kunnen zien dat hij nog steeds interesse in mij toonde. Ik had nog niet bedacht hoe ik het ging aanpakken als het moment daar zou zijn, maar ik was er zeker van overtuigd dat het goed zou komen. Snel sloeg ik mijn glas champagne achterover en zette het op het bureau neer van het werkhokje waar ik tegenaan leunde. Er kwam op dat moment toevallig net een collega langslopen met een dienblad vol champagneglazen. Ik ging gelijk voor hem staan zodat hij wel moest stoppen.

“Doe mij nog maar een glas,” zei ik en keek even naar George, die zijn glas omhoog stak en zijn hoofd schudde. “En George wil ook nog een glas.”

Ik glimlachte vriendelijk naar de man, die ik volgens mij in de jaren dat ik hier werkte nog maar twee keer had begroet, en pakte voorzichtig twee glazen van zijn dienblad. Hij glimlachte ongemakkelijk terug en liep toen snel verder naar de groep verderop in het kantoor. Met de twee glazen in mijn handen liep ik weer terug naar mijn plek bij het werkhokje en nam gelijk een grote slok champagne.

“Is dat nou wel verstandig, schat?” probeerde George voorzichtig, maar stopte gelijk met praten toen hij mijn blik zag.

Ik nam snel nog wat slokjes van de champagne en zette het andere glas even opzij zodat ik die voor later kon bewaren. Echt niet dat ik die nu nog met George ging delen. Mijn blik ging weer richting Brandon, die nog steeds druk in gesprek was met Edward en wat collega’s. In het half uur wat voorbij was gegaan had hij nog maar twee keer mijn kant op gekeken. Allebei die blikken waren nietszeggends geweest. Ik nam mezelf voor dat hij het gewoon nog niet durfde. Hij had even wat tijd nodig voor hij me op de juiste manier zou aankijken. Al kon ik geen reden bedenken waarom hij daar tijd voor nodig had, maar ik vond het wel als een logische verklaring klinken.

“Ga je jezelf nu klemzuipen?” vroeg George en nipte van zijn eigen glas. “Ik weet niet of je daarmee de meest goede indruk achterlaat bij hem hoor. Emily, stap gewoon op hem af. Ga een praatje met hem maken en verleid hem een beetje. Dan weet je ook gelijk waar je staat.”

Ik zette mijn lege glas met een klap op het bureau neer van het werkhokje en keek George aan. Even fronste ik en knikte daarna. Klonk als een prima idee in mijn oren. Ik pakte mijn derde glas op en dronk die op zo’n tempo leeg dat het ook net water had kunnen zijn. Ik fatsoeneerde mijn haren, streek mijn kleding recht en keek George nog heel even aan voor ik naar Brandon toe zou lopen. De uitdrukking op George zijn gezicht motiveerde me nou niet heel erg, maar ik was niet van plan om nu nog terug te krabbelen. Langzaam kwam ik in beweging en manoeuvreerde tussen de werkhokjes door richting de andere kant van het kantoor, waar de rest van de groep was. Met elke pas die ik zette merkte ik dat de alcohol al begon te werken. Mijn hoofd voelde een beetje licht aan en ik had ook zo het idee dat ik niet helemaal meer recht liep. Ik greep me vast aan de schouder van een collega toen ik de groep eindelijk had bereikt en grijnsde even in het rond. Bijna iedereen keek me verbaasd aan, waaronder Brandon, die recht voor me stond. Ik probeerde me George zijn woorden te herinneren. Stap gewoon op hem af en ga een praatje met hem maken. En natuurlijk, verleid hem. Komt voor de bakker, George.

Ik liet de schouder van de collega los en stapte dwars door de groep heen naar Brandon toe. Ik wist bijna wel zeker dat iedereen zijn of haar ogen nu op mij gericht had, maar dat kon me niet heel erg veel schelen. Vlak voor Brandon bleef ik stilstaan en glimlachte schaapachtig naar hem. Hij trok even zijn wenkbrauwen op, maar glimlachte daarna terug.

“Hé, Emily,” zei hij met zijn verrukkelijke stem waardoor ik de neiging om zijn overhemd van zijn lijf te scheuren heel erg moest onderdrukken. “Hoe is het?”

Ik haalde onverschillig mijn schouders op en boog me iets naar hem toe zodat onze gezichten ineens een stuk dichter bij elkaar waren. Even snoof ik zijn geur op en zuchtte daarna tevreden. Hij rook zo lekker. Hoe kon iemand toch zo lekker ruiken? Volgens mij kwam het ook door de alcohol dat ik zijn geur ineens zo goed rook, maar heel veel problemen had ik er niet mee. Ik liet mijn blik over zijn gezicht glijden. Hij was echt prachtig. Hoe kon het toch dat een man als Brandon mij had uitgekozen om mee te zoenen? Hoe kon dat?

“Goed,” antwoordde ik uiteindelijk met nog steeds een schaapachtige glimlach op mijn gezicht en liet mijn wijsvinger even langs zijn stropdas gaan. “Die ken ik al. Weet je nog de eerste dag dat je hier kwam om je boek te laten zien?”

Brandon knikte even en duwde voorzichtig mijn hand iets weg. Ik trok hem snel terug en wierp een overdreven blik naar achteren, richting George. Die stond met zijn hand tegen zijn voorhoofd gedrukt terwijl hij zijn hoofd schudde. Volgens mij deed ik het niet helemaal juist. Ik schraapte even mijn keel en trok zachtjes aan Brandon’s hand als teken dat hij met me mee moest komen voor ik de groep weer uit liep. We konden beter even ergens rustig gaan praten waar niet iedereen was. En ik wist natuurlijk wel de perfecte plek. Ik keek even over mijn schouder naar Brandon, die een beetje ongemakkelijk om zich heen keek voor hij me volgde. Volgens mij begon mijn plannetje wel te werken. Ik grijnsde tevreden naar George in het voorbijgaan en liep daarna door naar de kopieerruimte, waar ik op een tafel ging zitten en met mijn benen wat heen en weer zwaaide terwijl ik wachtte tot Brandon ook naar binnen kwam.

“Doe de deur maar dicht,” zei ik toen hij in de deuropening stond en glimlachte even. “Ik dacht dat we beter even hier konden praten in plaats van in die drukte.”

Brandon knikte even, sloot de deur en liet zijn blik voor een paar seconden door de ruimte gaan voor hij naar mij toeliep en naast me op de tafel ging zitten. Voor een moment keek ik hem vanuit mijn ooghoeken aan en begon toen weer te glimlachen. Ik merkte wel dat de alcohol me nu al een stuk losser had gemaakt. Een paar minuten geleden had ik er amper wat van gevoeld, maar dat kwam ook omdat ik toen stilstond. Nu was ik even in beweging geweest en was het overduidelijk dat ik al licht was in mijn hoofd. Wat ook betekende dat ik wat losser was geworden – zoals we net al wel gemerkt hadden – en dat ik dus ook nog eens gekke dingen kon gaan doen. Misschien was het maar goed dat hier in het kopieerhok geen champagne was te vinden, anders had ik zeker weten nog een glas gedronken.