De Perfecte Tien.

Hoofdstuk 2.3: De meidenavond.

Ik zuchtte even en draaide me om. Langzaam liep ik richting de badkamer die grensde aan de slaapkamer van Robert en Natasha. De deur was inderdaad dicht, zoals ik al dacht. Zacht klopte ik op de deur en wachtte tot ik antwoord zou krijgen. Het was doodstil in de badkamer, ik hoorde zelfs niet het geluid van voetstappen. Wat was ze daar aan het doen?

“Natas?” vroeg ik toen ik na een minuut nog steeds geen antwoord kreeg. “Gaat het wel?”

Ik dacht iets van geluid te horen, maar ik wist het niet zeker. Opnieuw klopte ik op de deur en wachtte tot er iets zou gebeuren. Er verstreken een paar seconden totdat de deur eindelijk openging. Natasha keek me met rode ogen aan en uitgelopen make-up. Ik duwde de deur verder open en trok haar in een omhelzing. Ik hoefde het hele verhaal nu niet te horen wie die ander mocht zijn en hoe ze er achter gekomen was. Nu was het mijn plicht om haar te troosten, want dat deden vriendinnen. Ik maakte een sussend geluid toen ze iets harder begon te huilen en streek zacht met mijn hand over haar haren. Ik vond het vreselijk om haar zo verdrietig te zien. Nog even en ik zou zelf ook gaan huilen.

Ik was nogal een gevoelig type. Zette een film op waarin behoorlijk wat emoties verwerkt waren en ik zat al mee te huilen. Ik leefde me nogal in als het daar om ging. Als ik in de bioscoop zat, had ik al vaak genoeg geërgerde blikken naar me toegeworpen gekregen als ik weer eens zat te huilen. Ik kon er gewoon niets aan doen. Het greep me gewoon aan. Maar niet alleen om films kon ik huilen. Zelfs boeken of een klein stukje tekst in een tijdschrift kon me al tranen in mijn ogen bezorgen. Zo zat ik eens in de wachtkamer van de dokter omdat ik me moest laten onderzoeken om te kijken of ik een keelontsteking had en was ik net bezig een artikel te lezen over een alleenstaande moeder. Het was eigenlijk niet eens zo een diepzinnig stuk, er werd gewoon verteld hoe die moeder in haar eentje haar kind moest opvoeden en daarvoor een groot deel van haar toekomst moest opgeven. Maar ze bleef vechten, hoeveel tegenslagen er ook waren en hoe vaak ze het ook helemaal niet meer zag zitten. Binnen een paar minuten zat ik al te snotteren. De mensen in de wachtkamer hadden me allemaal rare blikken toegeworpen en dachten dat ik gek was. De dokter dacht trouwens dat ik me voor mijn traanbuizen wou laten onderzoeken. Ik had hem ervan moeten overtuigen dat daar niets mis mee was en dat ik toch echt voor mijn keel kwam, maar volgens mij geloofde hij het niet helemaal. Dat zou misschien ook verklaren waarom hij de hele tijd met één hand zo dicht bij mijn ogen zat als hij zei dat ik ‘Aa’ moest zeggen. Ik vond het al zo raar dat hij mijn gezicht moest beetpakken terwijl hij eigenlijk zo een houten stokje in mijn mond moest stoppen.

“Em?” vroeg Natasha en keek me met betraande ogen aan. “Beloof je het om dit aan niemand anders te vertellen? Echt aan niemand?”

Ik knikte braafjes en trok haar opnieuw in een knuffel. Natasha klemde haar armen weer om me heen en legde haar hoofd tegen mijn schouder. Zo stonden we een paar minuten, totdat ze me weer losliet en de tranen wegveegde. Ze beet even op haar lip en liep de badkamer weer in om de uitgelopen make-up weg te halen. Ik liep langzaam achter haar aan en ging op de rand van het bad zitten.

“Maar je weet het honderd procent zeker?” vroeg ik voor de zekerheid. “Het is geen misverstand?”

Natasha draaide zich langzaam om en schudde haar hoofd. Ze haalde even diep adem en liep toen zomaar de badkamer uit. Ik keek haar verbaasd na. Niet veel later kwam ze alweer terug met een paar papieren in haar hand. Ze stak ze uit naar mij zonder enige uitleg van wat het was of wat erop stond. Daar moest ik blijkbaar zelf achter zien te komen. Ik pakte de papieren aan en keek Natasha even aan. Ze knikte richting de papieren en draaide zich weer naar de spiegel toe. Ik wierp een blik op de papieren. Er stonden e-mailadressen op en wat stukjes tekst. Ik herkende het e-mailadres van Robert. Dit waren waarschijnlijk zijn berichten. Ik beet even op mijn lip toen ik het eerste bericht las. Het zag er de eerste paar regels nog vrij onschuldig uit. Het ging over iets zakelijks waar ik geen verstand van had. Maar de laatste regels waren toch behoorlijk schokkend, zoiets zou je niet naar een zakenpartner sturen. Ik keek snel naar de volgende bladzijde, daar werd het alleen maar erger. Woorden als ‘schatje’ en ‘lekkerding’ werden gebruikt en er stonden zelfs adressen van hotels in. Natasha had zich inmiddels weer omgedraaid en staarde naar de papieren. Na twee bladzijdes wou ik het niet eens meer lezen. Het was duidelijk genoeg. Dit was geen normale zakenpartner waarmee Robert een hapje ging eten om ondertussen nog wat belangrijke punten op de agenda te bespreken, dit was een zakenpartner waarmee hij de lakens deelde en over alles praatte behalve zaken.